ΑΠΟΨΕΙΣ

Φαίνεται πως σταδιακά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το νέο ρόλο τους. Το είπε άλλωστε και ο Αλ. Τσίπρας, που μίλησε για νέα καθήκοντα.

Τα νέα καθήκοντα όμως ως αξιωματική αντιπολίτευση απαιτούν και οργανωτικές δομές, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει.

Η ανάληψη πολιτικών θέσεων στον κρατικό μηχανισμό από πολυάριθμα κομματικά στελέχη απογύμνωσε τις κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που, ούτως ή άλλως, χαρακτηρίζονταν από μία χαλαρότητα. Σε καμιά περίπτωση η οργανωτική επάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν του ΚΚΕ.

Επιπροσθέτως, η μνημονιακή πολιτική που εφάρμοσε πιστά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρέλυσε και ό,τι είχε απομείνει στις οργανώσεις του κόμματος. Άλλωστε, και πριν η ριζοσπαστική αριστερά δραστηριοποιούνταν και μέσω διαφόρων συλλογικοτήτων και κινημάτων κοινωνικής κριτικής. Δεν ακολουθούσε τον παραδοσιακό τρόπο δράσης του ΚΚΕ και του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα όμως, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στα καθήκοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να ξαναζωντανέψει τις κομματικές οργανώσεις και το κυριότερο, να αποκτήσει προσβάσεις στο συνδικαλιστικό τομέα και την τοπική αυτοδιοίκηση, όπου η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Αυτό φανερώνουν όλες οι αρχαιρεσίες των συνδικάτων και οι πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

Από την άλλη πλευρά, το ΚΙΝΑΛ του 8% έχει μία σημαντική παρουσία σε αυτούς τους χώρους, που υστερεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαθέτει στελέχη που διατηρούν την αίγλη τους και τους μηχανισμούς τους, λόγω της πολύχρονης ενασχόλησής τους με το συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτό το παράδοξο φαινόμενο προσπαθεί να αντιμετωπίσει ο Αλ. Τσίπρας με το άνοιγμα του προς την κεντροαριστερά και τις αναφορές του στον Α. Παπανδρέου και στη 18η Οκτωβρίου 1981.

Κάνει ένα πολιτικό άνοιγμα, όχι τόσο στην κορυφή όσο στα μεσαία στελέχη του Κινήματος, ώστε με τη συνεργασία τους με τον ΣΥΡΙΖΑ να καλυφθούν οι αδυναμίες που αυτός παρουσιάζει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.

Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο, καθώς όσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ήδη προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, διακρίνονται για την εχθρική στάση απέναντί του. Τα περισσότερα από αυτά προπηλακίστηκαν και λοιδορήθηκαν την περίοδο 2010 - 2012 και αποδέχονται -όπως φαίνεται από τη στάση τους- την πολιτική που ακολουθεί η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.

Μπορεί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει δομική αντιπολίτευση χωρίς συνδικαλιστές; Χωρίς παρουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση; Μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσω συλλογικοτήτων, χωρίς κομματικές οργανώσεις;

Και τέλος, πόσο εύκολη είναι η ανασυγκρότηση του κόμματος, ενώ έχει προηγηθεί η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;

Σε αυτά τα κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ας προσθέσουμε και ακόμα ένα. Την κούραση των πολιτών απέναντι σε αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις ρουτίνας, που απλώς επιβεβαιώνουν την ύπαρξη των επαγγελματιών συνδικαλιστών. Καθώς και την απαίτηση των πολιτών να περιορισθεί η δράση «συλλογικοτήτων», που τις περισσότερες φορές εκφεύγει του πλαισίου του νόμου.

Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως πολλές φορές εκφράζεται μέσω αυτών των συλλογικοτήτων, με τις οποίες τον συνδέει ένα υπόγειο νήμα.

Συνεπώς, ο Αλ. Τσίπρας, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στα νέα του καθήκοντα, θα πρέπει το άνοιγμά του προς την κεντροαριστερά αυτήν τη φορά να πετύχει. Κάτι που φαίνεται προς το παρόν πολύ δύσκολο.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 6 Οκτωβρίου 2019