Δέκα μέρες πέρασαν από τη μέρα που εκείνο που ψιθύριζαν ή σκέφτηκαν πολλοί από μας σχετικά με το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, επιβεβαιώθηκε με τον πιο φρικτό τρόπο και οι εξελίξεις σε συνδυασμό με την παραφιλολογία αλλά και τη σαπουνόπερα που έχουν στήσει τα κανάλια, λες και συζητάνε για τον νέο έρωτα ποπ σταρ κι όχι για ένα δολοφονημένο κορίτσι από τα χέρια του συζύγου τους, συνεχίζουν να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Από το πρωί μέχρι το βράδυ, πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, δελτία κανονικά κι έκτακτα βγάζουν πάνω στη θλιβερή αυτή ιστορία τα λεφτά (από τις διαφημίσεις) μιας χρονιάς, ενώ κάθε λογής καλεσμένοι, άσχετοι ή σχετικοί, επιχειρούν να κερδίσουν τα λεπτά της δημοσιότητας που θεωρούν πως τους ανήκουν, γυρνώντας την τηλεόραση και την ίδια την κοινωνία στις εποχές που με κόπο κατάφερε να αφήσει πίσω της.

Από το χρονοντούλαπο της αμαρτωλής ιστορίας της έβγαλαν, λοιπόν, αυτές τις μέρες οι της ιδιωτικής τηλεόρασης, αλήστου μνήμης τηλε-επαγγελματίες της «ψυχικής υγείας» να αναλύουν και ξαναναλύουν το προφίλ του δράστη, να του δίνουν ένα σκασμό ελαφρυντικά, να βάζουν κουκκίδες από το μέτωπο μέχρι το πηγούνι και με μια γραμμή να τις ενώνουν κι αν το τρίγωνο είναι... σκαληνό δείχνει φονιά εκ φύσεως, αν είναι των... Βερμούδων τότε δε χρειάζονται ισόβια.

Όμως, σήμερα θέλω να σταθώ σε μια πτυχή του θέματος που όχι μόνο δε μας απασχόλησε όσο έπρεπε, αλλά είναι και καθοριστική για να μην υπάρξουν ούτε άλλες Καρολάιν, αλλά ούτε άλλες Γωγούλες, σαν τη 14χρονη που χάθηκε στην Επανομή από ένα χειρουργείο αχρείαστο και παράνομο για την ηλικία της.

Σημαντικές οι ευθύνες των γονέων σε κάθε περίπτωση τραγικής κατάληξη ενός παιδιού κι αυτές έχουν να κάνουν με την πρόληψη, το πώς μεγαλώνουν ένα παιδί, τι αξίες του εμφυσούν, πώς πρέπει να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά κλπ κλπ. Όμως, είναι μόνο οι γονείς όταν μιλάμε ειδικά για εφήβους που και βιολογικά να το πάρεις «άσπρο» θα τους πεις γλυκά, «μαύρο με πράσινες βούλες» θα σου απαντήσουν βρίζοντας;

Από τις σοκαριστικές αποκαλύψεις για το πώς ξεκίνησε η σχέση της Καρολάιν με τον μελλοντικό δολοφόνο της, μια τριγυρνά ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Πώς όταν εκείνη ήταν ένα κοριτσάκι 14 χρονών κι εκείνος 27 χρονών άντρας, την πολιορκούσε με ό,τι «όπλο» διάθετε (μεταξύ των οποίων και ελικόπτερο που στο σύγχρονο κόσμο είναι αντίστοιχο του αλόγου του πρίγκιπα του παραμυθιού) παρουσία ενός ολόκληρου νησιού και κυρίως παρουσία δασκάλων και καθηγητών.

Γιατί σε κάθε έγκλημα, υπάρχουν προφανώς οι δολοφόνοι, όμως στα ειδεχθή αλλά και σ’ εκείνα που θεωρητικά δεν εμπίπτουν στην κατηγορία «έγκλημα», υπάρχουν κι άλλοι φταίχτες και κυρίως ηθικοί αυτουργοί.

*********************************************************************************************************

Στην περίπτωση, λοιπόν, της 20χρονης Καρολάιν, μιας μικρής κοπέλας αλλά και μάνας, οι τότε «εκπαιδευτικοί», ακόμη και τώρα που έμαθαν πως το κορίτσι πέθανε από το χέρι του 33χρονου συζύγου της, εμφανίζονται νοσταλγικοί σαν να είναι κάτι φυσιολογικό για την Ελλάδα του 2016 ένας άντρας να κυνηγά ένα παιδάκι.

Στις εκδρομές του σχολείου μαζί πήγαινε ο δολοφόνος κι ένας απ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται εκπαιδευτικοί κι όχι... σεμιναρτζήδες με ειδικότητα στη χημεία ή στα αρχαία, δεν είπε «ώπα ρε παιδιά, αυτό είναι χυδαίο αλλά και παράνομο». Κι ένας απ’ αυτούς δεν την κάθισε αυτήν και όλα τα έφηβα παιδιά να τους διδάξει το σωστό από το λάθος και να τους πει τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Κι ένας απ’ αυτούς δεν κάλεσε την αστυνομία να του «κόψει» το σχέδιο πτήσης πάνω από το νησί, όσο κι αν κλώτσαγε η 14χρονη που προφανώς τον είχε ερωτευτεί και προφανώς είχε μαγευτεί από τον ιπτάμενο νάρκισσο. Κι ας θύμωνε η μαθήτρια κι ας μην εξελισσόταν έτσι η ιστορία με τον πιλότο-φονιά.

Όφειλαν ως λειτουργοί να προστατεύσουν τα παιδιά, όλα τα παιδιά κι αυτοί όχι μονάχα απέτυχαν, αλλά επιμένουν με καμάρι να μιλάνε για μεγάλο «έρωτα» και να μη χωρά το κούφιο τους το κεφάλι πως σχέση 14χρονου με 27χρονο είναι αποπλάνηση ανηλίκου άρα έγκλημα.

Όπως απέτυχαν και οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές στην Επανομή. Γιατί για να φτάσει ένα παιδάκι να ζητά τόσο επίμονα που να το πετυχαίνει, να κάνει μια αισθητική επέμβαση για μεγάλους γιατί δεν άντεχε το μπούλιγκ για τα κιλά του, ένα κομμάτι του ρόλου τους (που δεν είναι μόνο να διδάσκουν μαθηματικά και ιστορία) το ξέχασαν. Μικρή κοινωνία είναι ένα σχολείο, πόσο μάλλον όταν αυτό βρίσκεται σε ένα μικρό χωριό και εκτός από τους γονείς (που και μετά την τραγική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη οφείλουν μαζί με το φαγητό στο τραπέζι να φέρνουν και τις συμβουλές για να βεβαιωθούν πως δε μεγαλώνουν αναίσθητους νταήδες), ευθύνη έχουν και εκπαιδευτικοί που μέσα στις υποχρεώσεις τους είναι να βγάζουν στην κοινωνία σωστούς και μορφωμένους πραγματικά ανθρώπους κι όχι απλώς άριστους μαθητές, αλλά κοινωνικά «ανάπηρους».

Για τις ευθύνες της κοινωνίας συνολικά και του στενού περίγυρου, εκείνου που σε κάθε ευκαιρία αρέσκεται ή σχεδόν ηδονίζεται να δηλώνει «έπεσα από τα σύννεφα, όλοι στη γειτονιά λέγαμε πως είναι το καλύτερο παιδί», θα τα πούμε μια άλλη φορά. Αν δεν αλλάξουμε συνολικά ως κοινωνία, άλλωστε, απλώς θα παρακολουθούμε σοκαρισμένοι τα εγκλήματα του μέλλοντος...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 27.06.2021