ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν γνωρίζω άλλη περίπτωση κόμματος εξουσίας που αδυνατεί να υποδείξει υποψήφιους για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αδυναμία εύρεσης 5-6 ανθρώπων και στελεχών είναι εκκωφαντική. 

Η δυστοκία ακόμα και στους δύο μεγάλους δήμους της χώρας όπου θα περίμενε κανείς να υπάρχει μία δεξαμενή υποψηφιοτήτων μιας και στα αστικά κέντρα το κυβερνών κόμμα διατηρούσε κάποιες δυνάμεις, είναι αποκαρδιωτική.

Οι επιλογές που τελικά έγιναν από τον στενό κομματικό πυρήνα επιστράτευσαν νέους ηλικιακά ανθρώπους με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Λόγω κομματικής ανέλιξης και ετερόφωτης πολιτικής ύπαρξης δεν μπορούσαν να αρνηθούν.

Η Κατερίνα Νοτοπούλου και ο Νάσος Ηλιόπουλος, 35άρηδες του ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκαν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό μη έχοντας κάτι να επιδείξουν πέραν μίας κομματικής στράτευσης τα χρόνια του αντιμνημονίου.

Η ιδιόμορφη κομματική (μη) συγκρότηση και η απουσία ακύρωσης του κόμματος στους μαζικούς κοινωνικούς χώρους (αυτοδιοίκηση, πανεπιστήμιο, νεολαία, συνδικαλισμός) τους  οδήγησε μέσα σε 2-3 χρόνια από τους δρόμους της αγανάκτησης  στο υπουργικό συμβούλιο. 

Η λειψανδρία του ωφέλησε ατομικά καθώς κατέγραψαν μετεωρική άνοδο ωσάν να επρόκειτο για τους νέους Mαρκ Ζουκεμπεργκ της πολιτικής ζωής της χώρας.

Θα πει κανείς πως η ηλικιακή ανανέωση ήταν και παραμένει ένα ζητούμενο για το πολιτικό και κομματικό σύστημα, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτόν τον τρόπο αφουγκράζεται το αίτημα και απαντά σε αυτό. 

Προσωπικά εκτιμώ ότι ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία και θα το εξηγήσω. Βλέποντας τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών υποψηφιοτήτων για τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα αντίστοιχα, δεν μπορώ να εντοπίσω τίποτε αυτοδιοικητικό. Ο λόγος των δύο δεν έχει καμία σχέση με την αυτοδιοίκηση αλλά πέραν αυτού δεν έχουν και καμία σχέση με τις πόλεις, πέραν ίσως του να κατοικοεδρεύουν εντός τους. Ο λόγος τους είναι καθαρά κομματικός και αποκομμένος από την πραγματικότητα. 

Ομιλούν για συνέργειες, συναντιλήψεις, συνανάπτυξη, για αντιφασιστικά μέτωπα, για πλαίσια που όλο οργανώνονται και αλλάζουν σελίδα κ.ο.κ. Αναπαράγουν δηλαδή τον ήδη ρηχό και αποκομμένο από την πραγματικότητα κομματικό λόγο και προσπαθούν να χωρέσουν την πόλη στο κοστούμι του συριζαϊκού λόγου. Κοινοτυπίες, αφόρητα κλισέ, γενικότητες, τιποτολογία.

Αμφιβάλλω εάν έχουν εικόνα των προβλημάτων και των ανοιχτών ζητημάτων των πόλεων, αμφιβάλλω εάν έχουν αντιληφθεί σε βάθος την υπόθεση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Πιο πολύ προσεγγίζουν το ζήτημα ως μία ακόμα «στάση- υποχρέωση» στην κομματική τους πορεία παρά ως αυθεντικό ενδιαφέρον για τις πόλεις.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30 Δεκεμβρίου 2018