Αποτελεί ένα από εκείνα τα παραδείγματα αθλητών που σε μικρή ηλικία αποφάσισαν να ανοίξουν τα φτερά τους και να μετακομίσουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά τους, προκειμένου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο λόγος για την 19χρονη Θεσσαλονικιά Δήμητρα Τζιαρλή, η οποία βρίσκεται εδώ και ενάμιση χρόνο στην Αμερική, εκεί όπου συνδυάζει την αγάπη της για το βόλεϊ με τις σπουδές της στην Ψυχολογία και το Ποινικό Δίκαιο.

Πρώτος της σταθμός στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν το Λουιζιάνα Τεκ, με τη φανέλα του οποίου, όμως, πρόλαβε να αγωνιστεί σε ένα μόλις παιχνίδι. Και αυτό γιατί η μοίρα τής έπαιξε άσχημο παιχνίδι, αφού δύο τραυματισμοί την άφησαν εκτός για μεγάλο διάστημα. Στα μισά της επόμενης σεζόν πήρε την απόφαση να μετακομίσει στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, στο οποίο παραμένει μέχρι σήμερα.

Η Δήμητρα Τζιαρλή μίλησε στη «ΜτΚ» για, το βόλεϊ, τις ημέρες της στην Αμερική και το τι περιλαμβάνουν τα σχέδια της για το μέλλον.

Το τένις και η στροφή στο βόλεϊ

Η ενασχόλησή της με το βόλεϊ ξεκίνησε στην ηλικία των 14 ετών. Η ίδια, όμως, ασχολήθηκε από μικρή με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το τένις. «Είχα χάσει το ενδιαφέρον μου στο τένις, διότι η ομοσπονδία στην Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει πολλά σε έναν αθλητή σε αυτές τις ηλικίες. Έτρεχα από τα 7 μου μέχρι και τα 14 μου σε αγώνες σε όλη τη χώρα και πολλές φορές έχανα και μέρες από το σχολείο. Οπότε απογοητεύτηκα και αποφάσισα να σταματήσω. Εκείνη την περίοδο, ο γυμναστής μου στο σχολείο ήταν προπονητής βόλεϊ σε μία ομάδα και με προέτρεψε να δοκιμάσω. Έτσι ξεκίνησα».

Αρχικά θέλησε να κάνει το χόμπι της. Γρήγορα, όμως, αντιλήφθηκε τις ικανότητές της και έβγαλε δελτίο για να κατεβαίνει σε αγώνες. Πέντε χρόνια μετά, αν την ρωτήσει κανείς τι σημαίνει για την ίδια το βόλεϊ, λέει πως «δεν είναι απλά ένα άθλημα. Είναι πολλά περισσότερα. Επίσης, δεν έχει μόνο σημασία να είσαι ο πρώτος από τους πρώτους και να καταφέρεις να πάρεις μια υποτροφία για την Αμερική. Το σημαντικότερο είναι να βρεις τρόπους, ώστε να μπορέσεις να κάνεις το βόλεϊ μεγαλύτερο στην Ελλάδα και να εμπνεύσεις μικρά παιδιά να γίνουν καλοί παίκτες και καλοί άνθρωποι».

Ο ΔΑΣΩ και η κρούση από την Αμερική

Η πρώτη της ομάδα ήταν ο ΔΑΣΩ, τη φανέλα του οποίου φόρεσε τη σεζόν 2013-14. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς πήρε μεταγραφή για τον Αίαντα Ευόσμου, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια (2014-18) μέχρι που ήρθε η πρόταση από το αμερικανικό κολέγιο.

Η Δήμητρα θυμάται εκείνες τις ημέρες και τα συναισθήματά της: «Οι πρώτες προτάσεις είχαν έρθει την άνοιξη του 2017, όταν ήμουν μαθήτρια της Β’ Λυκείου. Τότε, το να πάω Αμερική δεν αποτελούσε καν σενάριο ή σκέψη για μένα. Ήθελα να μείνω στην Ελλάδα και να σπουδάσω ψυχολογία στη Θεσσαλονίκη. Μερικούς μήνες μετά κατέληξα να αλλάζω γνώμη, γιατί σκέφτηκα ότι δεν ήθελα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη».

Οι απογοητεύσεις και η καθημερινότητα στο Οχάιο

Ο δρόμος στην Αμερική δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Όμως, ουδέποτε σκέφτηκε να τα παρατήσει. «Σαφώς και υπήρχαν δυσκολίες. Από την στιγμή που ένας αθλητής αποφασίζει να αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για έναν δρόμο, ο οποίος θα έχει ανταγωνισμό, απογοητεύσεις και πολλές πτώσεις. Στο σημείο, όμως, εκείνο που έχεις φτάσει, δεν έχεις καμία άλλη επιλογή παρά να σηκώνεσαι ξανά και ξανά, όσες φορές χρειαστεί».

Η ίδια δηλώνει πολύ ικανοποιημένη με το πανεπιστήμιό της: «Το πανεπιστήμιό μου έχει ένα από τα καλύτερα προγράμματα της Αμερικής στο βόλεϊ. Οι συμπαίκτριές μου με υποδέχτηκαν θερμά και με βοήθησαν πολύ στην ένταξή μου στην ομάδα και στην εγκατάστασή μου εδώ».

Όσο για το πώς είναι η καθημερινότητά της στο Οχάιο, αυτή περιλαμβάνει πολύ βόλεϊ και πολύ διάβασμα: «Η μέρα μου ξεκινάει νωρίς το πρωί με βάρη και προπόνηση με την ομάδα. Ακολουθούν μαθήματα μέχρι το μεσημέρι στη σχολή και μετά διάβασμα. Είναι πολύ καλό το γεγονός ότι τελειώνω νωρίς τις υποχρεώσεις μου με την ομάδα, γιατί αυτό μού δίνει την δυνατότητα να αφοσιωθώ στις σπουδές μου».

Διαφορετικός ο τρόπος ζωής

Δύο χρόνια μετράει πλέον στην Αμερική η Δήμητρα Τζιαρλή και έχει καταλήξει πως «υπάρχουν διάφορες στον τρόπο ζωής. Οι ρυθμοί στην Αμερική είναι πολύ πιο γρήγοροι και οι υποχρεώσεις πολύ περισσότερες».

Πλέον, η 19χρονη Θεσσαλονικιά έχει προσαρμοστεί πλήρως στον αμερικανικό τρόπο ζωής, όμως, δεν μπορεί να συνηθίσει μακριά από την οικογένειά της: «Δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στην κουλτούρα, στην επιλογή φαγητού, όμως, αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο απ’ όλα ήταν ότι αποχωρίστηκα την οικογένειά μου και έπρεπε να συνηθίσω σε μέρες που περνούσαν χωρίς να έρχομαι σε επικοινωνία μαζί τους».

Τα όνειρά της για το μέλλον

Η Θεσσαλονικιά βολεϊμπολίστρια θα ήθελε κάποια στιγμή να επιστρέψει στη χώρα μας, όμως, για την ώρα είναι προσηλωμένη σε αυτό που κάνει: «Έχω σκεφτεί να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά είμαι της λογικής ότι η σκληρή δουλειά είναι προσωρινή και ότι θα ανταμειφθεί σίγουρα στο μέλλον. Οι στόχοι μου είναι να εκμεταλλευτώ όσο το δυνατόν γίνεται την εκπαίδευση που μου παρέχεται, αλλά πιο πολύ θα ήθελα να μπορέσω να υπογράψω ένα μεγάλο επαγγελματικό συμβόλαιο στην Ευρώπη».

* Δημοσιεύτηκε στη "Μακεδονία της Κυριακής" (10 Νοεμβρίου)