Εκλείπει το επάγγελμα του υλοτόμου όσο περνούν τα χρόνια αφού όλο και λιγότερα νέα άτομα το επιλέγουν λόγω της σκληρής δουλειάς και της επικινδυνότητάς του.

Φαίνεται πως οι νέοι δεν είναι διατεθειμένοι να το ακολουθήσουν καθώς όπως χαρακτηρίζεται από τους ίδιους τους υλοτόμους η εργασία είναι σκληρή και υψηλών απαιτήσεων. Οι δυσκολίες είναι πολλές και ποικίλες όσον αφορά την καθημερινότητα ενός υλοτόμου, με την σωματική δύναμη από μόνη της να είναι ανεπαρκής.

Τα απαραίτητα εφόδια

Η εποχικότητα της δουλειάς, η εξάρτηση από τις καιρικές συνθήκες, η δύσκολη φύση της εργασίας και η επικινδυνότητα της είναι αποτρεπτικά στοιχεία για τους νέους παρά τις ικανοποιητικές απολαβές. Η επαφή με την φύση, η εξοικείωση με το ορεινό περιβάλλον, την δασική περιοχή και με το ίδιο το επάγγελμα είναι απαραίτητα εφόδια που θα πρέπει να έχει κάθε νέος υλοτόμος.

«Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τον Μάρτιο αλλά τότε βρέχει, χιονίζει και τα δέντρα είναι υγρά. Φέτος ξεκινήσαμε από τον Μάιο και κόβαμε μέχρι 21 Δεκεμβρίου, αλλά ο καιρός ήταν ιδιαίτερος. Δεν έρχεται κανένας να ακολουθήσει την δουλειά γιατί η απασχόληση είναι τρεις μήνες το καλοκαίρι με βάσει τις συστάδες που δίνει το δασαρχείο στους περιορισμούς. Δυσκολίες υπάρχουν με τον χρόνο εργασίας ανάλογα με τον καιρό και την επικινδυνότητα στην δουλειά» λέει υλοτόμος που εργάζεται σε περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας.

«Κληρονομικό»

Το επάγγελμα του υλοτόμου μπορεί να χαρακτηριστεί και ως κληρονομικό εφόσον η πλειονότητα των νέων παιδιών που το επιλέγουν είχαν έρθει σε επαφή με το αντικείμενο της δουλειάς εξαιτίας των πατεράδων τους που εργάζονταν ως υλοτόμοι. Όπως λέει νεαρός υλοτόμος από την περιοχή της Ημαθίας, «είναι και λίγο κληρονομικό, εμείς από τον πατέρα μας το μάθαμε γιατί πηγαίναμε μαζί του στη δουλειά από μικροί που ήμασταν. Δύσκολα κάποιος αν δεν είναι από ημιορεινό ή ορεινό μέρος μπορεί να κάνει αυτό το επάγγελμα, δεν έχει εξοικείωση με το βουνό, με τα δέντρα. Πρέπει να έχουν ήδη επαφή με το δάσος, δεν γίνεται ξαφνικά στα 30 να αποκτήσεις εξοικείωση. Κάποια επαφή πρέπει να έχεις. Πρέπει να είσαι κοντά στο βουνό, στα δέντρα για να κάνεις αυτό το επάγγελμα, να αγαπάς το δάσος, το βουνό».

Πριν δέκα χρόνια περίπου, με την κορύφωση της οικονομικής κρίσης πολλοί ήταν εκείνοι που ζούσαν σε επαρχίες και έκαναν στροφή στην καριέρα τους κατευθυνόμενοι προς την υλοτομία για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν. Η υλοτομία αποτελεί μια επαγγελματική διέξοδο για τα νέα παιδιά που θέλουν να παραμείνουν στον τόπο τους αλλά δεν βρίσκουν δουλειά καθώς αυτές είναι δυσεύρετες σε μικρές περιοχές.

Δυσκολεύονται να παραμείνουν ανοιχτοί οι συνεταιρισμοί

Η αύξηση του αριθμού των μελών σε 21 ώστε να διατηρηθεί ένας συνεταιρισμός έχει εντείνει το πρόβλημα της δυσκολίας εύρεσης νέων υλοτόμων προκαλώντας ανησυχία στον κλάδο τους για πιθανές συγχωνεύσεις.

«Ο κάθε συνεταιρισμός πρέπει να έχει 21 άτομα τον χρόνο ασφαλισμένα που δουλεύουν με ειδικές ταυτότητες. Αυτός ο αριθμός είναι μεγάλος για εμάς γιατί δεν μπορούμε να βρούμε άτομα. Αν πέσουμε κάτω από τα 21 άτομα και δεν βρούμε νέους μέσα σε δύο χρόνια ο συνεταιρισμός θα κλείσει» αναφέρει ο Χρυσοβαλάντης Βασιλειάδης, πρόεδρος συνεταιρισμού υλοτόμων ο «Χείμαρρος».

«Ο δικός μας συνεταιρισμός είχε 17 άτομα. Ευτυχώς μπόρεσα και βρήκα πέντε νέα παιδιά από τα γύρω χωριά που έχουν όρεξη για δουλειά και τώρα είμαστε εντάξει. Τα νέα παιδιά δεν θέλουν να δουλέψουν σε αυτό το επάγγελμα» τονίζει και προσθέτει: «Οι περισσότεροι συνάδελφοι βγαίνουν στη σύνταξη και δεν μπορούμε να τους αναπληρώσουμε. Το πρόβλημα αυτό είναι σοβαρό για όλους τους συνεταιρισμούς γιατί αν κλείσουμε θα πρέπει να πάμε σε άλλους».