Ακόμη και τα δώρα του Θεού, αν δεν τα διαφυλάξει ο άνθρωπος, αν δεν τα φροντίσει και δεν τα προστατέψει, θα κινδυνεύσουν κάποια στιγμή να ξεθωριάσουν.

Να χάσουν την αίγλη και την λάμψη τους και να καταπέσουν σε απλά και άδοξα φτιασίδια.

Αυτές τις σκέψεις κάνω, παρακολουθώντας με απορία τις αλλαγές που συμβαίνουν φέτος στα καταγάλανα και πεντακάθαρα νερά της Χαλκιδικής, που…σαν αυτήν δεν έχει, όπως δικαιολογημένα και περήφανα δηλώνουμε όλοι οι Θεσσαλονικείς.

Ύστερα από δεκαετίες, για πρώτη φορά φέτος, η θάλασσα της Χαλκιδικής… έβγαλε δόντια. Για την ακρίβεια, δεν έβγαλε δόντια, αλλά προσέφερε τρεις αιτίες που δεν επιτρέπουν τους επισκέπτες να την απολαύσουν.

Θόλωσε (προφανώς αυξήθηκαν τα αιωρούμενα σωματίδια του φυτοπλαγκτόν και του ζωοπλαγκτόν), άφρισε και γέμισε με μέδουσες. Κοντολογίς, έγινε ανυπόφορη έως και απρόσιτη για τους τουρίστες που απογοητευμένοι έβλεπαν τα σχέδιά τους για διακοπές, να διαψεύδονται.

Αντιλαμβάνεται κανείς την απογοήτευση εκείνων που ξόδεψαν και ταξίδεψαν φορτωμένοι με όνειρα και διάθεση διακοπών, να δυσκολεύονται να βουτήξουν και όσοι το έκαναν, να μην το ευχαριστιούνται εξαιτίας αφενός της αίσθησης αηδίας- λόγω σωματιδίων και αφρού- και αφετέρου των ενοχλητικών υγρών που αφήνει η υπερπληθώρα μεδουσών που γέμισε τις ακτές.

Καθώς οι άνθρωποι οργανώνουν τις διακοπές τους για μικρό χρονικό διάστημα -μια με δυο βδομάδες- πολλοί στάθηκαν άτυχοι. Πήγαν Χαλκιδική, είδαν την θάλασσα, δεν την χάρηκαν και απήλθαν…

Μεγαλύτερο ωστόσο πρόβλημα ακόμη και από αυτό, αποτέλεσε η έλλειψη αντίδρασης των αρμοδίων που σάστισαν και έκαναν πως δεν είδαν το πρόβλημα. Όλοι τους κρύφτηκαν, ωσάν να μην συμβαίνει το παραμικρό.

Τους καταλαβαίνω. Όποιος έβγαινε μπροστά, θα γινόταν μέρος του προβλήματος. Άλλωστε δεν είχε και τίποτα να πει, καθώς το θέμα που δημιουργήθηκε, δεν υπάρχει καμιά αρμόδια υπηρεσία να το μελετά, να το καταγράφει και να εισηγείται μέτρα αντιμετώπισης. Λογική συνέπεια λοιπόν, η αφωνία από την μια πλευρά και η πολυφωνία από την άλλη. Σιγή ιχθύος από επίσημα χείλη, αλλά ακατάσχετη φλυαρία αναρμοδίως για φαινόμενο θερμοκηπίου, για τις αποχετεύσεις των Τούρκων και τους ρύπους τους που τους κατευθύνουν στην…Χαλκιδική, για, για , για…

Πιαστήκαμε στον ύπνο. Το δώρο του Θεού -η Χαλκιδική- θέλησε να μας θυμίσει πως δεν είναι άτρωτη από τις επιπτώσεις των ανθρώπινων έργων, ούτε από τα καπρίτσια της φύσης.

Ας ελπίσουμε ο Θεός να βάλει το χέρι του και η φύση από μόνη της να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Γιατί αν περιμένουμε από εμάς…ζήτω που καήκαμε.

******************************************************************************************************

Παρότι είμαι θιασώτης της άποψης πως η απαξία και η άρνηση ενασχόλησης με ό,τι κι όποιον δεν αξίζει τον κόπο, είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης κάθε «περίεργου» κι επικίνδυνου για την κοινωνία, τη δημοκρατία και το μέλλον μας, στην περίπτωση των «ψεκ» κάνω -για μία ακόμη φορά- μια εξαίρεση.

Όχι, πως δεν πιστεύω πως η πλήρης απομόνωσή τους είναι αυτό που τους αξίζει, αλλά επειδή βλέπω πως αντί να μειώνονται αυξάνονται, για μια ακόμη φορά αναγκάζομαι να επανέλθω, να επαναλάβω μονότονα αλλά αναγκαστικά τα ίδια και τα ίδια, με την ελπίδα να πείσω έστω κι έναν να σπεύσει σε κάποιο εμβολιαστικό κέντρο και να προστατεύσει τον εαυτό του και τους κοντινούς του ανθρώπους, αλλά πάνω απ’ όλα να συμβάλλει καθοριστικά στο χτίσιμο του τείχους της ανοσίας.

Κι επειδή οι δημοσιογράφοι το ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους μιας και από εμάς –έστω κι αν είμαστε οι μεταδότες κι όχι η πηγή- ξεκινά η επανάληψη λέξεων και φράσεων που από το πολύ το «κυρ ελέησον» καταλήγουν «κούφιες», να εξηγήσω για μία ακόμη φορά πως το τείχος της ανοσίας δεν είναι κάτι φανταστικό που το βλέπουμε εμείς οι υπέρμαχοι του εμβολιασμού και οι φίλοι της επιστήμης στον ύπνο μας. Είναι αυτό που θα μας φέρει πίσω την παλιά ζωή –σε κάποιο επίπεδο- και ο μόνος τρόπος να μπει επιτέλους ένα τέλος στο κακό που μας βρήκε και για το οποίο πλέον έχουμε όπλο αλλά αρνούμαστε να το χρησιμοποιήσουμε. Κι όχι, στην περίπτωση του κορονοϊού δεν ισχύει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος υπό την έννοια πως δεν πάει ένας αρνητής της φυσικής να βάλει το βρεγμένο χέρι του στην πρίζα κι αν πάθει ηλεκτροπληξία, κακό του κεφαλιού του. Όσο παραμένουν γύρω μας οι αντιεμβολιαστές και κυρίως οι αρνητές του ιού, ακόμη κι ό,τι καταφέραμε όσοι μαζικά πήγαμε για εμβόλιο, θα μας το γκρεμίσουν φέρνοντας νέες μεταλλάξεις, αποδυναμώνοντας και τη δική μας επιλογή, το δικό μας δικαίωμα.

Ποιοι, όμως, είναι αυτοί οι «έξυπνοι» που επιμένουν και κάθε Τετάρτη απόγευμα δημιουργούν χάος και διασπορά στις μεγάλες πόλεις; Πάνω κάτω τους είχα περιγράψει πριν μερικές εβδομάδες, χωρίζοντάς τους σε κατηγορίες που κυμαίνονται από τους πλήρως (κοινωνικά και πνευματικά) αμόρφωτους μέχρι τους τζάμπα μάγκες που περιμένουν να πάρουμε οι υπόλοιποι το μυστρί και το πηλοφόρι κι αυτοί να περιμένουν να τους καλέσουν στην τελετή εγκαινίων του τείχους.

Όμως, μια νέα έρευνα που ήρθε στο φως της δημοσιότητας αυτή την εβδομάδα σκιαγραφεί ακριβώς το προφίλ τους και αποδεικνύει πως μέσα σ’ αυτό το κίνημα των αντιεμβολιαστών, που δυστυχώς οργανώθηκε από γιατρό με αποτέλεσμα στο λεξιλόγιό μας να μπει εσχάτως και ο όρος «βοβολισμός» που προέρχεται από το όνομά του, υπάρχουν αρκετοί που αρνούνται την ύπαρξη και την επικινδυνότητα του ίδιου του ιού που σκότωσε εκατομμύρια συνανθρώπους μας.

Οι «αρχηγοί» των «ψεκ», λοιπόν, είναι άντρες ηλικίας 17-44 ετών, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν εμβολιαστεί ούτε σκοπεύουν αλλά δηλώνουν ευθαρσώς λες και παίζουν σε χολιγουντιανή υπερπαραγωγή εμπνευσμένη από την αρχαία Ελλάδα, πως δεν φοβούνται τον ιό, ούτε κινδυνεύουν απ’ αυτόν. Το πώς και το γιατί και να το πουν δεν έχει κανένα νόημα, αφού ανήκει στη σφαίρα του παραλόγου. Αυτοί, σύμφωνα με την έρευνα που έγινε για λογαριασμό του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, αντιπροσωπεύουν το 1/3 του πληθυσμού που από μόνο του είναι μεγάλο ποσοστό. Όμως, οι ειδικοί λένε πως ακόμη κι αν κάποιος αισιόδοξος τους θεωρεί λίγους, είναι ικανοί να τερματίσουν τον αγώνα που δίνουμε όλοι οι υπόλοιποι για την ανοσία, καθώς ως ανόητη... αγέλη θα συνεχίσουν να μεταδίδουν, να νοσούν, να ξαναμεταδίδουν αν τη σκαπουλάρουν και τελικά να γεννούν διαρκώς νέες μεταλλάξεις που θα απενεργοποιήσουν και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων και πάλι θα τρέχει η δόλια η επιστήμη πίσω από τον ιό, ενώ κατάφερε να βρεθεί μπροστά του.

Όσο για τη λύση, δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί να περιοριστεί στην όποια υποχρεωτικότητα σε γιατρούς και γηροκόμους. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν η σωστή αντιμετώπιση είναι το να τους λέμε με το όνομά τους, δηλαδή εγωιστές, παρτάκηδες και «ψεκ» ή να τους πάρουμε με το καλό γιατί και στο κούνημα του δακτύλου πάτημα βρίσκουν. Το μόνο που ξέρω είναι πως το καλοκαίρι της «Δ» σ’ ένα μήνα τελειώνει κι αν δε θέλουμε να ξαναζήσουμε lockdown από φθινόπωρο και σκηνές «μαύρου Νοέμβρη», πρέπει να πείσουμε όλους τους και καθέναν ξεχωριστά να τσιμπηθούν πριν διασωληνωθεί η χώρα...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στη 01.08.2021