ΑΠΟΨΕΙΣ

"Η Θεσσαλονίκη ονειρεύτηκε πριν από χρόνια να γίνει Βαρκελώνη και τελικά κατέληξε να μιμείται την Καλαμάτα", έλεγα, προφητικά σχεδόν, στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, παρακολουθώντας τις συνεχείς αναφορές του πρώην ισχυρού αντιδημάρχου Γιώργου Αβαρλή στην όμορφη γενέτειρά του.
Σήμερα, μετά τη δραματική υπόθεση των καταγγελιών εναντίον του για σοβαρά ποινικά αδικήματα, σκέφτομαι με θλίψη οτι ούτε οι χιουμοριστικές του δικαιολογίες ("Εγώ είμαι Καλαματιανός") ούτε οι συχνές επικλήσεις της "αριστερής" πολιτικής του διαδρομής, μπόρεσαν να του εξασφαλίσουν την ασυλία, ούτε καν το περιβόητο "ηθικό πλεονέκτημα".
Γνώρισα πρώτη φορά τον Γιώργο Αβαρλή πριν τρία χρόνια όταν επιχείρησε να ενταχθεί προεκλογικά στην "Πολύχρωμη Θεσσαλονίκη" προερχόμενος από τη δημοτική παράταξη του Συνασπισμού. Τις τρεις περίπου εβδομάδες που παρέμεινε, εξέφραζε έντονα την ανησυχία του για την έλλειψη οικονομικής ευρωστίας του συνδυασμού: "Σπύρο, πρέπει να βρεις λεφτά", μου έλεγε συνέχεια κι εγώ του απαντούσα "Γιώργο, έχουμε σχέδιο, απόψεις και ανθρώπους για την πόλη".
Δεν άντεξε παραπάνω και "ακολουθώντας τα λεφτά" αλλά και την μεγαλύτερη πιθανότητα να εκλεγεί ευκολότερα σε ένα ψηφοδέλτιο χωρίς πολλά γνωστά και καταξιωμένα πρόσωπα, αποχώρησε (προς μεγάλη μου ανακούφιση), εντάχθηκε στην παράταξη Ζέρβα και, εκ του αποτελέσματος, προσωρινά δικαιώθηκε. Σε μια διοίκηση όπου ένας έμπειρος λογιστής εκλαμβάνεται ως μέγιστος οικονομολόγος, το γεγονός πως ο Γιώργος Αβαρλής ανέλαβε τόσες πολλές και κρίσιμες αρμοδιότητες δείχνει ανάγλυφα τη γύμνια του στελεχιακού της δυναμικού: ηλεκτρονική διακυβέρνηση, επιχειρηματικότητα, μετανάστευση, ακόμη και ποιότητα ζωής (ο λύκος να φυλάγει τα πρόβατα...).
Με τουλάχιστον παράδοξο πολιτικό ύφος, χαοτική σκέψη, σχεδόν άναρθρο πολιτικό λόγο αλλά και την επιτηδειότητα μιας "εξυπνάδας" (που όταν δεν βασίζεται σε κάποιες αρχές γίνεται πονηριά ή πανουργία), εξελίχθηκε σε πολύτιμο εργαλείο του δημάρχου, αναλαμβάνοντας συχνά "ειδικές" και δύσκολες αποστολες (όπως π.χ. η αντιμετώπιση της κυβερνοεπίθεσης ή οι σχέσεις με την αριστερά). Δυστυχώς δεν μπορώ να λυπηθώ για τη διοίκηση του Κωνσταντίνου Ζέρβα, ο οποίος μοιάζει όλο και περισσότερο με τον μαέστρο μιας αποδεκατισμένης ορχήστρας ατάλαντων, ούτως ή άλλως, μουσικών. Οταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες.
Για τη Θεσσαλονίκη λυπάμαι, που κινδυνεύει να υποστεί μια νέα θεσμική ταπείνωση, πριν επουλωθεί ακόμη εντελώς το τραύμα της προηγούμενης. Από την άλλη πλευρά όμως, ισχύει απολύτως οτι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις και τις επιλογές μας και οτι η πόλη μας έχει τελικά την ηγεσία που της αξίζει.