Το πέρασμα
Οι απώλειες είναι αυτές που ωριμάζουν τους ανθρώπους, τα μαύρα ρούχα τους. Καθώς στον ανοιξιάτικο ήλιο συναντιούνται άνθρωποι άγνωστοι ως τότε μεταξύ τους κι ανοίγονται τόσο, που αρχίζουν τα δάκρυά τους να σχηματίζουν ένα μεταφυσικό στεφάνι αγάπης για τη ζωή που οφείλουν να συνεχίσουν.
Ένα στεφάνι, κάτω από τον ανελέητο ήλιο, μιας προπασχαλιάτικης ορθόδοξης άνοιξης, με τ' αποξηραμένα αισθήματα ν’ αντέχουν τις υψηλές θερμοκρασίες της απουσίας, να γίνονται ρέοντα ύδατα του σώματος, μιας ανομολόγητης ως εκείνη τη στιγμή ανάγκης να μοιραστείς.
Μετά παίρνεις το λεωφορείο και πας, σαν να μην έχει συμβεί ποτέ αυτή η αναπάντεχη ομολογία, στη θάλασσα, εκεί στα ηλιοβασιλέματα του Θερμαϊκού, κι αφήνεσαι να ξεσπάσεις, μαζί με ό,τι απ’ τη μνήμη θες ακόμη να κρατήσεις, ό,τι ακόμη σου απομένει ριζωμένο, αξεδιάλυτο, δικό σου...
Μετράς τι περιέχεις αλώβητο και τι σου μοιάζει περιττό. Το πετάς στα κύματα. Καθαρίζεις μέσα σου. Ετοιμάζεσαι γι’ αυτό το «πέρασμα», που κάποιοι ονομάζουν «Πάσχα» μην προσδοκώντας ουσιαστικά καμιά Ανάσταση μόνο μια «Αντοχή», μια «Αντοχή» μονάχα, μια «Αντοχή» ακόμη, καθαρός πια.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Απριλίου 2019
