ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχεις κλείσει τα σαράντα και βαδίζεις ολοταχώς στην πιο δυναμική δεκαετία της ζωής σου. Τα έκανες όλα όπως πρέπει. Ή όπως σου είπαν ότι πρέπει. Τελείωσες το λύκειο με καλό βαθμό, έγραψες καλά στις Πανελλαδικές, μπήκες στο πανεπιστήμιο έστω και με τη δεύτερη προσπάθεια. Στα πέντε χρόνια ορκίστηκες. Ταυτόχρονα δούλευες, για να μην σου πούνε ότι τρως τα λεφτά του μπαμπά.

Έφυγες στην Αγγλία στο καπάκι για να κάνεις μεταπτυχιακό και εκεί άρχισες να δομείς στο μυαλό σου τι είναι αυτό τελικά θέλεις να κάνεις. Όχι ότι είχε καμία σχέση με τις σπουδές σου, αλλά ποιος είπε ότι σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση στην Ελλάδα είχε ποτέ την οποιαδήποτε σύνδεση; Τόλμησες. Χρεώθηκες, μα σου βγήκε! Έπρεπε όμως να βάλεις τη ζωή σου στο ψυγείο γιατί ήρθε «το χαρτί». Δώδεκα μήνες χωρίς γιατί, μέχρι να πάρεις «το άλλο χαρτί».

Και βγήκες έτοιμος να αδράξεις τον κόσμο ξανά. Και ξαναρίσκαρες. Επένδυσες σε μια μικρή επιχείρηση στην πόλη σου. Στο μεταξύ με το κορίτσι που γνώρισες, σοβαρεύουν τα πράγματα. Πηγαίνει καλά η δουλειά, περνάτε καλά, τι να περιμένεις; Παντρεύεσαι. Στο μεταξύ ανοίγει μία θέση για διδακτορικό στο πανεπιστήμιο με τον αγαπημένο σου καθηγητή. Μπορεί να μην είναι πια στο πλάνο σου να διδάξεις στο πανεπιστήμιο, αλλά οι γνώσεις πάντα βοηθούν να προχωράς.

Κατάφερες πολλά. Με σπουδές, με ιδέες, με τρέξιμο στην πιάτσα. Και τώρα κάνεις μία άνετη, πλην όμως μετρημένη ζωή. Δεν σε ενδιέφεραν ποτέ τα ακριβά αυτοκίνητα και τα μεγάλα σπίτια. Τα παραπάνω τα ρίχνεις και πάλι στη δουλειά. Δε θέλεις δάνεια, θυμάσαι τον πατέρα σου που σου έμαθε πως «τα δάνεια είναι καλά μέχρι να αποδειχθούν ότι δεν είναι». Σφίγγεις λοιπόν το ζωνάρι, μαζί με όλους εκείνους που είδες να χάνουν σημαντικά τμήματα του μισθού τους ή και την ίδια τη δουλειά τους στα χρόνια των μνημονίων. Όμως νιώθεις ηρεμία γιατί οι κόποι σου γίνονται προσωπική ευτυχία. Και συνεχίζεις. Λες να περιμένω ένα χρόνο, να μαζέψεις οικονομίες και να κάνεις το επόμενο και πιο μεγάλο βήμα.

Και έρχεται ο COVID και η πρώτη καραντίνα. Στην αρχή ένιωσες πανικό. Ήσουν ο επιχειρηματίας. Δεν άκουγες τίποτα για στήριξη. Δυστυχώς τα χρήματά σου όλα τα είχες ρίξει στην τελευταία δουλειά. Καλά πήγαινε, αλλά ακόμα είχες επιταγές ανοιχτές. Ο Άδωνις είχε ανακοινώσει πάγωμά τους, αλλά ΦΕΚ δεν είχε βγει. Το τηλέφωνο χτυπούσε από τους προμηθευτές. Ένας από αυτούς ήρθε βουρκωμένος να σε παρακαλέσει να τον ξοφλήσεις. Η γυναίκα του εμφάνισε καρκίνο και προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα από παντού. Έξι χρόνια μαζί, τον ξόφλησες. Τα είχε περισσότερο ανάγκη.

Στη δεύτερη καραντίνα είχες μάθει. Τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ερχόταν το εμβόλιο, αισιοδοξούσες. Έκλεισες ραντεβού μόλις άνοιξε η ηλικιακή σου ομάδα. Έπεισες και όλο το προσωπικό σου να το κάνει. Άνοιξες τα μαγαζιά σου το καλοκαίρι, τηρούσες το κάθε μέτρο που ανακοινωνόταν ανά εβδομάδα. Και πίστευες ότι αυτό αρκεί γιατί αυτό σου έλεγε ο πρωθυπουργός της χώρας. Ότι έχεις ευθύνη και ότι αν τη σηκώσεις, όλα θα πάνε καλά. Έριξες ένα κάρο χρήματα στην οργάνωση των ρεβεγιόν μήπως και τα καταφέρεις να ρεφάρεις. Έσφαλες γιατί εμπιστεύτηκες την ηγεσία της χώρας σου.

Τώρα απλά νιώθεις απόγνωση, απομόνωση και καμία ελπίδα. Κανείς δεν είναι δίπλα σου παρότι εσύ έκανες όλα όσα πρέπει από παιδί. Κανείς δε σκέφτεται να ανοίξει στα σοβαρά τον τραπεζικό τομέα για να σε στηρίξει. Κανείς δε σκέφτεται να κάνει το κράτος τον υπηρέτη της δημιουργικότητας. Και ας κόπτονται τάχα για επενδύσεις και για ελευθερίες της αγοράς. Είσαι μόνος. Και ας σήκωσες όλες τις ευθύνες που σου αναλογούσαν.

Πες στον εαυτό σου «Καλή Χρονιά» και γύρνα την πλάτη σου. Είσαι μόλις σαράντα και κάτι και έχεις δρόμο πολύ.