Ένας φόνος, μία μάνα που μάτωσε τα χέρια της, ένας νεκρός πατέρας και μία κόρη μόλις δέκα χρονών που αναγκάζεται να στερηθεί και τους δύο γονείς της. «Ατσάλι» η ψυχή της μάνας που θα κλειστεί πίσω από τα σίδερα, θα αποχαιρετήσει το παιδί της και θα επιβιώσει υπό τους νόμους της φυλακής.

Τι θα συμβεί όμως 15 χρόνια μετά όταν το παιδί που έμεινε πίσω θα την επισκεφθεί για πρώτη φορά γεμάτη ερωτήματα που ψάχνουν απαντήσεις; Τι μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα στο φόνο; Τι μπορεί να φέρει μια γυναίκα στο σημείο να σκοτώσει τον άντρα της; Μπορεί μια κόρη να κατανοήσει και να συγχωρέσει τη μάνα της για το φόνο του πατέρα της; Τι θα συμβεί ανάμεσα στις δύο γυναίκες; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που προσπαθούν να απαντηθούν στο ψυχολογικό δράμα «Ατσάλι» της Ρόνα Μονρό με τη σκηνοθετική υπογραφή της Ντίνας Φώσκολου.

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη μπαίνει στα παπούτσια της Φέη, της ισοβίτισσας μάνας που οδηγείται στο φόνο του άνδρα της, σε μια στιγμή ανεξέλεγκτου παρορμητισμού. Κλεισμένη σε μια φυλακή, δείχνει την άλλη πλευρά της ιστορίας.

«Η Φέη είναι από τους πιο περίπλοκους, ενδιαφέροντες και δύσκολους ρόλους που έχω υποδυθεί αυτά τα 22 χρόνια που είμαι στο χώρο και για αυτό θέλησα να αναμετρηθώ μαζί της. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον καθώς είμαστε συνομήλικες και είμαστε και οι δύο μητέρες.

Είναι μία γυναίκα η οποία διαπράττει το φόνο στα 30 της χρόνια και βρίσκεται στη φυλακή όπου τη βλέπουμε εμείς σήμερα ήδη 15 χρόνια. Χάνει τόσο μικρή την ελευθερία της και καταδικάζεται σε ισόβια για αυτή τη φρικτή πράξη που έκανε.

Είναι ένας χαρακτήρας που κουβαλάει μέσα του πολλά σκοτάδια και προσπαθεί να τα διαχειριστεί. Το ενδιαφέρον με τη Φέη είναι ότι έχει βρει ένα καταφύγιο μέσα στη φυλακή, προφυλάσσεται από τον έξω κόσμο. Είναι σαν να μη θέλει να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της τον οποίο μάλιστα δεν υπερασπίστηκε στο δικαστήριο, δεν είπε τι την οδήγησε σε αυτή την πράξη και απλά δέχθηκε την ποινή της χωρίς να ζητήσει τίποτε άλλο», εξηγεί η ηθοποιός στο makthes.gr μιλώντας για το ρόλο της και όσα την ιντριγκάρουν γύρω από αυτόν.

Το πρώτο και κύριο ερώτημα που φαίνεται να ταλανίζει το μυαλό των θεατών – όπως και της κόρης – είναι αυτό το απλό και ταυτόχρονα τόσο σύνθετο «γιατί;». Το ίδιο «γιατί» που βασανίζει με αριστοτεχνικό τρόπο το κοινό και μας βάζει σε μία διαδικασία να σκεφτούμε τα πάντα προκειμένου να αποκαλυφθεί η απάντησή του στο τέλος κάνοντας την ανατροπή, παίδεψε και την ίδια την ηθοποιό μέχρι να διαβάσει όλο το έργο για να βρει τελικά την απάντηση «πολύ ικανοποιητική».

Τα παιδιά των δολοφονημένων, ο σωφρονισμός που τιμωρεί και η συγχώρεση

Η Μονρό δεν φανταζόταν πόσο τραγικά επίκαιρο θα ήταν το έργο της. Όταν η πένα της ιχνογραφούσε την Τζόσυ, την κόρη που αναγκάζεται να μεγαλώσει με την απουσία των γονέων της, δεν ήξερε ότι με αυτό τον τρόπο δίνει βήμα στα παιδιά των δολοφονημένων. Σε μία χώρα που τα τελευταία χρόνια η λίστα των γυναικοκτονιών μεγαλώνει συνεχώς και με τρομακτική συχνότητα, δεν μπορούμε να μην δούμε στο πρόσωπο της Τζόσυ τα πρόσωπα των παιδιών που έμειναν πίσω και θα μεγαλώσουν γεμάτα ερωτήματα.

«Το να δεις τη Φεη μέσα από το πρίσμα της μητρότητας είναι ακόμα κάτι πολύ ενδιαφέρον Προσπαθεί να ξαναμπεί στο ρόλο της μάνας γιατί και η ίδια καλείται να αντιμετωπίσει την κόρη της. Εκείνη δεν έχει θελήσει τόσα χρόνια να τη δει και η κόρη ψάχνει να βρει τη μητέρα για να μάθει, να καταλάβει και ιδανικά να συγχωρέσει. Η κόρη έχει μεγαλώσει με την γιαγιά της όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα η γιαγιά είναι η μητέρα του δολοφονημένου πατέρα οπότε δεν είπε ποτέ στην μικρή τίποτα για τη μητέρα της. Η ίδια στην ηλικία των 25 χρόνων που ξεκινάει τη δική της πορεία και στην προσπάθειά της να έχει μία δική της ζωή αναζητά τη μητέρα της γιατί αν δεν έχουμε λύσει θέματα του παρελθόντος δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι.

Είναι πολύ επίκαιρο και πολύ σημαντικό να αναδειχθεί το τί συμβαίνει με τα παιδιά που μένουν πίσω. Είναι χρέος της κοινωνίας μας να λάβουν φροντίδα τα παιδιά αυτά. Να μιλήσουν με ειδικούς, να προστατευθούν. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε φτάσει ως κοινωνία σε ένα σημείο που να μπορούμε να τα βοηθήσουμε», επισημαίνει η Γιασεμί.

«Μία μάνα πάντα συγχωρεί το παιδί της». Ή τουλάχιστον αυτό ακούς να λένε αρκετές γυναίκες που είναι μητέρες και κάνουν λόγο για μία μοναδική σχέση που διαπνέεται από μία απερίγραπτη αγάπη. Πόσο εύκολο όμως είναι για μία κόρη να συγχωρέσει τη μάνα της που δολοφόνησε τον πατέρα της;

«Κάτι τόσο συγκλονιστικό όπως η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής είναι κάτι πολύ δύσκολο να συγχωρεθεί. Γενικά η συγχώρεση είναι δύσκολη. Βέβαια πάντα μία μάνα συγχαρεί το παιδί γιατί είναι η σχέση τέτοια που δεν τίθεται να μην συμβεί η συγχώρεση. Αλλά δεν ξέρω αν στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να επιτευχθεί ειλικρινής και πραγματική συγχώρεση. Απαιτεί χρόνια και πολλή δουλειά. Η Φέη και η κόρη της κάνουν ένα πρώτο πλησίασμα αλλά είναι τόσο μεγάλο το συμβάν της δολοφονίας του πατέρα», απαντά η ηθοποιός.

Τέλος, η Μονρό θέτει επί σκηνής έναν ολόκληρο κόσμο. Ένα παράλληλο τόπο με τον δικό μας, με ανθρώπους που ζουν υπακούοντας σε άλλους κανόνες και νόμους. Η φυλακή, το «μεγάλο σχολείο», που συχνά τιμωρεί παρά σωφρονίζει έρχεται στο προσκήνιο και αυτή την άποψη ασπάζεται και η «ισοβίτισσα μάνα».

«Δεν έχω εμπειρία προφανώς από το πως είναι το σωφρονιστικό σύστημα παρά μόνο τα όσα ακούω, βλέπω και διαβάζω. Έχω την αίσθηση ότι είναι περισσότερο τιμωριτικό παρά σωφρονιστικό. Δεν υπηρετεί την έννοια του σωφρονισμού. Επίσης είναι πολύ σημαντικό και το κομμάτι της επανένταξης των ατόμων στην κοινωνία. Αντίστοιχα κι αυτό δεν πιστεύω ότι προσεγγίζεται σωστά», καταλήγει η ηθοποιός.

INFO

ATΣΑΛΙ

ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΑΛΙΑ

ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ: 2310 842 509

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 21:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 21:00