Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Παντελάκη

Με ανυπομονησία, ο Σπύρος Σαραφιανός, περίμενε τη μέρα που και πάλι θα ανέβαινε στο θεατρικό σανίδι έπειτα από το άνοιγμα των χειμερινών θεατρικών χώρων. «Μας έλειψε τόσο πολύ το κοινό και είναι μεγάλη χαρά που είναι και πάλι γεμάτες οι αίθουσες. Το περίμενε και ο κόσμος πολύ αλλά και οι ηθοποιοί πρωτίστως. Μία παράσταση είναι διαδραστική. Παίρνουμε από τον κόσμο και δίνουμε στον κόσμο», αναφέρει.

Η παράσταση του ΚΘΒΕ «ο Πουπουλένιος» του Μάρτιν Μακ Ντόνα σε σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου, στην οποία παίζει αυτό το διάστημα ο ηθοποιός, χαρακτηρίζεται ως μαύρη κωμωδία. Σε ένα απολυταρχικό καθεστώς της Ανατολικής Ευρώπης ο Κατούριαν, ένας συγγραφέας σύντομων ιστοριών και ο νοητικά στερημένος μικρότερος αδερφός του, Μίσαλ, συλλαμβάνονται και ανακρίνονται γιατί τα διηγήματα του πρώτου παρουσιάζουν ομοιότητες με μία σειρά δολοφονιών μικρών παιδιών που συμβαίνουν στην πόλη. O Σπύρος Σαραφιανός υποδύεται τον αστυνόμο που αναλαμβάνει την ανάκριση των δύο αδερφών. «Όλοι οι ήρωες έχουν βαθιά τραύματα μέσα τους. Έχουν υποστεί μία κακοποίηση. Ο Τουπόλσκι είναι ένας σκληρός άνθρωπος, που αντιμετωπίζει τα πράγματα στυγνά, επαγγελματικά χωρίς ίχνος συναισθήματος παρότι έχει χάσει το παιδί του» εξηγεί ο ηθοποιός στη «ΜτΚ».

«Ο ηθοποιός είναι ένας παρατηρητής της ζωής»

Με την παράσταση να πραγματεύεται ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως είναι αυτό της παιδικής κακοποίησης, το να μπει κανείς στον ρόλο φαντάζει δυσκολότερο: «Κάθε ηθοποιός ανατρέχει στην προσωπική του τράπεζα πληροφοριών και ερεθισμάτων για να αντλήσει όλο αυτό το ήθος που πρέπει να χτίσει στον κάθε ήρωα. Ευτυχώς για μένα, δεν είχα τόσο ακραίες εμπειρίες να μεταδώσω. Ο ηθοποιός, όμως, πέρα από τα προσωπικά του βιώματα, είναι και παρατηρητής της ζωής. Βλέπει τις συμπεριφορές των απέναντι, την καθημερινότητα και μέσα από το δικό του φίλτρο αναζητά πάντα στοιχεία για να χτίσει το ήθος του ανθρώπου που καλείται να ερμηνεύσει», αναφέρει. Μάλιστα, προσπαθώντας να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό ο ηθοποιός διαπιστώνει ότι «ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Είναι ικανός να είναι ο διάβολος και ο Θεός. Κρύβει και τις δυο προσωπικότητες μέσα του. Η προσπάθεια του ανθρώπου είναι να βελτιώσει τον εαυτό του, να φύγει από την κατάσταση του κτήνους».

Ο ίδιος δηλώνει πολύ ευαισθητοποιημένος στο θέμα αυτό αφού σε δύο μήνες θα γίνει για πρώτη φορά πατέρας. Ίσως τελικά ο μόνος τρόπος να πατάξουμε αυτό το φαινόμενο είναι να μεγαλώσουμε πιο σωστά τα παιδιά μας: «Ο προβληματισμός που έχω δεν είναι ότι κάνεις ένα παιδί και το μεγαλώνεις, οφείλεις να το διαπαιδαγωγήσεις και κάνοντας αυτό γίνεσαι και εσύ καλύτερος. Βλέπεις ποιο είναι το αρνητικό και προσπαθείς να το διορθώσεις γιατί το παιδί είναι ένα σφουγγάρι. Το σχολείο του παιδιού είναι ο ίδιος ο γονέας του, το πρώτο και το πιο καθοριστικό(…). Αν υπάρχει αυτό το κακό είναι γιατί οι γονείς, εμείς, όλοι, τα παιδιά τα έχουμε είτε επειδή ήρθαν τυχαία είτε για να μην πολυασχολούμαστε. Τους δίνουμε ένα τάμπλετ, τα βάζουμε μπροστά στην τηλεόραση να βλέπουν για να μην έχουμε την γκρίνια τους. Εκεί το παιδί παίρνει πράγματα, ‘αγοράζει’ πράγματα και δυστυχώς η πραγματικότητα που μεταδίδει η τηλεόραση είναι η βία. Έχουμε εξοικειωθεί με τη βία και το παιδί ‘αγοράζει’ και διαμορφώνει μια βία μέσα του κάτι που θα βγάλει αργότερα» επισημαίνει ο ηθοποιός. Ιδιαίτερο λόγο κάνει για τη βία κατά των γυναικών καθώς πιστεύει ότι είναι σαν να «βγάζουμε βία απέναντι στις μαμάδες μας αφού κάθε γυναίκα είναι μια εν δυνάμει μάνα. Δεν σεβόμαστε τον άνθρωπο που μας φέρνει στη ζωή. Το βρίσκω τερατώδες».

Η τέχνη οφείλει να είναι αναρχική

Ένα από τα ζητήματα που καυτηριάζει, επίσης, το έργο είναι και το γεγονός ότι η τέχνη μπαίνει στο στόχαστρο απολυταρχικών καθεστώτων. Κάτι που το συναντάμε πλέον και στα δημοκρατικά πολιτεύματα. «Η τέχνη μπαίνει πάντα στο στόχαστρο γιατί η τέχνη οφείλει να είναι ανένταχτη, ελεύθερη, αναρχική με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Καθετί που είναι αναρχικό και δεν υποτάσσεται στο σύστημα είναι επικίνδυνο για το σύστημα» επισημαίνει ο ηθοποιός για να συμπληρώσει ότι «εδώ και εμείς που ζούμε σε μία δημοκρατική κοινωνία δεν σκεφτόμαστε, δεν μας αφήνουν χρόνο να σκεφτόμαστε γιατί έτσι αρχίζουμε να αμφισβητούμε και δεν είμαστε καλοί υπήκοοι. Κανένα σύστημα δεν θέλει έναν πραγματικά ελεύθερο πολίτη». Παράλληλα, ο κ. Σαραφιανός δηλώνει και την απογοήτευσή του για όσα υπέστη η τέχνη κατά τη διάρκεια της πανδημίας σχολιάζοντας ότι «τους καλλιτέχνες τους αντιμετωπίζουν σαν τους φτωχούς συγγενείς μιας κοινωνίας και τους προσάπτουν διάφορα».

Μεγάλη τιμή ο Σασμός

Ο κ. Σοφιανός συμμετέχει φέτος και στον «Σασμό», μία σειρά που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του τηλεοπτικού κοινού. Ο ηθοποιός αισθάνεται τυχερός που βρίσκεται σε αυτήν την παραγωγή και δεν κρύβει τη χαρά του: «Ομολογώ η αποδοχή του κόσμου που βιώνω κάθε μέρα είναι πολύ εντυπωσιακή και τη δέχομαι με χαρά μικρού παιδιού. Αισθάνομαι πολύ τιμημένος. Είναι ωραίο συναίσθημα να σε αποδέχονται για τη δουλειά σου. Δεν είναι σημαντικό να σε αναγνωρίζουν, σημαντικό είναι να σε αποδέχονται γι’ αυτό που κάνεις, να δέχονται το προϊόν που παράγεις, ότι κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Με τον ‘Σασμό’, μου δημιουργείται μεγάλη χαρά, τιμή και ευθύνη». Τέλος, όσον αφορά την εξέλιξη του ρόλου του ο ίδιος απαντά ότι θα ήθελε «να ενταχθεί περισσότερο στην φροντίδα της κόρης. Προς το παρόν ο σεναριογράφος έχει βάλει σε πρώτο πλάνο ότι η μάνα ασχολείται με την κόρη και εγώ είμαι περισσότερο στο να παρηγορώ την κόρη. Εύχομαι να μπω περισσότερο ενεργά στην καθοδήγηση της. Θα το δούμε. Δεν ξέρω ακόμη...».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Ο Πουπουλένιος»

του Μάρτιν Μακ Ντόνα

Θέατρο: Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Παραστάσεις: Τετάρτη & Κυριακή στις 7 μ.μ, Πέμπτη με Σάββατο στις 9 μ.μ.

Εισιτήρια: Γενική είσοδος 10 ευρώ, Φοιτητικό: 8 ευρώ, ΑμεΑ: Δωρεάν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Οκτωβρίου 2021