Στην κρίση του 2008-2010, χωρίς καμία αμφιβολία πήγαμε αύτανδροι σαν τούβλα στον πάτο της θάλασσας… Κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματούχοι, επιχειρηματίες και μεγαλοπαράγοντες, τηλεαστέρες και αρθρογράφοι, ειδικοί και ακαδημαϊκοί, πολιτικοί και οικονομικοί συντάκτες, όλοι μα όλοι μαζί αποδειχτήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε ευθαρσώς. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που η απροετοίμαστη κοινωνία έπεσε από τα σύννεφα, σε μεγάλο βαθμό αρνήθηκε να αποδεχτεί τη σκληρή έως εφιαλτική πραγματικότητα και αναζήτησε ωραιοποιημένες ερμηνείες -που φυσικά οδήγησαν σε βαθύτερη και κυρίως πιο εκτεταμένη χρονικά κρίση.

Ο κόσμος δεν μπορούσε να δεχτεί αυτή την κίνηση του εκκρεμούς από το ένα άκρο -αυτό της ισχυρής ευρωπαϊκής χώρας και των Ολυμπιακών Αγώνων με το πολύ καλό επίπεδο ζωής- στο άλλο άκρο, σε μια χρεωκοπημένη χώρα στα δίχτυα του ΔΝΤ και το στόχαστρο ομαδικών επιθέσεων των ξένων. Όσα μεσολάβησαν μέχρι το καλοκαίρι του 2019 τα ξέρουμε… Αυτό που δεν ξέρουμε και χρήζει διερεύνησης, είναι αν δέκα χρόνια μετά και με μια νέα φιλελεύθερη κυβέρνηση να διαδέχεται την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γυρίζουμε σαν άλλη μορφή τούβλων -π.χ. τσιμεντόλιθοι- ή μάθαμε με τον πιο σκληρό τρόπο το μάθημα

Ποιοι; Για αρχή όσοι παραμένουμε στη δημόσια σφαίρα, καθώς έχουμε διπλή υποχρέωση λόγω… παρελθόντος. Το δις εξαμαρτείν δεν είναι αποδεκτό. Αν λοιπόν κάποιοι πολιτικοί, κάποιοι δημοσιογράφοι, κάποιοι ειδικοί κ.λπ. αρχίζουν πάλι να διολισθαίνουν στην τσουλήθρα μιας νέας εικονικής πραγματικότητας, βλέπουν την οικονομία της χώρας σφριγηλή και έτοιμη να αντέξει νέες ηλιθιότητες -μεταμνημονιακές αυτή τη φορά- να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, ή άλλοι σε επίπεδο μεγαλοπαραγόντων να «σφάζονται» για το λίγο κρέας που έχει «πιάσει» ο δυστυχής σκελετός της Ελλάδας, τότε δεν μάθαμε τίποτα.

Εκτός κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει μια κάστα Ελλήνων που δεν έχει ούτε κοινωνική ούτε εθνική συνείδηση, που ενεργεί μόνον για λόγους ιδίου συμφέροντος, οπότε ξέρει μεν πολύ καλά πόσο αδύναμη είναι ακόμη η χώρα, πόσα ακόμη πρέπει να γίνουν για να μην ξαναβρεθούμε σ’ αυτό το χάλι, αλλά αδιαφορεί. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο, τότε πρέπει να αντιδράσουμε πολύ σκληρά και υπερκομματικά όσοι αγαπάμε τον τόπο και τους ανθρώπους που πλήρωσαν πολύ ακριβά το τίμημα της χρεωκοπίας.

Αν πάλι το βασικό πρόβλημα είναι ξανά η επιπολαιότητα, η ευκολία κι ο λαϊκισμός, τότε πάλι σκληρά και πάλι υπερκομματικά πρέπει να τα εμποδίσουμε να εξαπλωθούν επειδή πήραμε δυο-τρεις ανάσες. Μόνον όταν η χώρα αποκτήσει πραγματικά δυναμική παραγωγική οικονομία θα έχουμε διασωθεί. Μέχρι τότε είμαστε ακόμη επικίνδυνα ευάλωτοι κι αυτό πρέπει να το λέμε συνεχώς -όχι για να παριστάνουμε τις Κασσάνδρες, αλλά για να μην ξαναβρεθούμε στον πάτο της θάλασσας -αυτή τη φορά, σαν τσιμεντόλιθοι.

Ποιο παιδάκι δεν ακούει;

Λοιπόν δεν είμαι καθόλου μα καθόλου επιεικής με τους βουλευτές, αλλά αυτή τη φορά τους αναγνωρίζω δίκιο στη γκρίνια τους. Ότι και να ‘ναι, είναι εκλεγμένοι και δεν είναι παιδάκια για να παριστάνουν κάποιοι τους παιδονόμους ή τις δασκάλες… Και σίγουρα όχι για να «ψιθυρίζουν» διάφορες αστειότητες στους δημοσιογράφους, που με τη σειρά τους -άριστα ποιούντες- τις γράφουν στις παραπολιτικές στήλες. Αστειότητα πρώτη: Ενοχλημένη η Πειραιώς επειδή βγάζουν selfie οι βουλευτές μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Καταρχάς ποια ακριβώς είναι η… «Πειραιώς» που ενοχλήθηκε; Να βγει να μιλήσει, μήπως και καταλάβουμε τον λόγο της ενόχλησής της. Ας πούμε «βγάλτε κανονικές φωτογραφίες γιατί με τις selfie δεν δείχνετε όμορφοι» ή «δεν είναι καθώς πρέπει να βγάζετε φωτογραφίες μέσα στην αίθουσα» ή «μην αυτοπροβάλλεστε διότι δεν είναι σωστό». Κι επειδή ζούμε στο 2020 που όλοι μα όλοι βγάζουν selfie και τις ανεβάζουν στα social media, μια εξήγηση χρειάζεται. Αστειότητα δεύτερη: Μιλάνε πολύ οι βουλευτές στις συνεδριάσεις της ΚΟ και τις συζητήσεις των νομοσχεδίων, οπότε εξετάζεται να βγει οδηγία να περιοριστούν στο τρίλεπτο. Και μάλιστα είναι πολύ ανυπάκουοι, διότι τους το είπαν -και το ξαναείπαν- αλλά αυτοί επιμένουν να μιλάνε! Όχι δηλαδή, άδικο έχουν που θα τους χρονομετρούν όπως στο Ευρωκοινοβούλιο; Λέμε τώρα…

Αυτό μη το χάσετε

«Μας συμφέρει η Χάγη;». Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) ανοίγει την κρίσιμη συζήτηση επιδιώκοντας να φωτίσει σε βάθος τα ζητήματα που διακυβεύονται. Την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου στις 19:00 στο Ωδείο Αθηνών θα επιχειρηθεί -όπως γράφει και το σχετικό δελτίο Τύπου- «μια ψύχραιμη απάντηση μέσα από μια ήπια και σοβαρή συζήτηση στο ερώτημα των ημερών για τις ελληνοτουρκικές διαφορές». Και πιο συγκεκριμένα, ο άξονας της συζήτησης θα περιστραφεί στο παρακάτω: «Τώρα που η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας έχει ανακοπεί κι η Άγκυρα κλιμακώνει τις διεκδικήσεις της, είναι σκόπιμο η Ελλάδα να αποβλέπει στη Χάγη; Τι προϋποθέσεις θα απαιτούνταν στην περίπτωση αυτή ώστε να διασφαλιστούν με τον καλύτερο τρόπο τα εθνικά μας συμφέροντα; Τι προσδοκούμε από τη Χάγη, και τι φοβόμαστε;»

Γιατί να μην το χάσετε –ελπίζω να έχουν live streaming- λοιπόν; Διότι οι ομιλητές είναι κυριολεκτικά το κάτι άλλο! Γιώργος Παπανδρέου, πρώην πρωθυπουργός, Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Κατρούγκαλος, τέως Υπουργός Εξωτερικών, καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, πρώην υφΥΠΕΞ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Τη συζήτηση συντονίζει ο Πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, Καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης. Όπως καταλαβαίνετε, θα ακουστούν και πολλά και σημαντικά και… ενδεικτικά!

Νόμιμο ίσως αλλά…

Ο βουλευτής Ημαθίας της ΝΔ Λάζαρος Τσαβδαρίδης από τον Ιανουάριο του 2018 έχει προσληφθεί στο δήμο Βέροιας ως έμμισθος δικηγόρος. Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι απολύτως νόμιμο και ηθικό και δεν υπάρχει ασυμβίβαστο, καθώς όπως τονίζει είναι νομικός σύμβουλος και όχι δημόσιος υπάλληλος. Σύμφωνα με το pagenews.gr που έκανε την αποκάλυψη, ο κ. Τσαβδαρίδης παίρνει άδεια από τον Δήμο Βέροιας για μετακινήσεις από τη θέση του, ενώ φέρεται να αμείβεται με 2.505,30 ευρώ τον μήνα από τον Δήμο Βέροιας. Όπως ήταν φυσικό ο ΣΥΡΙΖΑ ζητεί την παραίτηση του βουλευτή και μιλάει για «έφοδο της ΝΔ στο επιτελικό κράτος που τελικά κατάφερε να χρίσει μέχρι και βουλευτή – διπλοθεσίτη». Τώρα ιδέα δεν έχω ποιο είναι το νόμιμο στην περίπτωση αυτή, γιατί νομικός δεν είμαι. Όμως ο βουλευτής που παρέχει τις νομικές του υπηρεσίες σε έναν φορέα της τοπικής αυτοδιοίκησης ή όποιον άλλον κρατικό φορέα, κάτι δεν κάνει σωστά. Διότι πέραν της βουλευτικής αποζημίωσης, την οποία παίρνει από το κράτος, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να εργαστεί σε πλήρη απασχόληση, πληρώνεται πάλι από το κράτος… Αυτό να με συγχωρείτε πολύ, αλλά δεν στέκει στην κοινωνία…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9 Φεβρουαρίου 2020