ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν πέθαινα αύριο από κορονοϊό, ύστερα από τόσους μήνες φόβου και συμμόρφωσης σε μέτρα και υποδείξεις, θα πέθαινα πολύ άσχημα. Μόνη και έρημη σε κάποιο κρεβάτι ΜΕΘ στην... καλύτερη των περιπτώσεων ή σε κάνα βαγόνι-ασθενοφόρο στα πήγαινε-έλα των διακομιδών, ανάμεσα σε νοσοκομεία και υγειονομικές περιφέρειες; Πιθανότατα ναι. Μάλλον τις τελευταίες μου στιγμές, θα προσπαθούσα να βάλω σε μία σειρά σκέψεις και συναισθήματα, για όσα θα ήθελα και όσα δεν θα ήθελα «να πάρω μαζί μου». Γιατί πεθαίνω; Τι δεν έκανα καλά; Γιατί σε μένα;

Μάλλον θα περνούσε από μπροστά μου σε γρήγορη κίνηση ολόκληρη η ζωή μου και σε αργή οι τελευταίοι μήνες. Το πρώτο κρούσμα, ο πρώτος θάλαμος αρνητικής πίεσης, οι πρώτες δηλώσεις λοιμωξιολόγων και οι ανησυχίες ότι βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Ανησυχίες κυρίως των ειδικών, αφού οι περισσότεροι τα θεωρούσαν υπερβολές επειδή «η Κίνα είναι μακριά», «τα ΜΜΕ υπερβολικά», «οι δημοσιογράφοι δεν ξέρουν τι λένε»… 

Οι επιστήμονες όμως, που ήξεραν τι εστί κορονοϊός από την εποχή της ισπανικής γρίπης καθώς και «pcr», ανησυχούσαν και όπως αποδείχτηκε καλά έκαναν. Δυστυχώς δεν έφτανε μόνο αυτό, έπρεπε να κάνουν και άλλα. Να φωνάζουν περισσότερο; Να αφήσουν γραφεία και να φορέσουν λευκές ρόμπες για να μπουν στους θαλάμους νοσηλείας, να ενεργοποιήσουν και να ευαισθητοποιήσουν φοιτητικούς συλλόγους; Να πιέσουν κόμματα και κυβέρνηση;

Από τους τοπικούς άρχοντες, αυτούς που… έδειξε ο πρωθυπουργός σε πρόσφατη ομιλία του στη βουλή, μάλλον θα ήθελα «να ανέβουν στα κάγκελα», κάτι που έκαναν στο παρελθόν για ήσσονος σημασίας πράγματα.

Από τους συνδικαλιστές της υγείας και γενικά της κοινωνίας να συνεννοηθούν για κοινές πρωτοβουλίες και από τους έχοντες και κατέχοντες, δωρητές και ευεργέτες να ανοίξουν περισσότερο τα πορτοφόλια τους, όπως είχαν κάνει σε άλλους πολέμους και δοκιμασίες. Η Ελλάδα έμπαινε στον «πόλεμο» και οι «στρατηγοί» το ήξεραν καλύτερα από τον… άμαχο πληθυσμό. Θα περίμενα να αναλάβουν εντονότερη δράση την ώρα που οι «στρατιώτες» πειθαρχούσαν στις αποφάσεις και ετοιμάζονταν να πέσουν στο καθήκον.

Θα ήθελα και εγώ -όπως ο κ. Μητσοτάκης- να γυρίσω το χρόνο πίσω και να κάνω περισσότερα και νωρίτερα για τη Θεσσαλονίκη. Να γράψω ακόμη πιο ξεκάθαρα για όσα μου έλεγαν οι ειδικοί «off the record» για να μην τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Και εγώ δεν το θελα με τόσους τρόμους που περάσαμε τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, στο θυμωμένο μυαλό μου, με το σώμα να με εγκαταλείπει, μέσα στους πόνους και με δυσκολία στις ανάσες, πάντα μόνη κι έρημη χωρίς κανέναν να μου κρατά το χέρι, έπρεπε να καταλάβω γιατί πεθαίνω.

Ποιοι μπορούσαν να κάνουν περισσότερα, γιατί αυτή ήταν η δουλειά τους και δεν τα έκαναν; Από λάθος εκτίμηση; Από αδιαφορία; Γιατί όταν είχαμε τριπλασιασμό των κρουσμάτων σε λίγες ημέρες δεν συγκινήθηκε κάποιος; Γιατί όταν υπήρξε πρόταση τοπικών υγειονομικών αρχών για mini lockdown για το εορταστικό τριήμερο (26-28 Οκτωβρίου) δεν ίδρωσε το αυτί κανενός»; Γιατί δεν υπήρξαν παρεμβάσεις των συναρμοδίων για γεγονότα που έβγαζαν μάτι;

Μήπως ο σχεδιασμός από απόσταση ή η υλοποίηση κάποιου επικαιροποιημένου σχεδίου -φαντάζομαι- δεν έγινε σωστά; Η Αθήνα δεν συνεννοήθηκε καλά με τη Θεσσαλονίκη (και τα διορισμένα ή εκλεγμένα επιτελικά στελέχη της); Ποιοι έλεγαν, τι, στις συσκέψεις της Περιφέρειας Κ. Μακεδονίας ή του κεντρικού δήμου και τι αποφάσιζαν τελικά στα γραφεία των υπουργείων; Ποιος συντόνιζε τις κεντρικές και τοπικές δυνάμεις; Ο κ. Χαρδαλιάς των μέτρων συμμόρφωσης ή ο κ. Κικίλιας των μέτρων περίθαλψης; 

Πότε είχαν καθίσει στο ίδιο τραπέζι για τη Θεσσαλονίκη και τη βόρεια Ελλάδα; Ποιος κρατούσε πρακτικά για τις στρατηγικές κινήσεις αποτροπής του κινδύνου; Ποιός είχε το κουμάντο; Το υπουργείο Υγείας (βλ. νοσοκομεία, κέντρα υγείας, ΕΟΔΥ κ.ά.) ή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (β. αστυνομία, κλιμάκια ελέγχου κ.ά.). Ποιος είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο; Υπήρξε διασπορά ευθυνών για κάποιο λόγο; Γιατί δεν έγινε μία, έστω μόνο μία, κοινή σύσκεψη ανάμεσα σε όλους τους εμπλεκόμενους όταν «χάθηκε η μπάλα»; 

Γιατί ο «εξαφανισμένος» υπουργός Υγείας, όπως τον χαρακτήρισε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έκανε επίσκεψη-αστραπή στην… κατακόκκινη Θεσσαλονίκη, για να ανακοινώσει μόνο ότι «καθαρές» ΜΕΘ μετατρέπονται σε COVID-19 (δηλαδή ένα ακόμη πρόχειρο «ανάχωμα» για να σταματήσει ο «χείμαρρος»); Γιατί ο επικεφαλής αν. καθηγητής λοιμωξιολογίας του κέντρου αναφοράς στο «ΑΧΕΠΑ» στην πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης -με θέμα την πανδημία- έλεγε και ξανάλεγε «η πόλη για την πόλη»; Ποιους προσπαθούσε να κινητοποιήσει την ύστατη στιγμή; Εμάς του πολίτες; Τους συναδέλφους του; Την πολιτική και τοπική ηγεσία;

Κρίμα, δεν θα υπήρχε χρόνος να τα μάθω όλα αυτά. Στο υποθετικό σενάριο θανάτου μου από κορονοϊό, θα έμενα με τις απορίες. Δεν θα είχα χρόνο να μάθω γιατί άνοιγαν και έκλειναν σύνορα χωρίς μοριακούς ή γρήγορους ελέγχους; Γιατί δεν έγιναν περισσότερα τεστ ιχνηλάτησης -με μεγαλύτερη και ευκολότερη πρόσβαση όλων σε δημόσια και ιδιωτικά εργαστήρια- ώστε να ξέρουμε που πάμε κι αν πάμε «ξυπόλυτοι στα αγκάθια»; Κρίμα... 

Για απαντήσεις μάλλον θα χρειαζόμουν και άλλες rapid-επισκέψεις υπουργών, συσκέψεις τοπικών αρχόντων, φωτογραφίες γύρω από οβάλ τραπέζια, υπηρεσιακές ΕΔΕ, εισαγγελικές παραγγελίες, ερωτήσεις και επερωτήσεις στη βουλή, υπηρεσιακά έγγραφα πρωτοκολλημένα για κρατικά, ευρωπαϊκά ή ιδιωτικά κονδύλια και το πώς αξιοποιήθηκαν -αν αξιοποιήθηκαν με τόση γραφειοκρατία- ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές συνδέσεις, ενημερωτικές καμπάνιες κι άλλα παρόμοια. Κρίμα, θα πέθαινα με την πεποίθηση ότι θα μπορούσα να σωθώ εγώ και τόσοι άλλοι και μάλιστα λίγο πριν εγκριθούν και τυπικά όλα τα εμβόλια...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Νοεμβρίου 2020