ΑΠΟΨΕΙΣ

Όλα μπορεί να έρθουν πάνω κάτω στην ελληνική πολιτική σκηνή, νέα κυβερνητική πλειοψηφία, αποχωρήσεις βουλευτών, προσχωρήσεις βουλευτών, κρίσιμες ψηφοφορίες, μία σταθερά παραμένει. Η καχεκτική δημοσκοπική παρουσία του Κινήματος Αλλαγής και η αδυναμία άρθρωσης πειστικού πολιτικού και προγραμματικού λόγου.

Όσοι το επισημαίνουμε, το πράττουμε από αυθεντικό ενδιαφέρον για το χώρο, άλλος λόγος δεν υπάρχει, καθώς ουδείς άλλος ασχολείται με την υπόθεση. Τα πιόνια στη σκακιέρα στήνονται επιμελώς από τον Σεπτέμβρη του 2015 και το κομματικό σύστημα κουτσά στραβά οδηγείται προς ένα νέο σημείο ισορροπίας. Παγιώνονται οι δύο μεγάλοι πόλοι και οι κοινωνικές δυνάμεις στοιχίζονται γύρω από αυτούς, διαμορφώνοντας το νέο πολιτικό σκηνικό.

Η Νέα Δημοκρατία με ανανεωμένο πρόσωπο, φιλελεύθερο εκσυγχρονιστή πρόεδρο και διασφαλισμένη από τα «δεξιά» της απολαμβάνει το δημοσκοπικό προβάδισμα και προβάρει κοστούμια εξουσίας. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ της κυβερνητικής και διαχειριστικής αποτυχίας παγιώνει την πρωτοκαθεδρία του στο λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο και επιμελώς στοχεύει στο να τον εκφράσει σύσσωμο. Με τρόπο άγαρμπο, χωρίς να διεκδικεί την ανασύνθεση ή τη δημιουργία μίας νέας κομματικής και πολιτικής ποιότητας κινείται επιμελώς πάνω σε μία συγκεκριμένη στρατηγική.

Τα δύο μεγάλα κόμματα με την τακτική τους θα οδηγήσουν σε εκλογές πόλωσης σε περιβάλλον όξυνσης. Όλα τα ενδιάμεσα κόμματα, πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Το ΚΙΝΑΛ λόγω της παρακαταθήκης του ΠΑΣΟΚ διασώζεται προσώρας, αλλά δεν υπάρχει προοπτική.

Ευκαιρίες και χρόνος υπήρξαν για να γραφτεί αλλιώς η ιστορία από το 2015 και μετά. Δεν αξιοποιήθηκαν. Η αδυναμία του ΚΙΝΑΛ είναι η σανίδα σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η ήττα του τελευταίου θα μπορούσε να προέλθει μόνο από το ΚΙΝΑΛ. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να διεισδύσει εύκολα στο χώρο αριστερότερα του κέντρου, έχει υψηλή συσπείρωση και φλερτάρει με μεταπολιτευτικά ποσοστά και αυτοδυναμία.

Έχει κάθε λόγο να αντιπολιτεύεται τον Τσίπρα του 2009, τον Τσίπρα του 2012, τον Τσίπρα του 2015. Η κεντροαριστερά όμως δεν μπορεί να έχει την ίδια τακτική. Μπορεί σίγουρα και οφείλει να αναδεικνύει συνεχώς την ασυνέπεια λόγων και έργων του κυβερνώντος κόμματος, όμως κατά κάποιον τρόπο πρέπει επιπρόσθετα να απαντήσει στην μετεξέλιξή του. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, οι κληρονόμοι του ΠΑΣΟΚ τι κάνουν; Διατρανώνουν πως ο σφετεριστής είναι νόθο παιδί; Ποιον απασχολεί η «γραμμή αίματος»;

Καλώς ή κακώς τα κοινωνικά στρώματα που ανέδειξε η κεντροαριστερά και αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της, σήμερα φλερτάρουν με το κυβερνών κόμμα. Ο στόχος της κεντροαριστεράς έπρεπε να είναι διττός. Πρώτον να αντιπροσωπεύσει αυτά τα κοινωνικά στρώματα, να απαντήσει πειστικά στα δικά τους αιτήματα και δεύτερον να τα πιάσει από το χέρι, να εξηγήσει, να φωτίσει τους περιορισμούς και τις δυνατότητες του νέου κόσμου που αχνοφαίνεται. 

Να μιλήσει για τους πολλούς μεν, ρεαλιστικά δε. Να εξηγήσει γιατί οι παλιές πολιτικές είναι πλέον ακατάλληλες και να παρουσιάσει τις νέες. Μια νέα αυθεντικά προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης που θα εντάσσει όλες τις προκλήσεις, τους περιορισμούς αλλά και τις δυνατότητες.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20 Ιανουαρίου 2019