ΑΠΟΨΕΙΣ

#μένουμε_ασφαλείς κι έχοντας μπει για τα καλά στον Οκτώβριο, τον μήνα της Θεσσαλονίκης, με τους χειρότερους οιωνούς -η μισή πόλη ανεμβολίαστη, τα νοσοκομεία της πόλης προικισμένα με Μονάδες Εντατικής Θεραπείας τις οποίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω ανυπαρξίας προσωπικού, συνάξεις και εορτασμοί και παρελάσεις(;) να προγραμματίζονται για το τέλος του μήνα- ειλικρινά ούτε που θέλω να σκέφτομαι τη συνέχεια αυτού του φθινόπωρου.

Ευτυχώς που έχουμε το προσφιλές μας θέμα της «Σαν την δεν έχει» και τον ήρωα των τελευταίων επεισοδίων, τον Ουρμυλιώτη θείο Χριστόφουρου και το σόι του. Ο θείος Χριστόφουρους, όπως μπορείτε εύκολα να φανταστείτε αγαπητές και φίλτατες αναγνώστριες και φίλτατοι αναγνώστες, είναι τελειομανής και δεν χαρίζεται σε όσους δεν προσπαθούν να τον μοιάσουν και σε αυτό. Με δύο Χρονικά όπου η παρουσία του δέσποζε και τα οποία φρόντισα να βρεθούν στα χέρια του και να τα διαβάσει κι έχοντας κατά τη γνώμη μου σχολαστικά συμμορφωθεί με τις υποδείξεις του αυτό που άκουσα από τα σοφά του χείλη μετά τις ειλικρινείς κι ευγενέστατες ευχαριστίες του ήταν επιπλήξεις κι αυστηρότατες μάλιστα! «Μα καλά δεν σου είπα να γράψεις για τα πράγματα για τα οποία η Χαλκιδική είναι παγκοσμίως γνωστή, και δεν σου τα απαρίθμησα κιόλας;» μου είπε. Κι όταν του απάντησα ότι είχα γράψει για το σπήλαιο των Πετραλώνων, τον Σταγειρίτη φιλόσοφο και το Άγιον Όρος μου έριξε ένα οργισμένο βλέμμα και συγκρατήθηκε να μην μου αστράψει έναν ξεγυρισμένο φούσκο. «Και τα χιλιάδες χιλιόμετρα δαντελωτά παράλια με τους μαγευτικούς κόλπους και τα διάφανα νερά που διαθέτει η Χαλκιδική πού είν’ τα; Εγώ σου μίλησα γι’ αυτά, εσύ έγραψες γι’ αυτά;» Αναγκάστηκα να παραδεχθώ ότι γι’ αυτό το τέταρτο οικουμενικό καύχημα της «Σαν την δεν έχει» δεν έγραψα. Βέβαια για την υπεράσπισή μου ανέσυρα τα πρώτα μου Χρονικά όπου παρέλαυναν οι αγαπημένες μου Χαλκιδικιώτικες παραλίες μια που όπως θα θυμάστε έχω ήδη δηλώσει ευθαρσώς ότι εγώ είμαι παιδί της θάλασσας. Και για να επανορθώσω και να έχει κάποιες ελπίδες το αίτημά μου, που εκκρεμεί, για να γίνω δεκτός ως επίτιμος ανιψιός του θείου Χριστόφουρου σήμερα θα σας μιλήσω για μια παραλία της Σιθωνίας που επισκέφτηκα φέτος το καλοκαίρι. Πρόκειται για την Νικήτη. Η Νικήτη είναι κωμόπολη και έδρα του Δήμου Σιθωνίας. Βρίσκεται στα 101 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη και στα 36 χιλιόμετρα από τον Πολύγυρο. Τη διασχίζει εγκάρσια ο δρόμος που οδηγεί από τη Θεσσαλονίκη προς τη χερσόνησο της Σιθωνίας. Πάνω από αυτόν τον δρόμο βρίσκεται η παλιά Νικήτη πολύ καλά διατηρημένη με έντονο το γερμανικό στοιχείο στον πληθυσμό της και κάτω από τον ίδιο δρόμο εκτείνεται η μοντέρνα Νικήτη φουλ στραμμένη στον τουρισμό με ξενοδοχεία, εστιατόρια και άπειρα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Κι όχι αδίκως μια που η παραλία της είναι πανέμορφη. Φθάνοντας στην ακτή ο λουόμενος έχει δυο δυνατότητες. Αριστερά της τσιμεντένιας προβλήτας μια απέραντη παραλία με φιλόξενη θάλασσα και δεξιά, μετά από καμιά διακοσαριά μέτρα ακτής που την έχουν καταλάβει εστιατόρια και μαρίνες εξωλέμβιων, απλώνονται διαδοχικά αναρίθμητοι κολπίσκοι που σε μαγεύουν με την ομορφιά τους. Ένα πρώτο αλλά και ευμέγεθες μπεμόλ σε αυτή την ειδυλλιακή εικόνα που θα το βάλω σαν εποχούμενος επισκέπτης. Στον κεντρικό δρόμο της Νικήτης οι κάθε άλλο παρά τελειομανείς αρχές της πόλης έχουν τοποθετήσει εδώ και χρόνια, πολύ σωστά, σε τακτά διαστήματα τριπλά φρεάτια αποχέτευσης των όμβριων υδάτων αλλά, απολύτως εσφαλμένα, καταμεσής του δρόμου με αποτέλεσμα ένα έντονο ρυθμικό τράνταγμα των επιβατών των διερχόμενων οχημάτων.