Να είναι η απλή αναλογική που αντί για πολυχρωμία θέσεων, προτάσεων, ιδεών, μας προσφέρεται στη δημόσια σφαίρα μία -στην καλύτερη περίπτωση- βαρετή επανάληψη παρωχημένων στερεοτύπων από πολλές κατευθύνσεις;

Να είναι η γενικότερη ένδεια πολιτικής ευφυΐας και τόλμης που σφραγίζει την 26η Μαΐου που πλησιάζει; Να είναι όλη αυτή η μπερδεμένη και δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα παροχών, ποινικοποίησης της πολιτικής, άκαιρης κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης;

Ό,τι και να είναι, δημοκρατική προεκλογική διαδικασία ποιότητας δεν είναι.

Η δημοκρατία καθορίζεται από τη δυνατότητα υποψηφίων και ψηφοφόρων να καθαρίσουν, με υπευθυνότητα, το τοπίο από τις δεδομένες κομματικές αντιπαλότητες και να δώσουν χώρο σε προγράμματα, σε καινοτόμες ιδέες, σε απολογισμούς ουσίας των παλαιοτέρων και παρουσιάσεις των καινούργιων προσώπων, που μπορούν να κερδίσουν εμπιστοσύνη. Τουλάχιστον για έναν μήνα στα πέντε χρόνια να χαρούμε αντιπαράθεση επιχειρημάτων, συναγωνισμό υποψηφίων, να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε για στρατηγικές ανάπτυξης και να επιλέξουμε. Για την αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού. Αλλά και για την Ευρώπη.

Αντ’ αυτών, τι ζούμε! Υπουργός που εξελέγη βουλευτής με τους ΑΝΕΛ κατεβαίνει υποψήφια ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας την υπουργοποίηση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, που μέχρι πρότινος ασκούσε δριμεία αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, καθώς βρέθηκε να είναι βουλευτής Επικρατείας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι δύο πρόεδροι της ΔΗΜΑΡ, του κόμματος δηλαδή που προέκυψε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σήμερα υπουργοί του! Χωρίς βέβαια να αισθανθούν την υποχρέωση να εξηγήσουν την αλλαγή στη στάση τους ή να μεταμεληθούν, βρε αδερφέ, για τη διάσπαση που προκάλεσαν στο πρώην κόμμα τους, που ωστόσο σήμερα εκ νέου υπηρετούν με το αζημίωτο.

Βουλευτής που εξελέγη με το Ποτάμι κατεβαίνει για ευρωβουλευτής με τη ΝΔ, βοηθώντας με την παραίτησή της να αποκτήσει ξανά κοινοβουλευτική ομάδα το κόμμα που αποδεκατίστηκε από τις μεταγραφές. Έτερος βρίσκεται στο τέταρτο κατά σειρά κόμμα σε διάστημα λίγων ετών. Και άλλος και άλλη και άλλοι. Και ακόμα δεν προκηρύχθηκαν οι εθνικές εκλογές.

Στη δε αυτοδιοίκηση, ιδιαιτέρως της πόλης μας, όπου οι υποψήφιοι δήμαρχοι έκλεισαν στους 22, δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθούμε μεταπηδήσεις από συνδυασμό σε συνδυασμό. Υποθέτω ότι αυτήν την εβδομάδα πολλοί θα πάρουν ανάσα βαθιά, καθώς η επίσημη κατάθεση των ψηφοδελτίων απαγορεύει περαιτέρω αμέριμνες ή ύποπτες βόλτες. 

Η ευκαιρία για ουσιαστικό διάλογο για τη Θεσσαλονίκη εκπνέει και αυτό αδικεί και όσους, ολίγους, προσπαθούν να θέσουν στην ημερήσια διάταξη σοβαρά θέματα για την ανάπτυξη της περιοχής. Προβλέπω ότι το έργο των κατά περίπτωση συνεργαζομένων θα έχει δραματική συνέχεια στην εφαρμογή διοίκησης της «πρώτης φοράς αναλογικής», καθώς οι πλειοψηφίες θα γίνουν δυσεύρετες. Και πανάκριβες.

ΚΡΙΜΑ

Καθώς η τηλεόραση παραμένει επιδραστικό μέσο και δίνει δημόσιο βήμα ταυτόχρονης παρουσίασης και αντιπαράθεσης, ξενύχτησα να ακούσω με ενδιαφέρον τους υποψηφίους της μεγαλύτερης ελληνικής περιφέρειας, της Αττικής. Της οποίας οι προϋπολογισμοί είναι μεγαλύτεροι κάποιων υπουργείων. 

Τρεις ώρες ταλαιπωρίας των δημοσιογράφων που προσπαθούσαν μάταια να συντονίσουν και τρεις τουλάχιστον υποψήφιοι, έμπειροι κατά τα άλλα στην επικοινωνία και την πολιτική, να αλληλοϋπονομεύονται με μισόλογα, υπονοούμενα και ύβρεις, σαν να βρίσκονταν μόνοι κλεισμένοι σε ιδιωτικό δωμάτιο. 

Περιφρονώντας τηλεθεατές, ιερότητα εκλογικής διαδικασίας, υποχρέωσής τους να σταθούν δημόσια με υπευθυνότητα και σεμνότητα. Ούτε για μείζονα θέματα όπως είναι αυτό της διαχείρισης των απορριμμάτων, δεν κατάφεραν να προβάλουν προτάσεις και να καταδείξουν τις διαφορές τους.

Σαν να συνέχιζαν έναν καβγά που είχαν κάπου αλλού ξεκινήσει, χωρίς καμία συναίσθηση της υποχρέωσής τους να μιλήσουν για απολογισμούς και προγράμματα, για υιοθέτηση ευρωπαϊκών καλών πρακτικών, για έναν λόγο που η πολιτική έχει ή πρέπει να έχει αξία. Μία αντιπαράθεση αντιαισθητική και άχρηστη. Κρίμα!

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Έχει χρόνια που παίζει από υποψηφίους αυτή η ατάκα. Τι εννοεί ο καθένας από αυτούς που την εκφέρει, παραμένει ένα μυστήριο. Εννοεί ότι αν του δοθεί η δυνατότητα αντιμισθίας, για παράδειγμα από τη θέση αντιδημάρχου, θα την αρνηθεί; Εννοεί ότι αν εκλεγεί, θα βάλει στον εαυτό του όριο θητειών και θα αποχωρήσει οικειοθελώς; 

Εννοεί ότι ως βουλευτής θα αρνηθεί μισθό; Εννοεί ότι θα παραμείνει δημοτικός σύμβουλος και δεν θα μεταπηδήσει ποτέ στη Βουλή ή την Ευρωβουλή; Εννοεί ότι κάποιοι συνυποψήφιοι κάνουν δουλειές, εκμεταλλευόμενοι πολιτική δύναμη; Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν έχουν καν σκεφτεί τι εννοούν, απλώς πιστεύουν ότι ακούγεται ωραία. Και μη μου μιλήσετε για εκείνον τον «κομματικό σωλήνα» -και αυτή αγαπημένη έκφραση πολλών- γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, πάει καιρός που μας τελείωσαν και οι σωλήνες και τα κόμματα ως λειτουργούντες οργανισμοί της δημοκρατίας.

ΕΧΩ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Αυτό πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί, όσοι το αναφέρουν, το θεωρούν προσόν. Και κυρίως γιατί πιστεύουν ότι είναι ωραίο να το ακούν οι πολίτες. Τι μπορεί κάποιος να σκεφτεί για κάποιον που επαίρεται ότι σκέφτηκε και ζύγισε -προφανώς υπολογίζοντας διάφορα που λέγονται και άλλα που δεν λέγονται- για να αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει. Προς το παρόν. Γιατί, άρχισαν πολλοί να συνηθίζουν και να αρέσκονται στις προοπτικές αλλαγής στρατοπέδων. Αναλόγως των δημοσκοπήσεων.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Μαρτίου 2019