Η άνοδος της Ελπίδας Αμπελοκήπων στη Volley League ήταν μια μεγάλη έκπληξη, που ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποί της μπορούσαν να διανοηθούν στο ξεκίνημα της σεζόν. Το νεανικό σύνολο του Γιώργου Γεωργιάδη κατάφερε, όμως, να διαψεύσει όλα τα προγνωστικά και να γράψει ιστορία. Ο έμπειρος τεχνικός μίλησε στη «ΜτΚ» για την εξέλιξη της «μαγικής» αυτής σεζόν, τους λόγους που οδήγησαν στην επιτυχία, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το ελληνικό βόλεϊ.

«Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέτουν μακροπρόθεσμους στόχους. Με το ίδιο σκεπτικό λειτούργησα και ως προπονητής της ομάδας. Δεν είχαμε εξαρχής ως επιδίωξή μας την άνοδο. Είμαστε, άλλωστε, μια νεανική ομάδα, με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας στην κατηγορία και δεν ήταν δυνατόν να βάλουμε από το ξεκίνημα τον πήχη, τόσο ψηλά. Προχωρούσαμε λοιπόν μέρα με τη μέρα, παιχνίδι με το παιχνίδι και όπως λέει ο λαός, τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Παίζαμε, βλέπαμε τα λάθη μας, δουλεύαμε για να τα διορθώσουμε και συνεχίζαμε με το επόμενο ματς. Κάπως έτσι φτάσαμε να διεκδικούμε την άνοδο. Δεν ήταν μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς την κορυφή. Εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να είναι».

Ο προπονητής της Ελπίδας εκτιμά πως οι βάσεις για τη φετινή πορεία είχαν τεθεί από την περσινή σεζόν. «Οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος για να δημιουργήσεις ένα σύνολο που θα είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσει. Το ότι κάτι καλό συμβαίνει στην Ελπίδα είχε φανεί από την περσινή σεζόν, στην οποία είχαμε πολλά καλά αποτελέσματα. Τότε είχαν αρχίσει να μπαίνουν τα θεμέλια της ομάδας που διακρίθηκε φέτος».

Το πάθος της νιότης

Η έλλειψη εμπειρίας, λόγω του χαμηλού μέσου όρου ηλικίας, εξελίχθηκε γρήγορα από θεωρητικό μειονέκτημα σε πρακτικό πλεονέκτημα. «Όπως προείπα είμαστε η πιο νεανική ομάδα του πρωταθλήματος. Αυτό συνεπάγεται προφανώς έλλειψη εμπειρίας και η εμπειρία είναι πολύ χρήσιμη όταν θέλεις να κυνηγήσεις υψηλούς στόχους. Καταφέραμε, όμως, να μετατρέψουμε αυτό το μειονέκτημα σε αρετή, αφού το πάθος, η όρεξη, το κίνητρο για διάκριση, έκαναν αυτά τα νέα παιδιά να δουλέψουν σκληρά και να ξεπεράσουν τα όριά τους. Βέβαια, το ταλέντο και η όρεξη δεν αρκούν. Πρέπει οι μονάδες να γίνουν σύνολο, τα άτομα να γίνουν ομάδα. Οι παίκτες χρειάζονται καθοδήγηση για να λειτουργήσουν σωστά στο πλαίσιο ενός συνόλου. Δεν αργήσαμε, πάντως, να αποκτήσουμε ομοιογένεια. Τα παιδιά ήταν πάντα πρόθυμα να ακούσουν και να εφαρμόσουν τις οδηγίες».

Το τέλος της αθωότητας

Η άνοδος της Ελπίδας στη μεγάλη κατηγορία του ελληνικού βόλεϊ διαμορφώνει νέα δεδομένα, αλλάζοντας το στάτους του συλλόγου. Προς το παρόν, ουδείς μπορεί να προδικάσει το μέλλον. Όπως εξηγεί ο Γιώργος Γεωργιάδης: «Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για την επόμενη μέρα. Υπάρχουν πολλές παράμετροι που πρέπει να εξετάσουμε. Οι οικονομικές δυνατότητες του συλλόγου είναι προφανώς μία από αυτές. Ειλικρινά δεν μπορώ να σας πω τι θα συμβεί στη συνέχεια. Ακόμη και ο Δήμος θα έχει λόγο. Μέχρι τώρα ζούσαμε τη ρομαντική πλευρά του πράγματος. Το περιβάλλον της πρώτης κατηγορίας είναι, όμως, αμιγώς επαγγελματικό.  Δεν ξέρω αν είναι εφικτό να συνδυάσει κανείς τον ρομαντισμό, την ερασιτεχνική διάσταση του αθλητισμού, με τη σκληρή πραγματικότητα μιας επαγγελματικής κατηγορίας. Ό,τι πετύχαμε, πάντως, ήρθε μέσα από σκληρή δουλειά. Στα παιδιά αυτά δεν χαρίστηκε κάτι. Κερδίσαμε όλα τα ντέρμπι στο πρωτάθλημα, καταφέραμε κάτι που έμοιαζε αδύνατο στο ξεκίνημα της σεζόν. Ακόμη κι εγώ, τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί».  

Ελληνικό βόλεϊ χωρίς Έλληνες

Ο προπονητής της Ελπίδας μίλησε και για τις προοπτικές του ελληνικού βόλεϊ τονίζοντας πως δεν αξιοποιήθηκαν οι ευκαιρίες που ανέκυψαν από την οικονομική κρίση. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Πιστεύω πως η οικονομική κρίση ήταν μια ευκαιρία να αλλάξουμε ρότα, αλλά δυστυχώς δεν την αξιοποιήσαμε. Θα μπορούσαν οι ομάδες να ακολουθήσουν ένα διαφορετικό μοντέλο, που θα είχε στον πυρήνα του την ανάδειξη Ελλήνων παικτών. Η κατάσταση, όμως, δεν βελτιώθηκε. Οι οικονομικά ισχυρές ομάδες εξακολουθούν να στηρίζονται στους ξένους, με αποτέλεσμα να έχουν ελάχιστους Έλληνες στο ρόστερ κι αυτούς σε δευτερεύοντα ρόλο. Η διαφορά στα μπάτζετ διαμορφώνει και τους αγωνιστικούς συσχετισμούς και έτσι έχουμε ένα μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με ομάδες διαφόρων ταχυτήτων.  Στη δική μου εποχή δεν υπήρχαν ξένοι στην Α1. Υπήρχε λοιπόν το έδαφος για την ανάδειξη των ταλαντούχων Ελλήνων παικτών. Το ελληνικό βόλεϊ είχε τους ήρωές του. Μπορείτε να μου υποδείξετε σήμερα έναν Έλληνα σταρ του βόλεϊ; Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανείς».

"ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ"

Ένας από τους βασικούς συντελεστές της εξαιρετικής πορείας της Ελπίδας Αμπελοκήπων ήταν ο αρχηγός της ομάδας, Θάνος Επιτροπάκης, ο οποίος αποδίδει την επιτυχία στο παρεΐστικο κλίμα που επικρατεί στην ομάδα.

«Φυσικά και δεν είχαμε θέσει ως στόχο την άνοδο. Να μη σας πω ότι φοβόμασταν ακόμη και τον υποβιβασμό πριν ξεκινήσει η σεζόν. Προχωρήσαμε λοιπόν βήμα βήμα, οι νέοι παίκτες ενσωματώθηκαν πλήρως στο σύνολο και κάποια στιγμή καταλάβαμε πως μπορούμε να νικήσουμε οποιονδήποτε αντίπαλο. Τελειώσαμε τη χρονιά με μια ήττα και αυτή στο ματς με τον Νέστορα, όχι κόντρα σε διεκδικητή του τίτλου. Τα ντέρμπι τα πήραμε όλα. Όταν καταλάβαμε πως μπορούμε να κυνηγήσουμε την άνοδο, αποκτήσαμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αναπροσαρμόσαμε τους στόχους. Για μένα, το μυστικό ήταν η παρέα. Είμαστε φίλοι, μας αρέσει να παίζουμε μαζί και αυτό είχε αντίκτυπο στην απόδοσή μας. Σημαντικό ρόλο έπαιξε βέβαια και η βοήθεια που είχαμε τόσο από τη διοίκηση, όσο και από τον κόσμο. Η έδρα ήταν ένα επιπλέον όπλο στα χέρια μας και το αξιοποιήσαμε καθαρίζοντας όλα τα παιχνίδια. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη συμβολή των φιλάθλων στη φετινή πορεία».

Ο Θάνος Επιτροπάκης είναι αισιόδοξος για το μέλλον, μολονότι δεν υπάρχει ακόμη σαφές πλάνο για την επόμενη μέρα. «Δεν υπάρχει ακόμη συγκεκριμένος προγραμματισμός για την επόμενη μέρα. Τα πάντα αλλάζουν μετά την άνοδο και αυτήν τη στιγμή είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αυτό που ξέρω, πάντως, είναι ότι η παρέα θα συνεχίσει να υπάρχει. Τα περισσότερα παιδιά θα μείνουν στην ομάδα και θα δώσουμε τη μάχη για να την κρατήσουμε στη μεγάλη κατηγορία».

Μακεδονία της Κυριακής