ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι άνθρωποι που συναντάς στις διακοπές είναι σαν τις διακοπές σου. Γνώρισα έναν πρώην πρωταθλητή και νυν φυσιοθεραπευτή. Είναι δύο μέτρα και τριπλάσιος από μένα σε όγκο, όλος μυς. Μου λέει πως στο σχολείο του έκαναν bullying επειδή ήταν τεράστιος, αλλά δεν έπαθε τίποτα. «Άλλες εποχές. Τότε μας έριχναν στα βαθιά. Ο θείος μου έλεγε ‘στενό παπούτσι κατηφόρα’. Άμα δυσκολευτείς μετά όλα εύκολα σου φαίνονται». Απευθυνόμενος στην κόρη μου που κάνει ειδικότητα της λέει «Καλά είναι τα πρωτόκολλα που έχετε εσείς οι γιατροί, αλλά τα πρωτόκολλα σε κρατάνε στάσιμο. Για να υπάρξει εξέλιξη πρέπει να βγεις εκτός πρωτοκόλλου. Για να γίνει και η έρευνα στην επιστήμη πρέπει να σπάσουν τα πρωτόκολλα». Και συμπληρώνει πως η φύση θεραπεύει και ο γιατρός πληρώνεται. Ο ασθενής θεραπεύεται από μόνος του γιατί ξέρει τι του κάνει καλό. Περιέργως η κόρη μου δεν φέρνει αντίρρηση.

Ακολουθεί ο εξής διάλογος μεταξύ μας:

-Πότε τελειώνει μία θεραπεία;

-Όταν ο ασθενής γίνει καλά.

-Γίνεται ποτέ καλά;

-Όχι γιατί δεν σταματάει ποτέ η αιτία. Απλώς επαναλαμβάνεται η κατάσταση.

-Ε, τότε ποιά είναι η θεραπεία;

-Το Κυπαρισσόχωμα. Όλα τα άλλα είναι για να κινείται το χρήμα.

Και για να στο πω αλλιώς, το ψάρι τρώγεται όταν ψαρεύεται. Μετά πάμε σε νεκρική ακαμψία.

Οι άνθρωποι που συναντάς στις διακοπές σου τραγουδούν τις διακοπές σου.

Συναντώ την Πρωτοψάλτη στο Αμφιθέατρο Νέων Μουδανιών στο Φεστιβάλ Σίβηρης. Γίνεται όλο και καλύτερη μεγαλώνοντας. Τα τραγούδια της είναι σαν τις ταινίες της Βουγιουκλάκη. Χορεύει όλο το θέατρο, νέοι, μεγάλοι. Τραγουδά «ελεύθερος ξανά από όλα τα δεσμά, από έναν άνθρωπο μικρό το θαύμα ξεκινά». Σκέφτομαι πως οι άνθρωποι δεν ξέρουν προς τα πού να το σκάσουν. Νιώθω πως τα πενήντα είναι η ηλικία που δεν βγάζεις καινούρια σπυράκια και επαναλαμβάνονται τα παλιά. Σαν τα προβλήματα. Είναι η ηλικία που όταν ακούς το The Man I Love δεν ελπίζεις πια πως some day he’ll come along.

Σε μία από τις συζητήσεις με τις φίλες μου αναρωτηθήκαμε τι θα κάναμε εάν μαθαίναμε την ημερομηνία θανάτου μας. Η μία υποστήριξε πως αν ήξερε πως θα πεθάνει σε έναν χρόνο θα τα πουλούσε όλα και θα γύριζε τον κόσμο (δεν έχει παιδιά). Η άλλη είπε πως θα συνέχιζε να κάνει ακριβώς αυτό που έκανε ως τώρα, επειδή της αρέσει η καθημερινότητα της. Εγώ πάλι θα έπαιρνα τους αγαπημένους μου ανθρώπους και θα πήγαινα ταξίδια.

Υπάρχει πάντα κάποιος λόγος που συναντούμε τους ανθρώπους στις διακοπές μας. Ακόμα και αυτούς που δεν τους συναντούμε για πρώτη φορά. Στις διακοπές είναι ευκαιρία να αναθεωρήσουμε. Να επανεξετάσουμε ανθρώπους που δεν συμπαθούσαμε. Να ξεσκαρτάρουμε. Να σκίσουμε τα δικά μας προσωπικά πρωτόκολλα.

Την ώρα που γράφω με φωνάζει ένας γείτονας. Έχει έρθει μπροστά στην παραλία με έναν φίλο του γιατρό από τη Γαλλία. Είναι ανοσολόγος και ασχολείται με τις μεταμοσχεύσεις. Συστηνόμαστε και του αναφέρω το πρόβλημα με το «Ιπποκράτειο». Είναι ενήμερος. Μου λέει πως τα νέα κορίτσια που δεν ξέρουν πότε να κάνουν παιδί θα πρέπει να διαβάζουν Προυστ. Του αντιτείνω πως μέχρι να διαβάσουν όλους τους τόμους του Χαμένου Χρόνου δεν θα είναι πια γόνιμες. Αρκούν οι δύο πρώτοι, λέει και χαμογελάει. Μου διηγείται πως με ιστιοπλοικό ήρθε από τη Γαλλία στην Ελλάδα. Μιλάμε για τα γοητευτικά πυροτεχνήματα που έρχονται στη ζωή ενός ανθρώπου και μία στιγμή μετράει σαν χρόνια. Δεν χρησιμοποιεί τη λέξη πυροτεχνήματα, αλλά όταν τελειώνει η συζήτηση μας και τον ρωτάω ποιά λέξη χρησιμοποίησε δεν θυμάται ούτε εκείνος. «Δεν πειράζει», μου λέει «το σημαντικό είναι πως σας άρεσε και την ξεχάσατε». Οι άνθρωποι που συναντάς στις διακοπές είναι οι ανοσολόγοι του χειμώνα.

Στενό παπούτσι κατηφόρα. Φαρδύ παπούτσι ανηφόρα.