Ένας υπουργός είναι κατά τεκμήριο ένας άνθρωπος, ο οποίος πρέπει να διακατέχεται από υψηλό αίσθημα ευθύνης.

Ο παραπάνω ορισμός ισχύει πολύ περισσότερο όταν ο υπουργός έχει διατελέσει σε θέση, που να βρίσκεται πίσω από τη σημαία της χώρας, πχ, ο υπουργός εξωτερικών.

Πριν λίγες ημέρες, ένας πρώην υπουργός εξωτερικών μας κατέστησε κοινωνούς της πράξης του χάρη στην οποία κοιμάται με τη συνείδηση του ήσυχη τα βράδια.

Έστειλε στον εισαγγελέα 93 υποθέσεις με διπλωμάτες που είχαν δώσει βίζα σε ασυνόδευτους ανήλικους, οι οποίοι θα κατέληγαν ως υποκείμενα σε εμπόριο οργάνων.

Για να μην χαλάσουμε τον ύπνο του δικαίου του κ.Κοτζιά, υποβάλλουμε το ερώτημα ημέρα και όχι βράδυ:

Το ζήτημα είναι ότι από τη στιγμή που είχε υπόνοιες ότι οι ασυνόδευτοι ανήλικοι καταλήγουν σε εμπόριο οργάνων, πρέπει κάτι να έκανε: Η απλούστερη ενέργεια θα ήταν να δώσει εντολή να αναζητηθούν ένας – ένας όλοι οι ανήλικοι που πήραν βίζα για την Ελλάδα.

Δεν μας το είπε!

Καλό θα ήταν να μας το πει, όπως και να πει αν έκανε κάτι για τις περιπτώσεις πριν του μπουν οι υπόνοιες.

Κι αν δεν του κάνει κόπο, ας πει και αν σταμάτησαν οι παροχές βίζας έκτοτε.

Διότι η Μόρια είναι γεμάτη με ασυνόδευτους ανήλικους. Αυτοί δεν κινδυνεύουν;

Διότι τα επίσημα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (http://www.ekka.org.gr/images/... ) δείχνουν ότι στις 31 Ιουλίου 2018, υπήρχαν στην Ελλάδα, 1.191 ανήλικα με βίζα και 2.485 σε αναμονή.

Αυτά δεν κινδυνεύουν;

Αυτά δεν ενοχλούν τον ύπνο του υπουργού;