Της Αθηνάς Παντελίδου-Κωφίδου

Τα παιδιά σας μεγάλωσαν και σας έκαναν παππούδες. Συγχαρητήρια για την καινούργια ζωή που ήρθε στον κόσμο και για τον καινούργιο σας ρόλο! Ξεκινήσατε με τις καλύτερες προθέσεις: θέλετε να βοηθήσετε, θέλετε να είστε δίπλα στα παιδιά σας, να φροντίσετε τα εγγόνια σας, να είστε μέρος της ζωής τους και να γίνετε κομμάτι της ιστορίας τους. Όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις μας όμως, δυστυχώς είναι πολλές οι φορές που τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε.

Κι ενώ εσείς είστε σίγουροι πως κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε, τα παιδιά σας διαφωνούν. Σας κατηγορούν πως κακομαθαίνετε τα εγγόνια σας, νιώθουν πως δεν συνεργάζεστε μαζί τους, πως υπονομεύετε το ρόλο τους κτλ.

Κάθε καινούργια φάση στη ζωή μας συνοδεύεται από αβεβαιότητα και σύγχυση. Πολύ συχνά οι προθέσεις μας είναι οι πιο αγνές και ο σκοπός μας ένας: να είμαστε καλοί στον καινούργιο μας ρόλο. Όμως όπως κανείς δεν μας δίδαξε πώς να είμαστε γονείς, έτσι ακριβώς και το να είμαστε παππούδες δεν έρχεται με εγχειρίδιο. Το πρώτο και κύριο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι πως πρόκειται για κάτι διαφορετικό. Τα εγγόνια μας έχουν γονείς. Αυτό που χρειάζονται από εμάς είναι παππούδες.

Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι πως κύρια και πρωταρχικά υπεύθυνοι για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών πρέπει να είναι οι γονείς, ακόμη κι αν ο τρόπος που διαλέγουν πολλές φορές βρίσκει τους παππούδες αντίθετους.

Κι αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου είναι πως το ότι κάποιος γίνεται παππούς ή γιαγιά δεν σημαίνει πως παύει να είναι γονιός, και πως αυτοί είναι δύο ρόλοι τελείως διαφορετικοί. Και σίγουρα δεν είναι απλή υπόθεση να καταφέρει κάποιος να σχηματίσει μια όμορφη και δυνατή σχέση με τα εγγόνια του, προσπαθώντας παράλληλα να μη διαταράξει τη σχέση του με τα παιδιά του.

Αν λοιπόν θα μπορούσα να πω κάποια πράγματα σε όλους τους παππούδες εκεί έξω, αυτά θα ήταν:

1. Μη διαφωνείτε ποτέ και μην έρχεστε σε αντιπαράθεση με τα δικά σας παιδιά, σε ό,τι αφορά τον τρόπο και τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης που επιλέγουν για τα δικά τους, μπροστά στα εγγόνια σας. Αν έχετε αντιρρήσεις τόσο σημαντικές που είστε σίγουροι πως αξίζει τον κόπο να συζητηθούν, κάντε το όταν είστε μόνοι σας. Κανένα παιδί δεν επωφελείται με το να γίνεται θεατής καβγάδων και διαφωνιών, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για πράγματα που αφορούν το ίδιο και μπορεί να το οδηγήσουν στο να αμφισβητεί τους γονείς του ή να πιστέψει ότι ευθύνεται αυτό για την ένταση.

2. Μην υπονομεύετε το ρόλο των παιδιών σας, ακυρώνοντας ή παραβλέποντας τους κανόνες τους όταν είστε με τα εγγόνια σας. Με το να δίνετε γλυκά ή να τα αφήνετε να βλέπουν αργά τηλεόραση, δεν βελτιώνει τη σχέση σας μαζί τους, απλά δυσκολεύει τη δουλειά των γονιών τους.

3. Δείξτε έμπρακτα με τη στάση σας το σεβασμό και την αγάπη σας για τα παιδιά σας μπροστά στα εγγόνια σας. Αυτό τους περνάει θετικά μηνύματα και τους διδάσκει τη σπουδαιότητα αυτών των συναισθημάτων.

4. Μην τα «λούζετε» με δώρα. Φυσικά και θα τους πάρετε παιχνίδια όταν και αν μπορείτε, όμως όπως σε όλα, έτσι και εδώ χρειάζεται μέτρο. Οι εμπειρίες που μπορείτε να τους προσφέρετε και ο χρόνος που μπορείτε να περάσετε μαζί τους είναι άκρως πιο σημαντικά.

5. Συμμετέχετε στη ζωή τους με το να είστε παρόντες. Ακούστε τα, μιλήστε τους, σταθείτε δίπλα στα προβλήματά τους. Χαρίστε τους την παρουσία και τη σοφία σας. Τόσο στα εγγόνια, όσο και στα παιδιά σας (επειδή έγιναν γονείς δεν σημαίνει πως δεν είναι πια παιδιά, είναι τα δικά σας παιδιά). Όταν όμως πρόκειται για συμβουλές, φροντίστε πριν να τις προσφέρετε, να είστε σίγουροι πως τις θέλουν. Καμιά φορά είναι αρκετό να είμαστε εκεί απλά για να ακούμε.

6. Χρησιμοποιήστε τις εμπειρίες σας για να τους διδάξετε σημαντικά μαθήματα για τη ζωή μέσα από τις ιστορίες σας.

7. Παίξτε. Παίξτε όσο μπορείτε μαζί τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από παιχνίδι και πολλές φορές οι γρήγοροι ρυθμοί και οι απαιτήσεις της ζωής κάνουν τους γονείς να το ξεχνούν. Παίξτε εσείς μαζί τους. Μάθετέ τους τη σπουδαιότητα του παιχνιδιού και δείξτε τους πως το γέλιο και το παιχνίδι δεν έχει ηλικία.

8. Προσπαθήστε να θυμάστε πως το κάθε παιδί, το κάθε εγγόνι σας είναι διαφορετικό, όμως έχει την ίδια ανάγκη για αγάπη και αποδοχή. Μπορεί να νιώθετε μεγαλύτερη αδυναμία για κάποιο, όμως όλα, το καθένα ξεχωριστά έχει ανάγκη να νιώθει πως το αγαπούν και πως έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας.

Τα παιδιά έχουν γονείς. Παππούδες χρειάζονται.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16 Ιουνίου 2019