Υπό τους ήχους τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Θάνου Μικρούτσικου, με λίγα κόκκινα και λευκά γαρύφαλλα στα χέρια, άνθρωποι όλων των ηλικιών καταφθάνουν από νωρίς το πρωί στο προαύλιο της Πολυτεχνικής σχολής του ΑΠΘ, για να αποδώσουν φόρο τιμής στους αγωνιστές της 17^ης Νοεμβρίου 1973 και στους φοιτητές που εξεγέρθηκαν και καθόρισαν την πολιτική πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, βάζοντάς την και πάλι στο δρόμο της δημοκρατίας.

Φοιτητές στην κεντρική πύλη, όπως και τότε, δίνουν το δυναμικό παρόν, κρατούν τον παλμό, υψώνουν πανό και δυναμώνουν τα επαναστατικά τραγούδια στα μεγάφωνα που κάποτε ήταν απαγορευμένα από τη Χούντα των Συνταγματαρχών.

Λίγο πιο πέρα άνθρωποι, όλων των ηλικιών, μέχρι και μικρά παιδιά, χέρι-χέρι με τους γονείς τους, αφήνουν ένα κόκκινο ή λευκό γαρύφαλλο στο μνημείο, αφιερωμένο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, που βρίσκεται παράπλευρα της κεντρικής πύλης. Στέκονται, κοιτούν τα στεφάνια, διαβάζουν την επιγραφή πάνω από αυτά, κρατούν μια στιγμή σιωπής «Τιμή και δόξα στους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Η θύμησή τους ζει στις καρδιές μας και στους αγώνες μας για Δημοκρατία».

«Ερχόμαστε κάθε χρόνο, για να μάθω στο παιδί μου την ιστορία όπως πραγματικά έχει γίνει. Αυτή την εποχή πρέπει να είμαστε ακόμα πιο δημοκράτες, να ενωθούμε περισσότερο», αναφέρει ένας πατέρας που έφτασε με το μικρό γιο του στο σημείο και κατέθεσαν τα λουλούδια τους.

«Για να μαθαίνουν οι μικρότεροι και να θυμούνται οι μεγαλύτεροι. Το κάνουμε κάθε χρόνο, εκτός από πέρυσι, λόγω των μέτρων και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, είναι ιστορική μνήμη», προσθέτει άλλος ένας γονιός που παραβρέθηκε οικογενειακώς στο Πολυτεχνείο για να τιμήσει τη μέρα και να διδάξει στα παιδιά του την ιστορία των καταλυτικών γεγονότων.

Ίσως τα 8χρονα και 10χρονα αυτά παιδιά σήμερα, να μην αντιλαμβάνονται πλήρως το νόημα πίσω από τη 17 Νοέμβρη και το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», όμως μεγαλώνοντας θα καταλάβουν γιατί οι γονείς τους εκείνο το πρωί τους πήραν από το χέρι και τους έδωσαν να κρατήσουν ένα κόκκινο γαρύφαλλο.