Του Στάθη Κωνσταντινίδη

Βουλευτή Ν. Κοζάνης, Γραμματέα στην Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης

Μετά την καθαρή ήττα στις εθνικές εκλογές του 2019, η πρώτη αφορμή για αισιοδοξία στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το Μεταναστευτικό. Τα επεισόδια στα νησιά του Αιγαίου, τον Δεκέμβριο του 2019, προκάλεσαν αντιδράσεις αλλά η αποφασιστική αντιμετώπιση της επιχείρησης εισβολής των μεταναστών στον Έβρο, όχι μόνο δεν αποδυνάμωσε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όμως, η διαχείριση της εθνικής νίκης από την αξιωματική αντιπολίτευση αποδείχθηκε προβληματική. Έβγαλε ξινίλα. Λίγο η νεολαία του που ήταν αντίθετη με τον φράχτη, λίγο η συγκέντρωση στο Λονδίνο με συνθήματα κατά της χώρας, την οποία δεν αποδοκίμασε, λίγο η υπεράσπιση καταγγελιών για την απόφαση προσωρινής αναστολής στην εξέταση αιτήσεων ασύλου, που είχε αποφασίσει η κυβέρνηση, έδειξαν ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν χάρηκαν και πολύ για την επιτυχία.

Στα κοντά ήρθε κι η πανδημία. Τότε, χωρίς καμία ολιγωρία, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την ξεκάθαρη επιλογή. Έβαλε πάνω απ’ όλα την ανθρώπινη ζωή και η χώρα εισέπραξε διθυραμβικές κριτικές για την αντιμετώπιση της φονικής ασθένειας. Όμως και πάλι η αντιπολίτευση δεν εξέπεμψε την υπευθυνότητα και τη συναίνεση που απαιτούσε το μέγεθος της απειλής και η πλειονότητα των πολιτών. Έκανε κριτική για ό,τι έκλεινε και για ό,τι άνοιγε και hashtag την άκαιρη και πικρόχολη υπόσχεση ότι #θα_λογαριαστούμε. Και απ’ αυτή την κρίση, βγήκε κερδισμένη η κυβέρνηση.

Λίγους μήνες μετά, όταν στο δεύτερο κύμα της πανδημίας ο εφησυχασμός νίκησε την εγρήγορση, η αμφισβήτηση χτύπησε κόκκινο. Στην κορύφωση της υγειονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπόρεσε να τιθασεύσει το αντιπολιτευτικό του μένος. Κινήθηκε στην υπερβολή. Αμφισβητούσε τα μέτρα στήριξης και επιδιδόταν σε πλειοδοσία. Ό,τι ανακοίνωνε η κυβέρνηση, το υποσχόταν στο διπλάσιο. Αξιοποιούσε την κόπωση και υποδαύλιζε διαρκώς την αντίδραση του κόσμου. Όμως, η ενίσχυση του συστήματος υγείας και των επαγγελματιών δεν σταμάτησαν και η χώρα δικαιώθηκε στον εμβολιαστικό σχεδιασμό, με αποτέλεσμα οι δυσκολίες και πάλι να μην αποτυπώνονται δημοσκοπικά.

Τι έμενε σε μία αντιπολίτευση που δε μπορεί να μειώσει τη διαφορά από μία κυβέρνηση που βρίσκεται αντιμέτωπη με τόσα προβλήματα; Η σύγκρουση!

Αναμενόμενη, λοιπόν, η αντίδραση. Δηλαδή, αν δεν το έκανε και τώρα, που ο κόσμος είναι κουρασμένος από τον εγκλεισμό, που οι επιχειρήσεις είναι κλειστές, που υπάρχει ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, πότε θα το κάνει; Όταν χτιστεί το τείχος ανοσίας, ξανανοίξουν τα καταστήματα και αρχίσει η κατανάλωση των 10 δις της ιδιωτικής αποταμίευσης;

Έτσι, με κίνητρο τον προσεταιρισμό του μαχητικού μετώπου και την αξιοποίηση του θυμικού των πολιτών, ο κ. Τσίπρας ανέλαβε το «ρίσκο» για τη διάδοση του ιού στις συγκεντρώσεις και άρα… την πίεση στο σύστημα υγείας και τελικά στην κυβέρνηση.

Αυτό που δεν υπολόγισε ήταν το ρίσκο της αποστροφής της κοινωνίας στην πολιτική του ανευθυνότητα. Ακόμα και σε όσους την είχαν ξεχάσει, φρόντισε να τους την θυμίσει.