Γράφει ο Γιάννης Νισύριος
δικηγόρος nisirios@otenet.gr
Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει Viral στα social media το σκίτσο με τον Κουασιμόδο να κρατάει, κλαίγοντας, στην αγκαλιά του την αγαπημένη του Παναγία των Παρισίων. H αισθητική ασχήμια ενός ανθρώπου, που σείει το καμπαναριό της θρυλικής εκκλησίας, ξεσήκωνε κάποτε αισθήματα οίκτου αλλά και συμπάθειας μπροστά στο τρομακτικό θέαμα.
Σήμερα, η Γαλλία κινείται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Η συγκίνηση που εύλογα εκπέμπει ο μυθικός καθεδρικός ναός μεταφράζεται συχνά σε θλίψη για τη συνολική εικόνα της χώρας. Στον Μακρόν εναπόκειται τώρα να αποκαταστήσει ένα έμβλημα του παγκόσμιου πολιτισμού, μια διαχρονική παράσταση, που το νόημά της, όμως, είναι εντελώς αντίθετο με τις αρχές που ο ίδιος υπηρετεί.
Ήδη η χώρα του έχει καταστεί πεδίο κοινωνικών συγκρούσεων και η Αψίδα του Θριάμβου, από σύμβολο της γαλλικής φιλοπατρίας, κατέληξε σε σημείο αναφοράς λαϊκών εξεγέρσεων κατά του προέδρου της χώρας.
Παρ’ όλα αυτά, το επαναστατικό DNA των Γάλλων, που τροφοδότησε κατά καιρούς ταραχές και συγκρούσεις, έρχεται τώρα να λυγίσει μπροστά στο δέος μιας απρόσμενης καταστροφής. Της απώλειας ενός ιστορικού μνημείου και της πυρπόλησης ενός καμπαναριού-ορόσημου της ιστορίας, του πολιτισμού αλλά και της ανθρώπινης προσδοκίας να νικήσει το θάνατο.
Οι μνήμες που ανασύρονται καθηλώνουν τους πολίτες στην τραγική διαπίστωση πως το παρόν που ζουν είναι ατελέσφορο αλλά και οδυνηρό, σε μια χώρα που απώλεσε οριστικά την προαιώνια αίγλη της, μέσα στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός αδηφάγου παγκόσμιου συστήματος. Καμιά αναστήλωση του θρυλικού μνημείου δεν αποκαθιστά τη ζώσα ιστορική μνήμη ούτε αποσοβεί το τέλος μιας ρομαντικής εποχής, εκεί όπου το προαιώνιο παραμύθι αναβιώνει από τις στάχτες των πάλαι ποτέ ένδοξων εποχών, από την αχλή των ειδώλων των βασιλέων, των πριγκίπων, των επαναστατών.
Είναι, όμως, απόλυτα θεμιτό, η Γαλλία, όπως και όλη η ανθρωπότητα, που, σήμερα μπροστά στο θέαμα της πύρινης λαίλαπας, ατενίζει εκστατικά και την ολική καταστροφή των ιδεών και των αξιών της, να προσδοκά τη λύτρωση, την ανάδυση μιας νέας εποποιίας ή έστω, μιας αναλαμπής, πριν η Θεία Νέμεσις σαρώσει στο πέρασμά της και την τελευταία νοσηρή εικόνα της παρακμής, της σήψης και των αιματηρών γεγονότων.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Απριλίου 2019
Γράφει ο Γιάννης Νισύριος
δικηγόρος nisirios@otenet.gr
Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει Viral στα social media το σκίτσο με τον Κουασιμόδο να κρατάει, κλαίγοντας, στην αγκαλιά του την αγαπημένη του Παναγία των Παρισίων. H αισθητική ασχήμια ενός ανθρώπου, που σείει το καμπαναριό της θρυλικής εκκλησίας, ξεσήκωνε κάποτε αισθήματα οίκτου αλλά και συμπάθειας μπροστά στο τρομακτικό θέαμα.
Σήμερα, η Γαλλία κινείται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Η συγκίνηση που εύλογα εκπέμπει ο μυθικός καθεδρικός ναός μεταφράζεται συχνά σε θλίψη για τη συνολική εικόνα της χώρας. Στον Μακρόν εναπόκειται τώρα να αποκαταστήσει ένα έμβλημα του παγκόσμιου πολιτισμού, μια διαχρονική παράσταση, που το νόημά της, όμως, είναι εντελώς αντίθετο με τις αρχές που ο ίδιος υπηρετεί.
Ήδη η χώρα του έχει καταστεί πεδίο κοινωνικών συγκρούσεων και η Αψίδα του Θριάμβου, από σύμβολο της γαλλικής φιλοπατρίας, κατέληξε σε σημείο αναφοράς λαϊκών εξεγέρσεων κατά του προέδρου της χώρας.
Παρ’ όλα αυτά, το επαναστατικό DNA των Γάλλων, που τροφοδότησε κατά καιρούς ταραχές και συγκρούσεις, έρχεται τώρα να λυγίσει μπροστά στο δέος μιας απρόσμενης καταστροφής. Της απώλειας ενός ιστορικού μνημείου και της πυρπόλησης ενός καμπαναριού-ορόσημου της ιστορίας, του πολιτισμού αλλά και της ανθρώπινης προσδοκίας να νικήσει το θάνατο.
Οι μνήμες που ανασύρονται καθηλώνουν τους πολίτες στην τραγική διαπίστωση πως το παρόν που ζουν είναι ατελέσφορο αλλά και οδυνηρό, σε μια χώρα που απώλεσε οριστικά την προαιώνια αίγλη της, μέσα στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός αδηφάγου παγκόσμιου συστήματος. Καμιά αναστήλωση του θρυλικού μνημείου δεν αποκαθιστά τη ζώσα ιστορική μνήμη ούτε αποσοβεί το τέλος μιας ρομαντικής εποχής, εκεί όπου το προαιώνιο παραμύθι αναβιώνει από τις στάχτες των πάλαι ποτέ ένδοξων εποχών, από την αχλή των ειδώλων των βασιλέων, των πριγκίπων, των επαναστατών.
Είναι, όμως, απόλυτα θεμιτό, η Γαλλία, όπως και όλη η ανθρωπότητα, που, σήμερα μπροστά στο θέαμα της πύρινης λαίλαπας, ατενίζει εκστατικά και την ολική καταστροφή των ιδεών και των αξιών της, να προσδοκά τη λύτρωση, την ανάδυση μιας νέας εποποιίας ή έστω, μιας αναλαμπής, πριν η Θεία Νέμεσις σαρώσει στο πέρασμά της και την τελευταία νοσηρή εικόνα της παρακμής, της σήψης και των αιματηρών γεγονότων.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Απριλίου 2019
ΣΧΟΛΙΑ