ΑΠΟΨΕΙΣ

Πιάνω τον εαυτό μου να έχει από καιρό σταματήσει να ενοχλείται και να απορεί με τους τοίχους της πόλης. Σχεδόν αδιαφορώ σε αυτόν το συνεχιζόμενο ανεξέλεγκτο καθημερινό βανδαλισμό του δημόσιου χώρου.

Προσπερνώ αδιάφορος, συνηθισμένος σχεδόν, ακατανόητης ασχήμιας tagαρίσματα, μουτζούρες άτεχνες και αυθαίρετες σαν να μην υπάρχουν ή ακόμη χειρότερα σαν να είναι αυτονόητο μέρος της αισθητικής της πόλης.

Νιώθω μέρος αυτής της άσχημης και βρόμικης πόλης. Νιώθω άσχημος, απολίτιστος βρόμικος κι εγώ, αφού δεν αντιδρώ, δεν παίρνω ένα σφουγγάρι να σβήσω την ασχήμια, να ξεκολλήσω τα αυτοκόλλητα των κλειδαράδων και των «αγοράζεται χρυσός» σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο.

Νιώθω βαθιά απολίτιστος με τα πεταμένα αποτσίγαρα, τις κολλημένες τσίχλες, τις τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες από τα γρήγορα φαγητά του δρόμου. Είμαι -είτε το θέλω είτε όχι- μέρος αυτής της πραγματικότητας του χάους, της αδιαφορίας για τον άλλο, ένα υπερεγώ που δεν έχει ίχνος χώρου για τον άλλον. Ένας «ωχ αδελφέ, τι κάθεσαι και ψάχνεις τώρα», που μας έχει οδηγήσει σε αυτό το απαράδεκτο σημείο σιωπής και αδιαφορίας.

Και δεν μπορώ, δεν μου επιτρέπω να κατηγορήσω κανέναν. Όλες οι κατηγορίες βαραίνουν εμένα τον ίδιο και μόνο. Αν θέλω να είμαι μέλος μιας κοινωνίας κι όχι μιας ζούγκλας ατιμώρητης αυθαιρεσίας, δεν μου φταίει ο δήμαρχος, το κράτος, οι άλλοι. Φταίω εγώ και μόνο. Εγώ κι η σιωπή μου. Εγώ κι η αδιαφορία μου . Εγώ που με τη στάση μου ή το φόβο μήπως με πουν γραφικό, δημιουργώ τις τέλειες, ύπουλες κι ανομολόγητες συνθήκες επώασης ενός αχαρτογράφητου καθημερινού φασισμού.