Το Ταμείο Ανάκαμψης αποδεικνύεται μέχρι στιγμής ιδιαίτερα… μίζερο για τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα με τα έργα που εντάσσονται κάτω από τη σκέπη του να αφορούν ναι μεν παρεμβάσεις αναγκαίες για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων αλλά σε καμία περίπτωση ικανές να αφήσουν ανεξίτηλο οικονομικό αποτύπωμα που θα αναγεννήσει την τοπική οικονομία, «κλείνοντας» ταυτόχρονα το βαθύ χάσμα με την Αττική.

Κανείς δε διαφωνεί να θωρακιστεί αντιπλημμυρικά το Ωραιόκαστρο, κανείς δε διαφωνεί να γίνει η Θεσσαλονίκη «έξυπνη» πόλη αλλά παράλληλα με αυτά ας αποκτήσει η πόλη μία σύγχρονη βιομηχανική περιοχή, ας διασφαλιστεί η χρηματοδότηση της ανάπλασης της ΔΕΘ, ας τρέξει με ταχύτερους ρυθμούς το πάρκο καινοτομίας ThessINTEC (ίσως το μοναδικό εμβληματικό έργο της περιοχής που εντάχτηκε με συγχρηματοδότηση 35 εκατ. ευρώ στο ταμείο), ας προχωρήσει η σιδηροδρομική σύνδεση του έκτου προβλήτα.

Με λίγα λόγια, έργα εμβληματικά για την πόλη λάμπουν διά της εκκωφαντικής απουσίας τους από το Ταμείο, σύμφωνα και με τις διαπιστώσεις πολιτικών παραγόντων και επιχειρηματικών φορέων. Ωραίοι οι στόχοι για smart cities και πάσης φύσεως καινοτομίες αλλά αναγκαία προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η επένδυση σε έργα υποδομών που θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για να πρωταγωνιστήσει η Θεσσαλονίκη στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.

Tην ίδια στιγμή, από τον μέχρι τώρα σχεδιασμό δεν φαίνεται να παρέχονται τα κατάλληλα κίνητρα για να εξαλειφθούν οι εντεινόμενες περιφερειακές ανισότητες μεταξύ των επιχειρήσεων, αλλά και για να «επενδύσουν» οι επιχειρήσεις στην εξωστρεφή τους δράση. Η εξωστρέφεια αυτόματα συνεπάγεται διατηρήσιμη οικονομική ανάπτυξη, συνεχή επένδυση στην πρωτοπορία και το κυριότερο νέες και καλά αμειβόμενες θέσεις απασχόλησης.

Αναμφισβήτητα η πόλη έχει μπει σε μία τεχνολογική τροχιά εδώ και πολύ καιρό με εμβληματικές επενδύσεις όπως το κέντρο καινοτομίας της Pfizer να δείχνουν το μονοπάτι που θα πρέπει να διαβεί «φωνάζοντας» όμως παράλληλα πως οι αρμόδιοι θα πρέπει να λάβουν τις αναγκαίες πρόνοιες για να μη μείνει ξανά η Θεσσαλονίκη στις πίσω θέσεις του τρένου της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.

Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα (η «καρδιά» δηλαδή της ελληνικής οικονομίας) δίνεται η αίσθηση πως απουσιάζει από την κατανομή των κονδυλίων (με τις ΜμΕ να τρέχουν μακριά όταν ακούνε για τραπεζικό δανεισμό) καθώς η έμπρακτη στήριξή της δεν περιλαμβάνεται ως προτεραιότητα στο σχέδιο, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η δυνατότητα δημιουργίας προστιθέμενης αξίας, ποιοτικότερων και περισσότερων θέσεων εργασίας και κοινωνικής διάχυσης των ωφελειών του Ταμείου σε ολόκληρη την κοινωνική πυραμίδα…

Η εκ βάθρων αλλαγή της στρεβλής δομής και του χαρακτήρα της οικονομίας με βασικούς πυλώνες τον προσανατολισμό στην πράσινη ανάπτυξη, στον ψηφιακό μετασχηματισμό (στους τομείς αυτούς θα διοχετευτούν 19 δισ. ευρώ), στο κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, στην ενδυνάμωση της μεταποίησης και της βιομηχανίας, στην εισροή επενδύσεων (με την αναμόρφωση του φορολογικού πλαισίου) που θα ανατάξουν τον παραγωγικό ιστό, στην ενίσχυση των ψηφιακών δεξιοτήτων των εργαζομένων και στα μεγάλα έργα υποδομών, αποτελεί ένα στοίχημα καταλυτικής σημασίας για την χώρα. Στοίχημα το οποίο μπορεί και πρέπει να κερδηθεί με την κοινωνία και τους παραγωγικούς φορείς συμμετόχους και συστρατευμένους στην προσπάθεια ανάταξης της χώρας. Χρόνος υπάρχει, λεφτά αναμφίβολα υπάρχουν, μένει να επιδειχθεί και η αντίστοιχη πολιτική βούληση για να μην μετράμε πάλι χαμένες ευκαιρίες και τρένα που πέρασαν αλλά εμείς μείναμε στην αποβάθρα…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11-12.06.2022