Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου, 11.22 μ.μ., στον οικισμό Ευαγγελισμός, ανάμεσα στη Λάρισα και τα Τέμπη, λίγα μόλις μέτρα πριν την είσοδο του τούνελ. Μία μεγάλη λάμψη στις ράγες των τρένων και πολλαπλοί θόρυβοι εκρήξεων που τρομάζουν. 

Το επιβατικό τρένο που ξεκίνησε από την Αθήνα στις 19.22 με προορισμό τη Θεσσαλονίκη με περίπου 350 επιβάτες, συγκρούεται μετωπικά στην ίδια γραμμή, με την εμπορική αμαξοστοιχία που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα. Βαγόνια εκτροχιάζονται, κάποια τυλίγονται στις φλόγες, άλλα αιωρούνται και επιβάτες παγιδεύονται. «Επίγεια κόλαση» είναι ο χαρακτηρισμός που προσδίδουν οι περισσότεροι επιζήσαντες επιβάτες για τις σκηνές που ακολουθούν.

Ο αγώνας της επιβίωσης σκληρός μέσα σε στιγμές πανικού, με ανθρώπους να εκσφενδονίζονται από τα παράθυρα, επιβάτες και εργαζόμενους να καίγονται ζωντανοί στα πρώτα βαγόνια και κάποιους να δείχνουν ψυχραιμία και με γρήγορα αντανακλαστικά να προσπαθούν να σώσουν συνανθρώπους τους. Οι περισσότεροι φοιτητές, άνθρωποι 19-28 ετών, που παρότι κατάφεραν να βγουν έμειναν στο σημείο της τραγωδίας για να βοηθήσουν όσους μπορούν.

«Ήμουν στο 4ο βαγόνι. Ήταν λίγο μετά τις 11.00 και οι περισσότεροι ήταν ανέμελοι, μερικοί κοιμόντουσαν. Ξαφνικά ακούμε ένα ‘μπαμ’ και αρχίζουν να πέφτουν βαλίτσες. Άρχισε το τράνταγμα να γίνεται χειρότερο και έτσι καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Στα 6 δευτερόλεπτα ένιωσα ότι έχει συμβεί κάτι πολύ κακό. Τότε άρχισαν να σπάνε τα τζάμια από τα παράθυρα» λέει ο Γιάννης Αντώνογλου, μιλώντας στη «ΜτΚ» για την δολοφονική σύγκρουση των δύο τρένων. Ευτυχώς, στο δικό του βαγόνι άνοιξαν οι πόρτες και κατάφερε να βγει γρήγορα από το βαγόνι αλλά η αγωνία του για τους υπόλοιπους τον ανάγκασε να περπατήσει μέσα σε δύσβατα σημεία για να αντικρίσει τα φλεγόμενα βαγόνια. 

«Πήδηξα και έπεσα σε μία πλαγιά, μέσα από ένα χωματόδρομο έφτασα σε ένα σημείο κοντά στα πρώτα βαγόνια που είχαν τυλιχτεί στις φλόγες. Ήταν σοκαριστικό, λες και τα άναψε κάποιος με αναπτήρα. Είδα βαγόνια στον αέρα και άτομα εγκλωβισμένα» αναφέρει ο νεαρός φοιτητής.

Ο Στέργιος Μιναέμης είναι από τον Αλμυρό Βόλου αλλά εργάζεται τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη ως προγραμματιστής. Πρόσφατα, αγόρασε ένα αυτοκίνητο και σκέφτηκε ότι θα δυσκολευτεί να βρει πάρκινγκ στην πόλη μέχρι να βρει ένα σπίτι για να νοικιάσει. Έτσι, αποφάσισε να πάρει τρένο, για δεύτερη φορά στη ζωή του. «Τι πιο ασφαλές, σκέφτηκα» λέει. Η θέση του ήταν στο βαγόνι πίσω από το κυλικείο. Ήταν ένα από τα βαγόνια που έγειραν σχεδόν στον αέρα.

«Ακούσαμε ένα μεγάλο μπαμ και για δέκα δευτερόλεπτα πηγαίναμε μία από εδώ μία από εκεί. Το βαγόνι πλάγιασε και σταμάτησε να κουνιέται. Αμέσως μετά επικράτησε ένας πανικός. Έπεσαν καλώδια και άρχισαν να καίγονται. Είδα στην άκρη του βαγονιού φωτιά από το βαγόνι που ήταν μπροστά μας και αμέσως φώναξα να… θυσιάσουν βαλίτσες και ρούχα τους για να σβήσει η φωτιά. Φώναξα μην το σκέφτεστε, πρέπει να βγούμε από εδώ, να μην καούμε ζωντανοί» αναφέρει ο 28χρονος στη «ΜτΚ».

Αρχικά, ο ίδιος προσπάθησε να σώσει ένα ανήλικο παιδί που ήταν μέσα στο βαγόνι. Στην προσπάθειά του αυτή πήγε να βγει από ένα παράθυρο και τραυματίστηκε στο πρόσωπο. 

«Τότε φώναξα κάποιον να με κρατήσει για να μην πέσω. Τελικά βγήκαμε από μία τρύπα και πηδήξαμε σε κενό δύο μέτρων. Κάτω είχε σπασμένα σίδερα αλλά πηδήξαμε δεν είχαμε επιλογή. Όλοι προσπάθησαν να σώσουν και άλλους επιβάτες, όχι μόνο εγώ» λέει ο Στέργιος Μιναέμης. 

«Μόλις κατεβήκαμε από το βαγόνι, το διπλανό έπιασε φωτιά. Εμείς βγήκαμε από μία τρύπα που βρήκε ο Στέργιος. Τραυματίστηκα στο κεφάλι, κατά την έξοδο μας» λέει φίλος του 28χρονου που ταξίδευαν μαζί.

Συγκλονιστικές είναι στιγμές που εξελίχθηκαν σε ένα από τα βαγόνια, με βρέφος 6,5 μηνών. Όπως περιγράφει μία γυναίκα για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξεραν που βρίσκεται. 

«Από την σύγκρουση, το παιδί έφυγε από τη θέση, έπεσε κάτω και σύρθηκε. Επικράτησε πανικός, το έψαχνε η μητέρα του. Ευτυχώς το βρήκαν φοιτητές και βοήθησαν τη μητέρα και το βρέφος να είναι ασφαλείς. Μία άλλη κοπέλα όμως από το βαγόνι ήταν στην άσφαλτο για 45 λεπτά σε αφασία. Είχαν φτάσει τα ασθενοφόρα αλλά δεν υπήρχαν γιατροί» αναφέρει η επιβάτης.

H τύχη στην ατυχία

Πολλές είναι οι ιστορίες νεαρών φοιτητών που γλίτωσαν από το θάνατο λόγω τύχης μέσα στην ατυχία τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Παναγιώτη Σταφυλάκη. 

«Είχα εισιτήριο για το βαγόνι 2, αλλά δεν ξέρω πως έγινε και μπέρδεψα το 2 με το 5 και πήγα σε λάθος βαγόνι. Όπως φαίνεται ήμουν πολύ τυχερός γιατί αν πήγαινα στη θέση μου θα είχα πεθάνει» δήλωσε στη «ΜτΚ» ο φοιτητής λίγα λεπτά μετά την άφιξη του από τα Τέμπη στη Θεσσαλονίκη με λεωφορείο. Στην έκφραση του προσώπου του φαινόταν ότι ακόμα δεν είχε αντιληφθεί τι συνέβη. 

«Λόγω τύχης λοιπόν ήμουν στο βαγόνι 5. Το χτύπημα ήταν ξαφνικό, δεν έμοιαζε με φρενάρισμα. Έβλεπα πράγματα να πέφτουν και μία κοπέλα χτύπησε το κεφάλι της από το τράνταγμα. Ανοίξαμε μία πόρτα στο βαγόνι και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Κοιτούσαμε πίσω, μη μείνει κανείς, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις δεν κοιτάς την πάρτη σου. Λίγο πιο κάτω βλέπαμε να λιώνουν τα βαγόνια. Το απόλυτο χάος» περιγράφει ο 20χρονος Παναγιώτης.

Ακόμα μία περίπτωση καθαρής τύχης ή μοίρας, είναι αυτή νεαρής φοιτήτριας που ταξίδευε στο δεύτερο βαγόνι αλλά λίγο πριν την σύγκρουση σηκώθηκε και προχώρησε στα πίσω βαγόνια. «Πήγα τελευταία στιγμή στο 6ο βαγόνι για να κάτσω με μια φίλη μου. Το τράνταγμα ήταν δυνατό και πέσαμε κάτω. Οι καπνοί από τα πρώτα βαγόνια έφτασαν πίσω και δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε» περιγράφει η φοιτήτρια.

Δυστυχώς όμως, για κάποιους η τύχη λειτούργησε αντίστροφα. Υπήρχαν επιβάτες που κάθονταν στα πίσω βαγόνια και λίγο πριν την στιγμή της σύγκρουσης αποφάσισαν να πάνε στο κυλικείο, όπου τελικά άφησαν την τελευταία πνοή τους. 

Ένας από αυτούς ήταν ο 22χρονος Γιώργος Παπάζογλου, που μαζί με την κοπέλα του ταξίδευαν στο τρίτο βαγόνι. Ωστόσο, σύμφωνα με τον πατέρα του Λυσίμαχο Παπάζογλου, πριν την σύγκρουση πήγε στο κυλικείο να αγοράσει ένα νερό. Ο ίδιος έχασε την ζωή του ακαριαία ενώ η κοπέλα του που παρέμεινε στη θέση της κατάφερε να σωθεί.

«Πάμε και όπου βγει…»

Στις 2 τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου έφτασαν τα πρώτα λεωφορεία με διασωθέντες επιβάτες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Ένας από τους επιβάτες που έφτασε με το δεύτερο λεωφορείο, προχώρησε σε μία καταγγελία που χρήζει διερεύνησης. 

«Όταν ακούς τον μηχανοδηγό να λέει ‘πάμε και όπου βγει’, σίγουρα, είσαι προϊδεασμένος ότι κάτι δεν πάει καλά. Το άκουσα μέσω των ασυρμάτων, ‘πάμε και όπου βγει’. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο. Λόγω φόρτου κίνησης των σιδηροδρομικών γραμμών, είπαν ότι θα καθυστερήσουμε 15 λεπτά. Μάλλον έπρεπε να καθυστερήσουμε παραπάνω, δεν ήταν σωστά χρονοθετημένα» κατήγγειλε ο νεαρός φοιτητής, προκαλώντας πολλά ερώτημα, καθώς για αρκετή ώρα, σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρχε καθυστέρηση πριν τον σταθμό της Λάρισας, που προμήνυε ότι κάτι δεν πάει καλά. Μάλιστα πολλοί επιβάτες είχαν ρωτήσει τον λόγο της καθυστέρησης και δεν πήραν απάντηση.

Στον σιδηροδρομικό σταθμό, εκείνο το βράδυ είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες συγγενείς επιβατών. Ήταν γονείς που δεν είχαν επικοινωνία με τα παιδιά τους μετά το δυστύχημα, έμειναν με αναπάντητα μηνύματα στο «στείλε όταν φτάσεις» και έτρεξαν για να δουν αν θα βρουν τα παιδιά τους μέσα στα λεωφορεία. Κοιτούσαν με αγωνία στα παράθυρα για να αντικρίσουν το βλέμμα των αγαπημένων τους ανθρώπων. Δυστυχώς, όταν έφτασε και το πέμπτο λεωφορείο κάποιοι αποχώρησαν με χέρια κλειστά, χωρίς να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, τους συντρόφους τους ή τους συγγενείς τους.