ΑΠΟΨΕΙΣ

#μένουμε_ασφαλείς και εμβολιαζόμαστε!

Γιατί κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι το εμβόλιο είναι η μόνη μας ασπίδα για να προστατεύσουμε την ζωή μας όπως και τις ζωές όλων των άλλων.

Ζωή όλοι έχουμε μια, κι αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε όπως αναρωτιόταν και το τραγουδάκι το οποίο είμαι σίγουρος φίλτατες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες πως θυμάστε. Είναι βέβαια κι ορισμένα άτομα που έχουν πάνω από μια ζωές, δύο τουλάχιστον αλλά και κάποιες, σπάνιες βέβαια, περιπτώσεις ανθρώπων που έζησαν τέσσερις(!) διαφορετικές ζωές. Μία τέτοια σπάνια περίπτωση υπήρξε ο Λορέντσο Ντα Πόντε. Γεννημένος Εβραίος στην περιοχή της Βενετίας το 1749, βαπτίζεται Καθολικός και σε αυτή την πρώτη του ζωή είναι ιερέας και δάσκαλος, διαμένει σε οίκο ανοχής, γεννά δύο παιδιά. Εξορίζεται στην Αυστρία όπου καταφέρνει να γίνει λιμπρετίστας της Αυτοκρατορικής Αυλής για πολλούς συνθέτες, μεταξύ των οποίων κι ο Μότσαρτ. Δικό του το λιμπρέτο στους Γάμους του Φίγκαρο, τον Ντον Τζιοβάνι και το Κοζί Φαν Τούτε. Μετά τον θάνατο του Αυτοκράτορα καταφεύγει στο Λονδίνο με την σύντροφο του και τα τέσσερα παιδιά τους. Διάφορες δουλειές εκεί μεταξύ των οποίων και μανάβης, χρεωκοπία και μετανάστευση στην Νέα Υόρκη όπου θα πεθάνει, και πάλι λιμπρετίστας το 1838. Ο Θεσσαλονικιός Μωύς Νατάν έζησε εβδομήντα χρόνια, πέθανε το 1967, αλλά πρόλαβε να έχει δύο ζωές. Για τις δύο ζωές του μαθαίνουμε από το μυθιστορηματικό χρονικό με τον τίτλο «Το μέλλον του ήταν στο παρελθόν του» που έγραψε ο γιος του Μπένης Νατάν. Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα και καλώς εχόντων των πραγμάτων παρουσιάστηκε στην φετινή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης την Παρασκευή 26/11. Είναι ένα βιβλίο συναρπαστικό, με γλαφυρή γραφή, που διαβάζεται μονορούφι. Τον επιπλοποιό Μωύς Νατάν η ναζιστική κατοχή τον βρίσκει σαρανταπεντάρη οικογενειάρχη, με γυναίκα και δύο έφηβες κόρες και ιδιοκτήτη μεγάλου καταστήματος επίπλων. Παρά τις προσπάθειές του δεν θα καταφέρει να αποφύγει τον εκτοπισμό τόσο του ίδιου όσο και της οικογένειάς του στο Άουσβιτς. Από εκεί μόνον αυτός, κι ο αδελφός του, ο Οβαδιάς, επιστρέφουν. Θα φτιάξει ξανά την ζωή του, την επιχείρηση, μια νέα οικογένεια με την όμορφη Κερκυραία νοσοκόμα Λουΐζα Μπαλέστρα που θα του χαρίσει τον μοναχογιό Μπένη. Μαθαίνουμε για τα ταξίδια του, τα ταξίδια τους, για όλη την δεύτερη ζωή του. Αλλά μαθαίνουμε και για τη ζωή, την όποια ζωή, των λιγοστών Εβραίων της Θεσσαλονίκης που επέζησαν από την ναζιστική θηριωδία. Την προσπάθειά τους να προσαρμοστούν στην καθημερινότητα μιας πόλης που ελάχιστα μοιάζει με την πόλη που γνώριζαν, μιας πόλης που το πρόσωπό της το άλλαξε ριζικά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της.

Το βιβλίο είναι ένας φόρος τιμής στον πατέρα, μία αποπληρωμή του χρέους του γιου στον γεννήτορα, μία πράξη αγάπης. Το Ολοκαύτωμα ο Μπένης το γνώρισε όπως κι όλοι μας μέσα από τις αφηγήσεις των επιζώντων και είναι κάτι που θα θυμόμαστε όσο ζούμε. Όπως χρέος μας, εμάς των Εβραίων, είναι να τελούμε το μνημόσυνο των νεκρών μας κάθε χρόνο, αφιερώνοντας τους έναν ύμνο στην Αγιότητα και την Παντοδυναμία του Κυρίου του Θεού μας. Ο ύμνος αυτός λέγεται «Καντίςς». Το βιβλίο του Μπένη Νατάν είναι το δικό του «Καντίςς». Που θα λέγεται, θα διαβάζεται, πολλά χρόνια.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Νοεμβρίου 2021