Είναι θετικό και ενδιαφέρον  το ότι  ο ελληνικός κινηματογράφος  ανοίγεται και σε κινηματογραφικά είδη, που σ΄ αυτά ,ούτε παράδοση είχε αλλά ούτε και τις δυνατότητες (σεναριακές, αισθητικές κλπ) για να τα προσεγγίσει.

Παράλληλα ,πάντα υπήρχε το πρόβλημα της αληθοφάνειας , μια και το ελληνικό κοινό ήταν πάντα δύσπιστο στο νέο. Αρκεί να θυμηθούμε  τις περιπέτειες του έξοχου «Εφιάλτη» του Ερρίκου Ανδρέου από την δεκαετία του  ´60.

Στα τελευταία χρόνια το εθνικό σινεμά μας προσφέρει πολύ καλές ταινίες, στον χώρο του θρίλερ, νουάρ και « φανταστικού». Το «Καταφύγιο ΙΙ: Το μονοπάτι του πάγου» είναι μια προσπάθεια  από τον Χρήστο Νκολέρη να γυρίσει  ένα ομοίωμα  αμερικανικού b-movie. Στα χνάρια του Blair witch project  και άλλων ανάλογων φιλμ. Η εκδρομή μιας παρέας νέων θα μετατραπεί σε εφιάλτη. Σε ότι αφορά στην φωτογραφία  και στους χώρους,το ελληνικό φίλμ πετυχαίνει. Ωστόσο το πρόβλημα  φθάνει με την εμπλοκή μιας άλλης ιστορίας και την αδυναμία κάποιων ηθοποιών να είναι πειστικοί. Παράλληλα η αφήγηση είναι μεν βραδυφλεγής  αλλά το μοντάζ ανεπαρκές ,το σενάριο με κραυγαλέα χάσματα, με αποτέλεσμα να χάνεται ο ρυθμός.

Το αμερικανικό μοντέλο  της b-movie ,που δουλεύεται στις ΗΠΑ με επιμέλεια τουλάχιστον 70 χρόνια (αν κρίνω από τα «βρώμικα» περιθωριακά νουάρ) ,είναι πολύ ανθεκτικό  για να ανοίξει με…αντικλείδι.