Παράξενο το φετινό καλοκαίρι. Καμιά σχέση με τα προηγούμενα. Ούτε με εκείνα των περιοριστικών μέτρων λόγω πανδημίας, ούτε ακόμη και με τα ταραχώδη πολιτικά δεκαετίες πριν. Ουδεμία σχέση δηλαδή με αυτό που επικράτησε να λέγεται πως ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις, και πως οι πάντες σέβονται τα μπάνια του λαού και δεν δημιουργούν καταστάσεις.

Όποιος κι αν είσαι, ό,τι στόχους κι αν παλεύεις σε αυτήν την φάση της ζωής σου, από όποια πλευρά κι αν το δεις, το καλοκαίρι αυτό κρύβει πολλά καινούργια πράγματα, στην μεγάλη τους πλειοψηφία όχι καλά. Νέες εξελίξεις που ανατρέπουν τις επικρατούσες συνθήκες και που προοιωνίζονται μια δυσκολότερη- για να μην πω ζοφερή- συνέχεια.

Σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, η κατάσταση εξελίσσεται επί τω χείρω.

Στα εθνικά θέματα ο Ερντογάν ξεπερνά το ένα πίσω από το άλλο τα όρια προκλητικότητας κι αναθεωρητισμού, ενώ η Ρωσία πέρασε ανοιχτά στις μη φιλικές- για να μην πω στις εχθρικές χώρες.

Στην οικονομία, η πρωτοφανής ενεργειακή κρίση, ταρακουνάει συθέμελα την Ευρωπαϊκή Ένωση και δοκιμάζει την συνοχή και την δυνατότητα της να διασφαλίσει τα αναγκαία γι' αυτή, ξεφεύγοντας από παρακολούθημα των ΗΠΑ.

Την ίδια ώρα, η συνακόλουθη ακρίβεια εξανεμίζει τα εισοδήματα και θέτει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στα πρόθυρα φτωχοποίησης και αδυναμίας ανταπόκρισης στις προγραμματισμένες απαιτήσεις διαβίωσης.

Στον τομέα της δημόσιας υγείας, ο COVID γεμίζει και πάλι τα νοσοκομεία και όπως όλα δείχνουν- με δεδομένη την χαλαρότητα των μέτρων και την ανεμελιά του πληθυσμού και ιδίως των νέων, το φθινόπωρο θα ανεβούν και οι σκληροί δείκτες (διασωληνωμένοι, θάνατοι), ενώ το Εθνικό Σύστημα Υγείας παραμένει σε καθεστώς έλλειψης προσωπικού και ανεπαρκούς χρηματοδότησης.

Εννοείται ότι μαζί με αυτά, το κλίμα στην χώρα δηλητηριάζεται από την τοξική αντιπαράθεση και τα ακραία διχαστικά μηνύματα που κυριαρχούν στην πολιτική και την κοινωνική ζωή τα οποία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο (ούτε καν την Προεδρεία της Δημοκρατίας, που την κάναμε κι αυτήν γιογιο στα ανόητα παιχνίδια μας).

Οι δυσκολίες στα εθνικά και τα λοιπά μεγάλα θέματα, σε συνδυασμό με την ακρίβεια και την εμφυλιοπολεμική διάθεση, θεωρώ ότι αποτελούν προάγγελο δυσάρεστων γεγονότων στον μικρόκοσμο των περισσότερων πολιτών. Τα αδιέξοδα, οι κίνδυνοι απώλειας όσων θεωρούσαμε δεδομένα, οι διαρκείς ανατροπές του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε, προδικάζουν εξάρσεις θυμών, εντάσεις και εκρηκτικές καταστάσεις πού φοβούμαι ότι θα φουντώσουν τα ψυχολογικά- ψυχιατρικά προβλήματα και θα φέρουν ενδοοικογενειακή βία και κάθε είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές.

ΥΓ. Με έπιασαν οι μαύρες μου, αλλά δεν βρίσκω κανέναν λόγο να αισιοδοξώ πως ο χειμώνας που έρχεται θα είναι καλύτερος από τον περυσινό για τους περισσότερους από εμάς.

Πολλά τα μαύρα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στον καταγάλανο -κατά τα άλλα- ουρανό μας, όμως μιας και μπαίνει ο Αύγουστος άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, θα πάρουμε μία ανάσα σε κάποια πλαζ (που θα χρυσοπληρώσουμε) ή στο πατρικό στο βουνό.

Όμως, ο χειμώνας θα είναι βαρύς και ασήκωτος γιατί, όπως συμφωνούν όλοι οι ειδικοί που ποιος να τους το έλεγε πως από οικονομολόγοι ή διπλωμάτες θα γίνονταν... Κασσάνδρες, η ενεργειακή κρίση θα κορυφωθεί μόλις μπουν τα κεφάλια και πάλι μέσα.

Όμως, κάθε κρίση -πόσο μάλλον μία τέτοιου βεληνεκούς- έχει διάφορες πτυχές και τούτη, η πρωτόγνωρη για τις περισσότερες γενιές, έχει και μια άκρως ενδιαφέρουσα. Πως δηλαδή ο Νότος παίρνει μία -μικρή και μάλλον πρόσκαιρη- εκδίκηση από τον Βορρά.

Τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της Ευρώπης, λοιπόν, αυτή την εβδομάδα που έπρεπε οι ηγέτες της Ε.Ε. να συμφωνήσουν για τις περικοπές στο αέριο για να μην παγώσουμε όλοι μαζί τον ερχόμενο χειμώνα, έγραφαν ανοιχτά πως το μέτωπο που για πρώτη φορά σχημάτισαν χωρίς... διαρροές οι χώρες του Νότου, η Ελλάδα δηλαδή και οι άλλοι με το ζεστό κλίμα, αποδείχτηκε αρκετά ισχυρό για να «νικήσει» τους Γερμανούς και την πρόταση της Κομισιόν η οποία βασιζόταν στα δικά τους συμφέροντα, τα οποία είναι στενά συνδεδεμένα με το κλείσιμο της στρόφιγγας από τον Πούτιν.

Τα σχόλια για την πρώτη αυτή νίκη των Νότιων έναντι των Βόρειων πολλά και διάφορα και πέραν των αναλυτών που έμεναν στο προφανές, στο δίκαιο δηλαδή της άρνησης του ευρωπαϊκού Νότου να δεχτεί υποχρεωτική μείωση της κατανάλωσης του αερίου, κάποιοι δεν ξέχασαν το πρόσφατο παρελθόν. Τις απειλές για Grexit δηλαδή, τα σχολιάκια περί των Νότιων που είναι σπάταλοι και ζουν «παραπάνω από τις δυνατότητές τους», την χωρίς προσχήματα απαξίωση και τον όρο P.I.G.S (το αρκτικόλεξο, δηλαδή, που έκανε «ένα πράγμα» Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία, αλλά έφερνε ξεκάθαρα στον αγγλικό όρο για τα... γουρούνια).

Έτσι, τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ πλημμύρισαν με αναλύσεις και ρεπορτάζ για την αναστροφή του τροχού υπέρ του φτωχού (ή κάπως έτσι, γιατί δεν συναντάται η σόκιν λαϊκή σοφία μας στην υπόλοιπη Ευρώπη), με τους Νότιους να ικανοποιούν -στα λόγια- το αίσθημα της αδικίας που πολλές φορές ένιωσαν κατά την προηγούμενη οικονομική κρίση, όπου υπήρξαν περιπτώσεις που ακόμα και οι ηγέτες τους στριμώχνονταν άγρια αλλά και άγαρμπα από τους Γερμανούς και τους συν αυτώ (κυρίως τους Ολλανδούς).

Σε όρους... Βιβλικούς, οι δύο αυτοί πόλοι της Ευρώπης μοιάζουν με τον Δαυίδ και τον Γολιάθ, έστω και εάν στο δικό μας παραμύθι, αυτό της σύγχρονης πραγματικότητας, ο ισχυρός πάντοτε κερδίζει στο τέλος. Άλλωστε, όπως έχει περιγράψει άριστα και ο Γκάρι Λίνεκερ με όρους ποδοσφαιρικούς, στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί...

Ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να κερδίσουμε όλοι μαζί και να θυμόμαστε πως εάν η ευρωπαϊκή συνοχή χαθεί επειδή έτσι θέλει ο Πούτιν και ο κάθε εχθρός των αξιών της Δύσης, θα χαθούμε όλοι...


* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 31.07.2022