Τα «ταπεινά» φαγητά
«Ταπεινό φαγητό οι πατάτες γιαχνί», διάβασα κάπου. Και αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπιστώ όλα τα ταπεινά φαγητά του κόσμου. Εκείνα τα σπανακόρυζα που ως παιδιά κάναμε στην άκρη με γκρίνια ή, ακόμη χειρότερα, προσποιούμασταν ότι τα τρώγαμε πετώντας τα στη ζούλα στον κάδο απορριμμάτων, τρέχοντας με το χαρτζιλίκι μας στο πλησιέστερο σουβλατζίδικο για να χορτάσουμε την πείνα μας, λες και η μαμά μας ήταν χαζή και δεν καταλάβαινε ανοίγοντας τα σκουπίδια ότι ούτε που αγγίξαμε το πιάτο μας.
Εκείνες τις καημένες τις μελιτζάνες ιμάμ που όταν ακούγαμε ότι έχουμε για μεσημεριανό μορφάζαμε λες και μας σέρβιραν να μην πω τι και σας αηδιάσω πρωινιάτικα, μεσημεριάτικα ή ό,τι ώρα διαβάζετε αυτές τις γραμμές…
Εκείνα τα κολοκυθάκια μπριάμ που μια φορά μας δίχασαν ως οικογένεια και ουρλιάζαμε στην καψερή τη μαμά μου πώς της ήρθε να μαγειρέψει αυτό το «απαίσιο» φαγητό και έγινε καυγάς τρικούβερτος και δεν μιλούσαμε όλοι με όλους τρεις μέρες, τόσο που μου ήρθε τότε, 15χρονη ακόμη, να γράψω χρονογράφημα ολόκληρο με τίτλο «Για ένα μπριάμ…».
Μπορώ να θυμηθώ και άλλα «ταπεινά» φαγητά. Αλλά δεν θα το κάνω γιατί στο τέλος θα βαρεθείτε να διαβάζετε. Και γιατί πέρα από αυτό θυμάμαι πως στον κόσμο υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που αυτή τη στιγμή δεν έχουν ούτε αυτά να φάνε.
Θυμάμαι ακόμη πως κάποτε σε μία από τις Μπερλινάλε του Βερολίνου σε ένα παράλληλο τμήμα είχα δει ένα ντοκιμαντέρ από ένα απομακρυσμένο μέρος της Αφρικής (δεν μπορώ να το φέρω στη μνήμη μου αυτή τη στιγμή) όπου τα παιδιά είχαν φουσκωμένες τις κοιλίτσες τους από την πείνα και οι μαμάδες για να τα χορτάσουν έβραζαν νεράκι με ζάχαρη, το ονόμαζαν «Γκαράπα» και τους το έδιναν για να έχουν έστω κάτι να βάλουν στο στομαχάκι τους. Όποτε είχαν βέβαια ζάχαρη…
Τα γράφω αυτά τώρα και μου θυμίζω λίγο τη γιαγιά μου από την Κοκκινιά, που όταν δεν τρώγαμε όλα αυτά τα «ταπεινά» φαγητά μας μιλούσε για την Κατοχή και την πείνα…
Είναι που μεγαλώνω κι εγώ και, ευτυχώς, προσπαθώ όσο μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ταπεινή; Είναι που βλέπω συχνά γύρω μου μια ασυδοσία που με απωθεί και επ’ ουδενί δεν με παρασέρνει;
Δεν ξέρω τι είναι. Το μόνο που ξέρω είναι πως λατρεύω πια τα «ταπεινά» φαγητά. Και μου αρέσει και να τα τρώω και να τα μαγειρεύω!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 02.10.2022
