ΑΠΟΨΕΙΣ

Είχα αποφασίσει να αλλάξω ατζέντα. Να σταματήσω να ασχολούμαι αποκλειστικά και μόνον με τον κορονοϊό και να καταπιαστώ τα άλλα: με την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, τις εκλογές στις ΗΠΑ και τις επιπτώσεις τους στην περιοχή μας.

Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό όταν η πόλη κι όλη η κεντρική Μακεδονία κυριολεκτικά βράζει;

Όταν ο κορονοϊός είναι αυτός που μονοπωλεί την καθημερινότητα της κοινωνίας μας, καθορίζοντας τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς την δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής;

Σκοτάδι βαθύ παντού τριγύρω και δυστυχώς χωρίς να φαίνεται φως πουθενά.

Όσο κι αν θέλω να αποφύγω τον κίνδυνο να κατηγορηθώ πως καταφεύγω στα μακάβρια, δεν μπορώ να αποστώ από την ζοφερή πραγματικότητα.

Φτάσαμε πλέον στο σημείο να μην θεωρείται δεδομένο ούτε το ότι δεν θα γίνουμε… Μπέργκαμο. Δηλαδή ότι δεν θα καταντήσουμε να πεθαίνουμε αβοήθητοι, χωρίς να προλάβουμε να πούμε «κιχ» και χωρίς να αποχαιρετάμε τους ανθρώπους μας, ότι δεν θα μας τοποθετήσουν σε σφραγισμένα φέρετρα στοιβαγμένα σε στρατιωτικά καμιόνια. Ότι δεν θα μας παραχώσουν αδιάβαστους και άκλαυτους σε χέρσα χωράφια, καρφώνοντας έναν ξύλινο σταυρό με το όνομά μας…

Κι όλα αυτά, εννιά ολόκληρους μήνες μετά το πρώτο κύμα. Εννιά ολόκληρους μήνες στην διάρκεια των οποίων είχαμε την άνεση να ετοιμαστούμε, να εξοπλίσουμε την δημόσια υγεία με φάρμακα, μηχανήματα κι ανθρώπους, να μελετήσουμε την παγκόσμια εμπειρία, να καταρτίσουμε σχέδια αντιμετώπισης όλων των πιθανών σεναρίων που ενδεχομένως θα προέκυπταν.

Η εύκολη καταφυγή όλων είναι να γίνουμε εκ των υστέρων προφήτες. Να καταγράφουμε τα λάθη των άλλων και να αποφαινόμαστε για το τι θα έπρεπε να γίνει και πότε, προκειμένου να αποφύγουμε να πέσουμε στον γκρεμό.

Ακούς παντού γύρω, επικρίσεις για λάθη και παραλείψεις των αρμοδίων, νουθεσίες για αυτά που πρέπει να γίνουν και συχνές αναφορές στα καλά νέα για τα εμβόλια που αποτελούν την μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας να πάρει πίσω ένα κομμάτι από όσα έχασε.

Και αμέσως μετά το ερώτημα, θα αντέξουμε μέχρι τότε;

Και δώστου να αναρωτιόμαστε αν όσοι εξέρχονται των εντατικών -είτε επειδή γίνονται καλά είτε επειδή καταλήγουν- είναι λιγότεροι όσων χρειάζονται νοσηλεία υψηλών απαιτήσεων και αν θα βρουν κρεβάτι. Μας διαφεύγει προς το παρόν ότι αν το ένα ζητούμενο είναι το κρεβάτι με τον αναπνευστήρα στην ΜΕΘ, το άλλο και ουσιαστικότερο ερώτημα είναι αν θα υπάρχει γιατρός γερός και νηφάλιος να ασχοληθεί με την ιδιαίτερη περίπτωση του κάθε αρρώστου και να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Η αποτυχία στην διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από τους αρμόδιους, είναι πλέον πανθομολογούμενη. Δεν αναφέρομαι μόνον στην έμμεση αυτοκριτική του πρωθυπουργού – «ίσως έπρεπε στη Θεσσαλονίκη να αποφασίζαμε νωρίτερα lockdown», είπε αφήνοντας σαφείς αιχμές στην τοπική ηγεσία των… δικών του ανθρώπων- στην εύγλωττη ομολογία του Άδωνι και άλλων κρατικών αξιωματούχων, ή στην διακριτική…εξαφάνιση των τοπικών αρχόντων από το κάδρο των υπευθύνων, αλλά κυρίως στο απίστευτο αλαλούμ αναφορικά με το τι ανοίγει, τι κλείνει, τι επιτρέπεται και πώς, ποιο σχέδιο υπάρχει και τι προβλέπει.

Κάπως έτσι, ως μοναδική λύση φαντάζει να κλειστούμε στα σπίτια μας- όσοι μπορούμε- και να μείνουμε εθελοντικά φυλακισμένοι σε αυτά μέχρι την ώρα που θα μας καλέσουν για το εμβόλιο. Όσο για τους υπόλοιπους- που έχουμε ακόμη επαγγελματικές υποχρεώσεις, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φοράμε μάσκες, να περιορίσουμε επαφές και να ευχόμαστε μην σταθούμε άτυχοι…

*********************************************************************************************************************

* Κι ενώ η Θεσσαλονίκη μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα μετατράπηκε από success story στο απόλυτο fail story, καθώς από την κυβέρνηση μέχρι τους τοπικούς άρχοντες κι από τους –κάθε άλλο παρά- επαγγελματίες της εστίασης μέχρι κάποιους ανεύθυνους νέους, όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους να είμαστε ένα βήμα πριν το... Μπέργκαμο, τώρα όλοι προσπαθούν να ρίξουν αλλού το μπαλάκι της ευθύνης.

Για του λόγου το αληθές, Κικίλιας και Χρυσοχοϊδης έφτασαν και πάλι εσπευσμένα αυτή την εβδομάδα στην πόλη, λίγες μέρες μετά την προηγούμενη εσπευσμένη και επιβεβλημένη επίσκεψή τους (άλλωστε στη Θεσσαλονίκη το «σπορ» του φθινοπώρου είναι να αλλάζουμε επίπεδα και μέτρα με ταχύτητες... Γιουσέιν Μπολτ) και αυτή τη φορά δεν είχαν ούτε «χειροκροτητές» ούτε... διπλανούς στις φωτογραφίες και στα πλάνα. Είτε μιλάμε για τους κυβερνητικούς της πόλης (Καράογλου και Αντωνίου που χάθηκαν ως διά μαγείας) είτε για τον Περιφερειάρχη και τον δήμαρχο, είτε τους βουλευτές της πλειοψηφίας, όλοι ήταν εξαφανισμένοι σε μια προσπάθεια να βγουν από το κάδρο των ευθυνών και της καταστροφής. Κι αυτό, ξεχνώντας ο Ζέρβας πως είναι αργά να δηλώνεις πως τώρα βγαίνει για ελέγχους η δημοτική αστυνομία, όταν εδώ και μήνες (ειδικά το καλοκαίρι) ήταν απούσα (στην καλύτερη) ή κάλυπτε (στη χειρότερη) όλους εκείνους που παρανομούσαν εξώφθαλμα στα καφεμπάρ του κέντρου. Και αγνοώντας ο Τζιτζικώστας πως δεν αρκεί να βρίσκει λύσεις για τα... take away, ούτε να δώσει κάποια ποσά στα νοσοκομεία της πόλης, αλλά οφείλει να ελέγξει τι απέγιναν αυτά, αν και πώς επενδύθηκαν. Αφήστε που όλοι μαζί όφειλαν να ορθώσουν ανάστημα απαιτώντας αποσυμφόρηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οργάνωση των νοσοκομείων και διορισμούς ικανού αριθμού γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού. (Δεν αναφέρομαι στους άλλους, που απλά άνοιξε η γη και τους κατάπιε).

* Εκτός, όμως, απ’ αυτά, και το νέο αλαλούμ με τα μέτρα από πλευράς κυβέρνησης και Πολιτικής Προστασίας και ειδικά αυτά που αφορούσαν και πάλι τη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας αλλά και τα take away και τα delivery, και τα mini market και τα περίπτερα, το χειρότερο που καταφέρνει είναι να δείχνει πως η κεντρική ηγεσία είναι σε σύγχυση και κρίση πανικού. Αυτό, μεταφέρεται και στους πολίτες που τρομοκρατούνται χάνοντας την εμπιστοσύνη τους στο κράτος που εντέλλεται να τους προστατεύει, ενώ και όσοι τηρούν πιστά τα μέτρα (και είναι οι πολλοί) βλέπουν πως αυτά δεν αποδίδουν, με συνέπεια να ξεκινά νέος κύκλος πανικού...

* Μέσα σ’ όλο αυτό το χάος, βρήκαν την ευκαιρία και δυο... παλιοί γνώριμοι της επικαιρότητας να την ξαναπασχολήσουν, αφού είδαν πως ελέω κορονοϊού (και απώλειας εξουσίας) δεν περνά η μπογιά τους. Από τη μια ο Μυλόπουλος με το ποστάρισμα του αγαπημένου «σκανδάλου» των συνωμοσιολόγων, αυτού δλδ που κάποιος καταγγέλλει πως τεστ που ποτέ δεν έκανε βγήκε θετικό (χωρίς φυσικά όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο αλλά με το...ελληναράδικο «ένας γνωστός μου μου είπε πως έχει έναν γνωστό κι εσύ δεν τον ξέρεις είναι από το χωριό») και από την άλλη ο Πολάκης να τρωγοπίνει με παρέα και να το διατυμπανίζει στο Facebook. Στην περίπτωση του πρώτου, η ανάρτηση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης με το ερώτημα αν πρόκειται για επικίνδυνη διασπορά fake news, σ’ εκείνη του Κρητικού επενέβησαν –μετά τον σάλο, βέβαια, στα σόσιαλ μίντια- τα πειθαρχικά της Κουμουνδούρου. Όμως είναι να απορείς μ’ αυτούς τους κυρίους που δε λένε να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι πια το κέντρο του κόσμου. Κι αν ο Μυλόπουλος είναι «αμελητέα ποσότητα», ο έτερος... Καππαδόκης προκαλεί έντονο πονοκέφαλο στο κόμμα του. Και μάλιστα διάλεξε και τη μέρα. Αφενός οι ΣΥΡΙΖΑίοι είχαν πεδίο αντιπολίτευσης λαμπρό με το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης το οποίο έχασαν, αφετέρου ο Τσίπρας είχε προγραμματίσει live συνέντευξη στην οποία αποσβολωμένος βρέθηκε να απολογείται για τον Πολάκη αντί να μιλά για τις θέσεις του για την πανδημία.

* Για να πάμε και στους κυβερνώντες, δεν ξέρουμε εάν ο Άδωνις Γεωργιάδης νιώθει αδικημένος ή ριγμένος μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό όπου του αφαιρέθηκαν βασικές αρμοδιότητες, αλλά φρόντισε με τη δήλωσή του «πέσαμε τελείως έξω» και την απόδοση της έξαρσης του ιού στον τουρισμό, να τρώσει καίρια το κύρος της κυβέρνησης. Γιατί το «πέσαμε τελείως έξω» είτε δεν το λες, είτε όταν ομολογείται από κορυφαίο υπουργό πρέπει να ακολουθείται από το διά ταύτα, την απόδοση δηλαδή ευθυνών. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μια λαθεμένη ανάθεση κάποιων εκατομμυρίων ούτε ακόμη ακόμη με το... σκόιλ ελικίκου, αλλά με ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν και χάνονται καθημερινά...

* Η ΝΔ πρότεινε τον Ηλία Μόσιαλο (πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ) ως εκπρόσωπο της Ελλάδας για τον κορονοϊό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την Αθηνά Λινού (πρώην υποψήφια βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) για κοινής αποδοχής υπουργό υγείας.

Την ίδια μέρα, έγινε γνωστό ότι ο Θεσσαλονικιός CEO της PFIZER Αλμπέρτος Μπουρλά, υπήρξε στα φοιτητικά του χρόνια στο ΑΠΘ στέλεχος της ΠΑΣΠ.

Και μετά απορούμε πώς παίρνουν θάρρος όσοι διακινούν την γνωστή ατάκα: «ΠΑΣΟΚ σώσε μας»

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 15.11.2020