Με την ξεκαρδιστική, ανατρεπτική και πασίγνωστη κωμωδία των Τέρι Τζόουνς και Τέρι Γκίλιαμ «Το νόημα της ζωής» της ομάδας Μόντι Πάιθον (Έγχρωμο, Ηνωμένο Βασίλειο 1983, διάρκεια 107´) συνεχίζουν το αφιέρωμά τους, με τίτλο  «Παράξενες φιγούρες», η Κινηματογραφική Λέσχη Εργαζομένων της ΕΡΤ3 και  το ΚΕΜΕΣ τη Δευτέρα 10 Ιουνίου στις 21:30 στο θερινό “Απόλλων” (Σαρανταπόρου – Βασιλέως  Γεωργίου, τηλ.2310828642).

Παίζουν οι: Τζον Κλιζ, Έρικ Άιντλ, Τέρι Γκίλιαμ, Μάικλ Πάλιν. Η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του φεστιβάλ  Καννών και προτάθηκε για BAFTA καλύτερου τραγουδιού.

Το φιλμ, οργανωμένο  σε σκετσάκια, σατιρίζει με τον πιο σκληρό και ανατρεπτικό τρόπο και  με σουρεαλιστικό στιλ, όλα τα στραβά και ανάποδα  που εμφανίζουν οι ανθρώπινες συμπεριφορές. Υπάρχουν απίθανα γκαγκ (όπως του ανθρώπου που σκάει από το φαγητό).

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου και θα διανεμηθεί έντυπη κριτική του Γιώργου Κρασσακόπουλου (flix.gr). Το προς συζήτηση θέμα, με το τέλος της ταινίας, είναι: Το ανατρεπτικό κωμικό των Μόντι Πάιθον.

Η κριτική που θα διανεμηθεί στους θεατές είναι η ακόλουθη:

“Το φιλοσοφικό δοκίμιο για τη ζωή, όπως το έγραψαν οι Μόντι Πάιθον: αυθάδικα και ξεκαρδιστικά! Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Μήπως είναι η εργασία; Μήπως η μάθηση; Η οικογένεια; Ο πλούτος; Και τι κάνουμε όταν ο θάνατος μας χτυπά την πόρτα; Η ταινία προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα: ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, έχει η ζωή μας κάποιο νόημα ή όλα είναι μάταια; Αλλά… περιμένετε! Εδώ δεν πρόκειται για καμιά φιλοσοφική πραγματεία! Εδώ πρόκειται για τους Μόντι Πάιθον, που με το θεότρελο, άσεμνο χιούμορ τους, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο! Σατιρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως όλους τους κοινωνικούς περιορισμούς που μας εμποδίζουν να χαρούμε την ομορφιά της ζωής...

«Ο θεός χρειάστηκε εφτά μέρες για να φτιάξει τον κόσμο, οι Μόντι Πάιθον χρειάζονται μόνο μιάμιση ώρα για να τον γκρεμίσουν». Το σλόγκαν της τελευταίας ταινίας που γύρισε η κωμική ομάδα των Πάιθον, είναι λίγο πολύ ακριβές, καθώς ακόμη κι αν καμιά πραγματική καταστροφή δεν λαμβάνει χώρα στη διάρκειά του, «Το Νόημα της Ζωής» δεν αφήνει και πολλά πράγματα όρθια, ειδικά σε ότι αφορά τα θεωρούμενα ως «ιερά κι όσια».

Η θρησκεία, η οικογένεια, η επιστήμη, η ιατρική, η παιδεία, οι σχέσεις, το σεξ, όλα μπαίνουν στο στόχαστρο της ταινίας κι όλα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξευτελίζονται. Το φιλμ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συλλογή από κωμικά σκετς, τα οποία δεν βρίσκονται όλα στο ίδιο χιουμοριστικό ύψος, όλα όμως είναι εξίσου αυθάδη και σχεδόν όλα «ενοχλητικά». Μέσα από το πρίσμα ενός χιούμορ βαθιά σουρεαλιστικού και με μια κινηματογραφική γλώσσα που μοιάζει... να βγαίνει συνεχώς, οι Πάιθον κάνουν ένα φιλμ που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις αναρχικό, σχεδόν πανκ.

Στοχεύοντας κατευθείαν στην καρδιά του βρετανικού καθωσπρεπισμού, τον σφυροκοπούν ανελέητα, αλλά παρασύρουν μαζί κάθε θεσμό ή αξία. Πολλές φορές το χιούμορ τους είναι χοντρό, οι τρόποι τους άξεστοι, αλλά το θάρρος και η «μαγκιά» τους πάντα αξιοθαύμαστη. Μπορεί το «Νόημα της Ζωής» να μην αποκαλύπτει κάτι βαθύ και να απέχει από το να είναι η καλύτερη ταινία στη φιλμογραφία τους, δεν παύει όμως να αποτελεί μια από τις -απολαυστικά ενοχλητικές- καλοδεχούμενα αιχμηρή κωμωδία».

Ταινίες που πλησιάζουν  το στιλ του φιλμ «Το νόημα της ζωής» είναι: «Και τώρα κάτι τελείως διαφορετικό», « Ένας προφήτης μα τι προφήτης», “Οι ιππότες της ελεεινής τραπέζης” και “Ο δράκος της συμφοράς” της ομάδας Μόντι Πάιθον, «Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» του Τσαρλς  Κράιτον, «Κάντυ» του Κριστιάν Μαρκάν , «Δύο εύθυμοι γλεντζέδες»  του Τζόζεφ Μακ Γκραθ,  «Όλα στραβά κι ανάποδα»  του Κρίστοφερ Μόραχαν, «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες» του Μελ Μπρουκς , «Το μεγάλο φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι.

Την  επόμενη εβδομάδα κλείνει το αφιέρωμα «Παράξενες φιγούρες» με τη σινεφίλ κωμωδία  «Ωραίος και σέξι» (1972) του Χέρμπερτ Ρος, με τους Γούντι Άλεν, Ντάιαν Κίτον.

Υ.Γ. Για οποιαδήποτε επικαιροποιημένη πληροφορία  για τις ταινίες διαβάζετε πάντα kemes.wordpress.com ή kemes facebook.