Η χθεσινή ανακοίνωση από τη Ρωσία δια του προέδρου Πούτιν για την επιστροφή των αρχείων της Ισραηλιτικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την ίδια την κοινότητα.

«Η απόδοσή τους θα σημάνει δικαιοσύνη και θα μεταλαμπαδεύσει τη γνώση για ένα κομμάτι του Ελληνικού λαού που συνέβαλλε στην ανάπτυξη του τόπου του αλλά δεν υπάρχει πια, εκείνο των 60.000 Ελλήνων Εβραίων που εκτοπίστηκαν και εξοντώθηκαν στα Ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου», ανέφερε το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας (ΚΙΣΕ).

Και από το κράτος του Ισραήλ. "Η απόφαση του Προέδρου Πούτιν θα συμβάλλει στην εκπαίδευση των μελλοντικών γενεών, στην Ελλάδα και όχι μόνο, σχετικά με την πλούσια εβραϊκή ζωή στην Ελλάδα, την τεράστια συμβολή της Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και την καταστροφή που επέφερε το Ολοκαύτωμα", είπε στη σχετική δήλωση ο Ισραηλινός πρέσβης στην Ελλάδα, Γιοσι Αμράνι.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης ευχαρίστησε τον Ρώσο πρόεδρο για το ενδιαφέρον που έδειξε για τα αρχεία των εβραϊκών κοινοτήτων «τα οποία θα επιστρέψουν στην Ελλάδα λύνοντας έτσι μία εκκρεμότητα πολλών δεκαετιών».

Όμως δύσκολα μπορεί κάποιος να βρει μια οποιαδήποτε δήλωση από το τοπικό πολιτικό προσωπικό.

Ούτε κεντρικά στη Αθήνα, ούτε τοπικά στη Θεσσαλονίκη.

Για αίτημα το οποίο εκκρεμεί από το 1945 κι επιίημο αίτημα το οποίο υλοποιείται μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια, θα περίμενε κάποιος διαφορετικές αντιδράσεις. Καλύτερη υποδοχή της απόφασης.

Ειδικά σε μια πόλη που αναγνωρίζει το εβραϊκό παρελθόν της και ότι θέλει να κατασκευάσει ένα μουσείο ολοκαυτώματος.

Σύμφωνα με το ΚΙΣΕ, «το Μουσείο Ολοκαυτώματος της Ελλάδας, που θα ανεγερθεί στη Θεσσαλονίκη, θα αποτελέσει την ιδανική εστία για την ευλαβική εναπόθεσή τους, αλλά και για την αξιοποίησή τους από ερευνητές, καθώς η πρόσβαση στα Αρχεία θα εξασφαλιστεί μέσα από σύγχρονες μεθόδους έρευνας και αναζήτησης».

Αλλά επειδή η αμηχανία που διαπιστώνεται είναι πραγματικά ομόφωνη και εντυπωσιακή, μήπως υπάρχει θέμα και με το μουσείο;