Συνέντευξη: Βιολέτα Φωτιάδη

Στο μακρινό μέλλον, οι μηχανές αναπτύσσουν συναισθήματα που οι άνθρωποι έχουν θάψει βαθιά μέσα τους. Ένα σύστημα αποκομιδής και καύσης σκουπιδιών, ένα ασήμαντο πρόγραμμα υπολογιστή, εντοπίζει ένα πλαστικό μωρό μέσα στα απορρίμματα και αποφασίζει να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να περισώσει αυτό το μωρό, το οποίο θεωρεί ένα ζωντανό παιδί. Πρόκειται για το αλληγορικό παραμύθι του Θανάση Τριαρίδη με τίτλο «Το περίσσιο παιδί», το οποίο αποτελεί το βήμα του συγγραφέα προκειμένου να θίξει το ζήτημα των εγκαταλελειμμένων παιδιών της Αφρικής και έρχεται στο θέατρο Αυλαία για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Τα παιδιά της Αφρικής που μεγαλώνουν σε ορφανοτροφεία, υπό άθλιες συνθήκες, ξεπερνούν τα 25.000.000 (παραπάνω από τον διπλάσιο πληθυσμό της Ελλάδας) τη στιγμή που ο μέσος δυτικός άνθρωπος γίνεται όλο και πιο αδηφάγος. Ο Τριαρίδης περιγράφει το έργο του ως εξής: «Η ιστορία της Αφρικής είναι πικρή. Κατ’ επέκταση είναι πικρό και το παραμύθι μου παρόλο που στον πυρήνα του ζόφου του, έχει τη λάμψη της ελπίδας λόγω του απρόβλεπτου. Αφορά τους φτωχούς του κόσμου, και δεν εννοώ τους φτωχούς στο περιβάλλον του δυτικού κόσμου αλλά τους πληθυσμούς που ζουν με ένα δολάριο τη μέρα. Μιλάμε για περισσότερο από το μισό πληθυσμό της γης. Οι άνθρωποι αυτοί περιμένουν να πεθάνουν από την έλλειψη ζωτικών υλικών για την επιβίωση. Είναι μία άδικη κατάσταση που την είδα και την έζησα όταν βρέθηκα στην Αφρική για να υιοθετήσω ένα από τα εγκαταλελειμμένα παιδιά της Αιθιοπίας, τη μεγάλη μου κόρη. Το πήρα πολύ βαριά γιατί όλο το παιδικό μας όνειρο ότι γεννιόμαστε όλοι ίσοι κάτω από τον ίδιο ουρανό δεν είναι αλήθεια. Δε γεννιόμαστε ίσοι. Γεννιόμαστε κάποιοι στο δυτικό κόσμο που έχουμε τα πάντα και πολλοί περισσότεροι από εμάς γεννιούνται εκεί κάτω, στον πάτο του καζανιού.»

Στο κρίσιμο ερώτημα για το αν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει η ήδη προδιαγεγραμμένη μοίρα αυτών των ανθρώπων απαντά και πάλι ο συγγραφέας, αυτή τη φορά με λιγότερη αισιοδοξία: «Η μόνη ελπίδα για αλλαγή αυτής της κατάστασης θα ήταν αν ο δυτικός κόσμος ήθελε να μοιραστεί κάτι από τη χόρτασή του με την πείνα και την εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων. Τα παιδιά στα ορφανοτροφεία της Αφρικής δεν κάνουν μπάνιο ποτέ με τρεχούμενο νερό αλλά τα καθαρίζουν με ένα πανί ενώ εμείς κάνουμε μπάνιο δύο φορές τη μέρα. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο νεμόμαστε τον πλούτο του κόσμου. Η Δύση ποτέ δε μοιράστηκε. Αντιθέτως είναι μία αδηφάγα κατακτητική μηχανή που κατατρώγει τα πάντα. Χρειάζεται βαμβακερά ρούχα; Θα κάνει δουλεμπόριο για να δημιουργήσει το βαμβάκι στις βαμβακοφυτείες του νέου κόσμου. Χρειάζεται διαμάντια; Θα στείλει καράβια να εξοντώσουν τους ντόπιους πληθυσμούς και θα τα πάρουν.»

Ο δυτικός άνθρωπος επικράτησε γιατί απηχεί την ηδονιστική φύση του ατόμου.

Αναφορικά με το μέλλον της ίδιας της Δύσης αλλά και των εξαθλιωμένων πληθυσμών, ο Τριαρίδης εκτιμά ότι η ανθρωπότητα θα βιώσει ακόμα έναν πόλεμο: «Η Δύση που μεγαλώνει με το ‘Ιmagine’ του John Lennon, θα επιλέξει για λόγους ασφάλειας να εξοντώσει προληπτικά όλους τους πεινασμένους της γης που βίαια πλέον θα διεκδικούν όσα στερήθηκαν. Tα νούμερα των θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και του Ολοκαυτώματος θα φαντάζουν παιδικά. Αυτό δεν πρόκειται για προφητεία αλλά για μία εκτίμηση βασιζόμενος στην ιστορία.

Αυτό κάνουν οι άνθρωποι. Ιδίως ο δυτικός πολιτισμός, ενώ θα ασχοληθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα, την τέχνη, τον διαφωτισμό κλπ., όταν έρθει η ώρα να μιλήσει με όρους κέρδους είναι ικανός να διαπράξει αδιανόητα εγκλήματα. Το πιο τρομακτικό είναι ότι εμείς θα είμαστε από την πλευρά των ενόχων. Θα γίνουμε δραστικά συνένοχοι με το να ψηφίσουμε το κόμμα που θα υποσχεθεί να τελειώσει την απειλή των πεινασμένων και θα το κάνουμε γιατί θα φοβόμαστε ότι απειλείται η ζωή μας μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε. Ο δυτικός άνθρωπος επικράτησε γιατί απηχεί την ηδονιστική φύση του ατόμου.»

Τη στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς αποστρέφουμε επιδεικτικά το βλέμμα από το δράμα των συνανθρώπων μας, είτε γιατί δε θέλουμε είτε γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε, υπάρχουν κάποιοι που και θέλουν και μπορούν και το κάνουν. Είναι όλοι εκείνοι που είτε κατά μόνας είτε συντονισμένα, σε κάθε περίπτωση όμως εθελοντικά, βρίσκονται στην Αφρική, την Ινδία κλπ. κάνοντας το καλύτερο που μπορούν. Η απαξίωσή τους λόγω της δικής μας μικρότητας, είναι κάτι που φύτεψε την αμφιβολία στον μέσο πολίτη για τις ΜΚΟ: «Όλοι όσοι διαθέτουν χρόνο για να βοηθήσουν τους χειμαζόμενους, τους τραγικά διωκόμενους συνανθρώπους μας είναι άξιοι του σεβασμού μας και πρέπει να υποκλινόμαστε σε αυτούς. Μοιραία κάποια στιγμή μπλέχτηκαν κάποιες ΜΚΟ με πιο πολιτικό προσανατολισμό, οι οποίες χρησιμοποιούσαν τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και την αλληλεγγύη ως πρόσχημα. Επειδή δε μας αρέσει να παραδεχόμαστε ότι κάποιοι είναι καλύτεροι από εμάς, τσουβαλιάζουμε όλες τις ΜΚΟ. Έχω δει με τα μάτια μου αποστολές των ‘Γιατρών Χωρίς Σύνορα’ και την απίστευτη δουλειά που έκαναν. Μας βολεύει το να βρούμε ένα πονηρό σενάριο και να κρεμαστούμε από πάνω του. Αυτό είναι δείκτης της δικής μας μικρότητας.»

«Το περίσσιο παιδί» θα βρίσκεται στο θέατρο Αυλαία στις 20 και 21 Ιανουαρίου ενώ θα επανέλθει για ακόμα ένα διήμερο στις 16 και 17 Φεβρουαρίου. Μετά τη λήξη της κάθε παράστασης θα ακολουθεί συζήτηση με το συγγραφέα. Για περισσότερες πληροφορίες, πατήστε εδώ.

Φωτογραφία: Λάζαρος Πάντος & Αγγελική Τριαρίδου