ΑΠΟΨΕΙΣ

Διακεκριμένος δημοσιογράφος, γνώστης των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού, μίλησε για κάποιους πως «αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες», όταν είδε τη χαρά με την οποία αντιμετώπισε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης την αρνητική κατάληξη που είχε η πρόταση Μενέντεζ, σε πρώτο στάδιο, στην αμερικανική γερουσία. Μίλησαν για «ήττα Μητσοτάκη», αδυνατώντας λόγω του κομματικού φανατισμού, να αντιληφθούν πως 1) το ζήτημα θα παραπεμφθεί στην κοινή συνεδρίαση τριών σωμάτων προσεχώς και 2) αν τελικά η Τουρκία πετύχει την αναβάθμιση των F-16, η ήττα δε θα είναι ήττα ενός προσώπου, αλλά εθνική ήττα, στο βαθμό που ένας εθνικός στόχος δεν επιτεύχθηκε.

Βέβαια, ειδήμονες γύρω από τους εξοπλισμούς επισημαίνουν πως όταν θα αρχίσει η αναβάθμιση των τουρκικών F-16, αν τελικά εγκριθεί, η Ελλάδα θα έχει ήδη ολοκληρώσει την παραλαβή των Ραφάλ και θα αρχίσει η σταδιακή παράδοση των F-35. Συνεπώς, θα εξακολουθήσουμε να έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα στους αιθέρες.

Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για την αξιωματική αντιπολίτευση που μέχρι στιγμής έχει τηρήσει απολύτως αρνητική στάση σε όλα τα εθνικά θέματα. Από την απόπειρα εισβολής των παράνομων μεταναστών στον Έβρο έως την ψήφιση των συμφωνιών με Γαλλία και ΗΠΑ. Πλήρης άρνηση, για την οποία ευθύνεται μάλλον το αριστερό DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Να υπενθυμίσω την πατριωτική στάση του ΠΑΣΟΚ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, από την ίδρυσή του ακόμα. Στις έντονες κομματικές αντιπαραθέσεις εκείνων των εποχών ο Α. Παπανδρέου άφηνε απ’ έξω τα εθνικά θέματα.

Σήμερα με την τουρκική προκλητικότητα στα ύψη, αυτό που απαιτούν οι πολίτες είναι η εθνική ενότητα επάνω στη βάση της υπεράσπισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, των εξοπλισμών και του γεωστρατηγικού προσανατολισμού της πατρίδας μας. Σε αυτά τα ζητήματα δε συγχωρούνται αντιπαραθέσεις. Βέβαια, αυτή η εθνική συμπόρευση είναι δύσκολο να επιτευχθεί, καθώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δέσμια των ιδεολογικών καταβολών της, έχει μίαν άλλη θεώρηση για όλα τα επιμέρους ζητήματα που συνθέτουν το αποκαλούμενο εθνικό συμφέρον. Έχει σε τελική ανάλυση μίαν άλλη θεώρηση για την έννοια των συνόρων, της πατρίδας και της ίδιας της σημαίας, την οποία στελέχη του τη θεωρούν ένα κομμάτι πανί, όπως είχαν δηλώσει στο παρελθόν.

Ο Α. Παπανδρέου έβλεπε από μία εντελώς άλλη οπτική τα εθνικά ζητήματα, καθώς είχε ζήσει από πρώτο χέρι το Κυπριακό στη δεκαετία του 1960. Αν και κοσμοπολίτης, συνειδητοποίησε πως τα εθνικά δίκαια είναι υπεράνω των αντιπαραθέσεων και αυτό φάνηκε τόσο στο παρεξηγημένο σύνθημα «βυθίσατε το Χόρα» όσο και στην στάση που έλαβε στην ελληνοτουρκική κρίση τον Μάρτιο του 1987. Μία στάση που δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στο τουρκικό πολεμικό ναυτικό.

Ίσως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ωριμάσει και ξεπεράσει τις παιδικές του ασθένειες, τότε να αντιληφθεί πως στα εθνικά θέματα επιβάλλονται συγκλίσεις επάνω σε πολιτικές που διασφαλίζουν την υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Μικροπολιτικές και χαιρεκακίες δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Απλώς εκφράζουν φανατισμένες, ιδεοληπτικές μειοψηφίες. Όμως τα κόμματα εξουσίας απευθύνονται πάντα σε εθνικό ακροατήριο, αν θέλουν να λέγονται κόμματα εξουσίας.