Του Νίκου Αγγελή Άνθη

Στην παράσταση «ART», που παρουσιάζεται στο θέατρο «Κολοσσαίον», πρωταγωνιστούν οι Θοδωρής Αθερίδης, Άλκης Κούρκουλος και Γιώργος Πυρπασόπουλος. 

Ο χώρος είναι ένα από τα παλαιότερα κινηματοθέατρα της πόλης μας, καθώς ξεκίνησε να λειτουργεί το 1965 και από τότε μέχρι και σήμερα έχει παρουσιάσει στο φιλότεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης έναν πολύ μεγάλο αριθμό θεατρικών, αλλά και κινηματογραφικών παραστάσεων, δημιουργώντας το δικό του ισχυρό καλλιτεχνικό στίγμα στην πολιτιστική ζωή της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Η παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν μία από τις πιο πολυδιαφημισμένες της φετινής θεατρικής σεζόν, γεγονός, που από μόνο του δημιουργεί πολύ υψηλές προσδοκίες στο μελλοντικό θεατή.

Η «κωμωδία-φαινόμενο» του 20ού αιώνα

Το «ART» είναι ένα έργο της συγγραφέως Γιασμίνα Ρεζά, το οποίο κυκλοφόρησε το 1994 και γνώρισε τεράστια εμπορική αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία, συλλέγοντας πολυάριθμα λογοτεχνικά βραβεία. Μάλιστα από τους «Times» του Λονδίνου χαρακτηρίστηκε ως η «κωμωδία-φαινόμενο του 20ού αιώνα». Απόρροια φυσικά αυτής της πολύ μεγάλης απήχησης ήταν το έργο πολύ άμεσα να μεταφερθεί και στη θεατρική σκηνή, προκειμένου να ταξιδέψει θεατρικά σε πολλά μέρη του κόσμου. 

Το έργο αυτό λοιπόν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία υπαινικτική κωμωδία, η οποία, κλείνοντας πονηρά το μάτι στο θεατή, προσεγγίζει σε βάθος καίρια θέματα της εποχής, όπως η φιλία, η εμπιστοσύνη, η διαφορετική αντίληψη και στάση απέναντι στην τέχνη κ.ά. Αυτό που ουσιαστικά την καθιστά ξεχωριστή είναι ότι καταφέρνει με όπλο το χιούμορ να στηλιτεύσει τραγικές καταστάσεις, οι οποίες έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο, αλλά και τη ματαιοδοξία που αυτός φέρει ως κοινωνικό ον. 

Πιο αναλυτικά, η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τρεις φίλους, οι οποίοι, με αφορμή την αγορά ενός πολύ ακριβού πίνακα, αρχίζουν να διαφωνούν έντονα μεταξύ τους. Ωστόσο, το περιστατικό αυτό αποτελεί στην πραγματικότητα την αφετηρία για την αποκάλυψη πολλών ανομολόγητων έως τότε σκέψεων και απόψεων.

Η σκηνοθεσία δίνει μία αίσθηση θεατρικής πληρότητας

Το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ιδιαίτερα σύγχρονο και φρέσκο, με κάποιες όμως μικρές δόσεις κλασικού, γεγονός που καθιστά την παράσταση απόλυτα διαχρονική και επίκαιρη. Αρχικά, η αίσθηση του σύγχρονου προκύπτει από τα σκηνικά της παράστασης, τα οποία επιμελήθηκε η Μαρία Φιλίππου και τα οποία κατάφεραν να δώσουν οπτικά μία αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας στο θεατή, καθώς ήταν απόλυτα λευκά και μινιμαλιστικά.

Το στοιχείο βέβαια της μονοχρωμίας είχε διττό ρόλο στην παράσταση, καθώς, εκτός από την αίσθηση απλότητας, συνέβαλε και στο να εστιάσουμε ως θεατές ακόμα πιο έντονα στα υπόγεια μηνύματα του κειμένου. Σε παρόμοιο καλλιτεχνικό πλαίσιο κινήθηκε και η σκηνοθεσία του Θοδωρή Αθερίδη, ο οποίος, παίζοντας με την έκταση της σκηνής, κατάφερε να ξεδιπλώσει τα δυνατά σημεία του έργου, δίνοντας μία αίσθηση θεατρικής πληρότητας. 

Κατάφερε εν ολίγοις να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη δυναμική του χώρου, προσφέροντας στο θεατή ένα πολύπλευρο και καλαίσθητο οπτικά θέαμα. Σημαντικοί βέβαια ήταν και οι φωτισμοί του έργου, οι οποίοι υπό την επίβλεψη του Χρήστου Τζιόγκα αγκάλιασαν την παράσταση, δίνοντάς της μία απόκοσμη και συνάμα ειρωνική χροιά, η οποία κατάφερε με έναν πολύ άμεσο τρόπο να επισημάνει τη ρευστότητα της τέχνης. Άλλωστε η τέχνη, όσο υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό τρόπο σκέψης, δεν θα σταματήσει ποτέ να εξελίσσεται και να μεταλλάσσεται, διότι το κάθε ανθρώπινο πρίσμα τη μεταμορφώνει με βάση τις δικές του συνιστώσες.

Οι ηθοποιοί κατάφεραν να δώσουν σάρκα και οστά στους ήρωες του έργου

Τώρα, όσον αφορά το υποκριτικό κομμάτι, εύσημα οφείλουμε να δώσουμε και στους τρεις πρωταγωνιστές, δηλαδή στον Θοδωρή Αθερίδη, στον Άλκη Κούρκουλο και στον Γιώργο Πυρπασόπουλο, καθώς για ακόμα μια φορά κατάφεραν να αποδείξουν την ερμηνευτική τους δεινότητα, σεβόμενοι πάντα τις πολυπρισματικές προσωπικότητες των χαρακτήρων που υποδύονταν.

Κατάφεραν δηλαδή να δώσουν σάρκα και οστά στους πρωταγωνιστές του έργου, μετατρέποντάς τους, παρά την απόσταση που κρατά η ειρωνική αυτή κωμωδία, σε πρόσωπα της διπλανής πόρτας, τα οποία μέσα στον κυκεώνα των ελαττωμάτων τους δίνουν έναν ισχυρό αγώνα για την αυτονομία και την ανεξαρτησία της οντότητάς τους. 

Αυτό φυσικά συμβαίνει, γιατί, όπως μας επισημαίνει με κωμικό τρόπο και η ίδια η παράσταση, δυστυχώς στη σύγχρονη κοινωνία οι πολύ γρήγοροι ρυθμοί της ζωής μάς οδηγούν στην αναγκαστική μαζικοποίηση, ως μοναδικό μέσο ένταξης σε κοινωνικές ομάδες. 

Βέβαια, σε αυτό το σημείο αξίζει να γίνει μία ξεχωριστή αναφορά στον Γιώργο Πυρπασόπουλο, ο οποίος, υποδυόμενος τον συγκαταβατικό και καλόβολο Ιβάν, πέτυχε να δώσει μία νότα παιδικής αθωότητας και αφέλειας στο όλο θεατρικό δημιούργημα, δημιουργώντας έτσι διαλείμματα ανάμεσα από τις τραγικές αποκαλύψεις των δύο άλλων φίλων, και καθιστώντας έτσι το έργο πιο ευχάριστο και συναισθηματικά απρόσμενο. 

Πιο ειδικά, η επιτυχία των τριών αυτών ηθοποιών βρίσκεται στη σκηνική και υποκριτική χημεία, που κατάφεραν να αναπτύξουν μεταξύ τους, και η οποία έδωσε στην παράσταση μία νέα διάσταση πιο ανθρώπινη και πιο προσιτή. Ενδιαφέρουσα προσθήκη στην όλη καλλιτεχνική προσπάθεια ήταν οι μονόλογοι των πρωταγωνιστών, οι οποίοι με έναν δραματικό φωτισμό έμπαιναν εμβόλιμοι στην κανονική ροή του έργου, λειτουργώντας σαν χρονικές παύσεις, και δίνοντας έτσι στο θεατή το ερέθισμα να προχωρήσει στη βαθύτερη ανάλυση του κειμένου.

Επομένως, αντιλαμβανόμαστε ότι το «Art», το οποίο θα συνεχίσει να παίζεται στο κινηματοθέατρο «Κολοσσαίον» μέχρι και τις 19 Μαΐου του 2019, είναι ένα αξιοπρεπές θεατρικό θέαμα, το οποίο με έναν έξυπνο τρόπο καταφέρνει να επισημάνει τη διαφορετική αντίληψη, που έχουμε όλοι οι άνθρωποι απέναντι στην τέχνη και στο τι θεωρείται καλλιτεχνικά αξιόλογο, καθώς ειδικά στη σημερινή εποχή έχουμε κατακλυστεί από τις έννοιες του πρωτοποριακού και του μοντέρνου, οι οποίες εκφυλίζονται σχεδόν καθημερινά από επιτήδειους φιλότεχνους, στην προσπάθειά τους να καλύψουν την επίπονη και συνάμα ανικανοποίητη ματαιοδοξία τους.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Μαΐου 2019