Σήμερα το πρωί, στην απονομή των 91ων Όσκαρ, η Αμερικανική Ακαδημία βρήκε την κατάλληλη ισορροπία για να σώσει την κινηματογραφική τιμή των ΗΠΑ. Έτσι έδωσε το βραβείο της καλύτερης ταινίας, όπως είχαμε προβλέψει, στην ευχάριστη και καλογυρισμένη, αλλά αρκετά κοινότοπη δραματική κομεντί «Το πράσινο βιβλίο», που επίσης τιμήθηκε με το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου και δεύτερου καλύτερου ανδρικού ρόλου για τον Μαχερσάλα Άλι,που όντως ήταν εξαιρετικός.

Όπως αναμενόταν η «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν κέρδισε το ΄Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, σκηνοθεσίας και φωτογραφίας, στα οποία ήταν στην κυριολεξία ασυναγώνιστη.

Αγνοήθηκε τελείως «Η Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου και κέρδισε μόνον το Όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν, που άφησε αδικαίωτη, για μία εβδόμη φορά, την Κλέν Κλόουζ. Εντύπωση προξενεί ότι ενώ «Η Ευνοούμενη» ήταν φαβορί στις κατηγορίες των κοστουμιών και ντεκόρ, έχασε και στις δύο περιπτώσεις από τον απαράδεκτο «Μαύρο Πάνθηρα», που η Ακαδημία έπρεπε με κάθε τρόπο να δικαιολογήσει την ύπαρξή του στην τελική επιλογή. Δεν άφησαν παραπονεμένους και τους έγχρωμους ηθοποιούς. Εκτός από τον Μαχερσάλοα ΄Αλι, τιμήθηκαν και ο Ραμί Μαλέκ («Bohemian Rhapsody) και η Ρετζίνα Κίνγκ (β΄ρόλος για το «Αν η οδός Μπίλ μπορούσε να μιλήσει»).

Σε αυτή την παράξενη μοιρασιά αλγεινή εντύπωση προκαλεί το ότι η μετριότατη «Bohemian Rhapsody», κέρδισε σε αριθμό τα περισσότερα ΄Οσκαρ, δηλαδή τέσσερα.

Η φετινή χρονιά φέρνει τον αγγλοσαξονικό κινηματογράφο στην καρδιά μιας μεγάλης ύφεσης και τέλματος. ΄Ενας Μεξικανός και ένας Έλληνας υπήρξαν το άλλοθι σε μια τρομερή μετριότητα που περιέλαβε ακόμα και ταινίες όπως οι «Μαύρος Πάνθηρας», «Bohemian Rhapsody», « Ένα αστέρι γεννιέται».

Ως ευτυχής συγκυρία για τους Αμερικανούς, ο Πήτερ Φαρέλι, γύρισε «Το πράσινο βιβλίο» μια άκρως προβλέψιμη αντιστροφή του «Σοφέρ της κυρίας Ντέηζι». Σε μια υπερβολικά μεγάλη ταινία, μαζί με δύο θαυμάσιους ρόλους, ανέδειξε λίγη συγκίνηση, λίγα κωμικά στοιχεία, αντιρατσιστικά μηνύματα και δομή οδοιπορικού, για να ολοκληρώσει ένα καλοδεχούμενο σύνολο.

Ελλείψει ιδεών και πρωτοτυπίας στα σενάρια (είναι αδιανόητο το ότι δεν βραβεύτηκε ο Λάνθιμος) πραγματικές ιστορίες κακές ή μετριότατες προτιμήθηκαν προς κινηματογράφηση με πλήρη απουσία πολιτικής. Αν ο Κουαρόν γύρισε την πιο ποιητική και ευαίσθητη ταινία, ο Γιώργος Λάνθιμος δώρισε στο παγκόσμιο κοινό την απόλυτη πολιτική ταινία ,ένα σοκ κατά της εξουσίας και των συναλλαγών.

Ποιός ευθύνεται γι' αυτή την τρομερή κινηματογραφική αποσταθεροποίηση; Φυσικά η απέχθεια του κοινού προς την πολιτική, η αστάθεια των ιδεών, η διάχυτη καταθλιπτική μοναξιά, το πλήρες «θόλωμα» των ταυτοτήτων, η απουσία κινήτρων για κάτι νέο και διαφορετικό, η προσήλωση του ενδιαφέροντος μόνον σε οικονομικά δεδομένα, επιτυχία και life style. Με την οικονομία και την κατανάλωση πάνω απ΄ όλα,το σινεμά φτωχαίνει συνέχεια και σ΄ αυτό συνεργούν η πολιτική του τρόμου, η τεχνική της υποταγής και οι κεντρικές γεωστρατηγικές επιλογές