Σκεφτήκατε ποτέ όσους δεν έχουν πρόσβαση στη θάλασσα;
Καθώς τα μέσα του Αυγούστου πλησιάζουν και το θερμόμετρο ολοένα ανεβαίνει σκέφτομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στη θάλασσα.
Κάποια παιδιά σε απομονωμένες ορεινές επαρχίες που λαχταρούν έστω να βουτήξουν τα πόδια τους στο νερό (ακόμη κι αν αυτό συμβεί σε παραλίες που κάποιοι απαξιώνουν ή υποτιμούν), αλλά η οικογένειά τους δεν έχει τη δυνατότητα ούτε αυτό να τους προσφέρει.
Κάποιους ηλικιωμένους εγκλωβισμένους στα κέντρα πόλεων που υποφέρουν από τη ζέστη, κάτω από ένα κλιματιστικό, μόνοι στη ζωή και αφημένοι, που δεν έχουν τη δυνατότητα διακοπών, είτε γιατί τους έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις τους είτε οι άλλοι.
Κάποιους ηλικιωμένους «παρκαρισμένους» σε ιδρύματα, στη δική τους «φυλακή», που μπορούν να βγουν μόνο στον αυλόγυρο -και πώς να βγεις εκεί υπό συνθήκες καύσωνα;
Ανθρώπους που βλέπουν τη θάλασσα μόνο στις… τηλεοπτικές οθόνες του σπιτιού τους, με μοναδική τους συντροφιά μία εικόνα που τρεμοπαίζει όλη μέρα, που θα έδιναν τα πάντα για να βρεθούν έστω μια μέρα σε μία παραλία για μια βουτιά.
Κάποτε στη λαϊκή είχα ακούσει μία ηλικιωμένη, μάλλον χαμηλοσυνταξιούχα, να λέει σε μια άλλη: «Τώρα βάζουν λεωφορεία αυθημερόν. Δίνεις 5 ευρώ και σε πηγαινοφέρνουν στα Φλογητά. Αν θες και καφέ θα σου βγει 8,5 ευρώ. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να αγοράσεις από εκεί, μπορείς να τον φέρεις από το σπίτι σου, όπως επίσης και τρόφιμα για να μην ξοδεύεσαι».
Όλα αυτά προ COVID, όταν κάποια ταξιδιωτικά γραφεία της Θεσσαλονίκης πραγματοποιούσαν ημερήσιες εκδρομές σε πολύ κοντινές παραλίες δίνοντας μια διέξοδο δροσιάς σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν, για οικονομικούς λόγους κυρίως, να πάνε διακοπές.
Δεν ξέρω αν αυτή η εναλλακτική υπάρχει και τώρα σε εποχή πανδημίας. Ίσως με μάσκες. Αλλά ποιος ηλικιωμένος θα ρισκάρει την υγεία του για ένα μπάνιο; Κάποια πιτσιρίκια μπορεί…
Το μόνο που ξέρω είναι ότι τότε που άκουσα κατά λάθος αυτή τη συζήτηση είχα βουρκώσει…
Κι όσο σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν διακοπές μόνο τη διαμονή σε πεντάστερα και resorts και σου πετούν στα μούτρα πόσο ταπεινή είναι η Επανομή για παράδειγμα, σκέφτομαι πως δεν υπάρχει σωτηρία στο είδος μας και πως μάλλον χρειαζόμαστε όλοι μια επανεκκίνηση…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 07.08.2022
