Το πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ΑμεΑ στο Καυταντζόγλειο ανέδειξε αθλητές, επιδόσεις και ανθρώπινες ιστορίες, που σε τίποτε δεν υπολείπονται εκείνων των αρτιμελών αθλητών. Τουναντίον, όπως λέει στο makthes.gr και τη «ΜτΚ» η Τάνια Κεραμυδά, κάτοχος του ρεκόρ Ευρώπης στον ακοντισμό της κατηγορίας F57, «το συναίσθημα στους αγώνες των ΑμεΑ είναι πολύ πιο έντονο απ’ ό,τι στους αρτιμελείς».

Η αθλήτρια του Χρήστου Μητσιόπουλου, που αγωνίζεται με τα χρώματα της Ελπίδας Θεσσαλονίκης, βελτίωσε με επίδοση 17,43μ. το ρεκόρ που είχε πετύχει προ δύο μηνών στο Ηράκλειο (15,80μ.). Όπως, μάλιστα, αποκαλύπτει η ίδια, στη Θεσσαλονίκη αντιλήφθηκε ότι η βολή της στην Κρήτη σήμαινε ρεκόρ Ευρώπης:

«Να αγωνίζεσαι μέσα στο σπίτι σου, εδώ που κάνεις προπόνηση, είναι μεγάλο πράγμα. Ήταν καταπληκτική εμπειρία. Βγήκε μεγάλη επίδοση. Δεν το περίμενα για τώρα, αν και ξέρω ότι μπορώ και περισσότερο. Δεν είμαι καλά αυτό το διάστημα. Είχα νοσηλευτεί στο νοσοκομείο πριν λίγες μέρες. Με τη βοήθεια του Θεού, όμως, ήλθε μεγάλη επίδοση, ρεκόρ Ευρώπης. Είχα κάνει στην Κρήτη 15,80. Όμως, δεν ήξερα ότι αυτό ήταν ρεκόρ Ευρώπης. Το αντιλήφθηκα όταν έμαθα για την επίδοσή μου στο Καυταντζόγλειο».

Η διστακτική επιστροφή

Η επιστροφή της στους στίβους έγινε το 2020, όταν συμμετείχε σε πανελλήνιο πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια.

«Όταν ήμουν στους αρτιμελείς, πριν από περίπου 12 χρόνια, έκανα 100, 200 και 400 μέτρα στον ΠΑΟΚ. Στο πανελλήνιο ΑμεΑ πρώτη φορά το 2020, έκανα ακόντιο και 100άρι, τότε που μπορούσα ακόμη να τρέχω, όπως και πέρσι. Φέτος έχω επιδεινωθεί, άλλαξα κατηγορία και έκανα δίσκο, ακόντιο και σφαίρα», λέει και αποκαλύπτει πώς αποφάσισε να επιστρέψει στη δράση, αυτήν τη φορά στις διοργανώσεις των ΑμεΑ:

«Το 2020 είχα έλθει πολύ διστακτικά στο πανελλήνιο ΑμεΑ. Ούτε είχα σκεφτεί να ασχοληθώ. Όχι επειδή υποτιμούσα τη διοργάνωση, αλλά επειδή υποτιμούσα τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου, αισθανόμουν ότι δεν αντέχει το σώμα μου για να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο ξανά. Η Παραολυμπιονίκης Στέλλα Σμαραγδή γνωρίζοντας την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, με παρακίνησε. Διστακτικά είχα κατέβει την πρώτη φορά, αλλά τελικά το συναίσθημα στους αγώνες των ΑμεΑ είναι πολύ πιο έντονο απ’ ό,τι στους αρτιμελείς. Συνειδητοποιούσα ότι τα παιδιά αισθάνονταν πολύ περισσότερο αυτό που έκαναν και άρχισα να νιώθω πολύ καλά με αυτό. Τώρα, για τους Παραολυμπιακούς, θα δούμε. Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια».

«Έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι»

Η Τάνια, που τα τελευταία πέντε χρόνια είναι έφορος στο τμήμα στίβου του ΠΑΟΚ καταγράφοντας ανοδική πορεία, διηγείται πώς και πότε διαγνώστηκε με τη μυασθένεια Gravis, ένα αυτοάνοσο νόσημα του νευρικού ιστού που προκαλεί, μεταξύ άλλων, την αδυναμία των μυών:

«Το αυτοάνοσο εμφανίστηκε το 2017. Στην αρχή ξεκίνησα να έχω πολύ έντονα προβλήματα με την όραση και δεν μπορούσαμε να βρούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά κι απότομα, έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Εκεί ‘πονηρεύτηκε’ ο οφθαλμίατρος που με παρακολουθούσε στη Λήμνο, όπου ζούσα τότε και μου λέει ‘κάτι σοβαρό συμβαίνει, πρέπει να σε δει νευρολόγος’.

Έτσι, μας έστειλαν στη Θεσσαλονίκη, όπου βγήκα θετική σε κάποιες εξετάσεις πολύ συγκεκριμένες για τη μυασθένεια. Από τα συμπτώματα το κατάλαβαν οι γιατροί και με έβαλαν να κάνω τις εξετάσεις.

Έκανα ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο το 2017, το καλοκαίρι. Από εκείνη τη στιγμή, την πρώτη χρονιά ήμουν πολύ καλά, αλλά από τη δεύτερη άρχισα να επιδεινώνομαι.

Τον τελευταίο χρόνο είχα αρχίσει να βλέπω ότι έχω παραπάνω κόπωση και δυσφορία. Το τελευταίο εννιάμηνο ξεκίνησα να έχω και κινητικά θέματα.

Η νευρολόγος μου, η κ. Δήμητρα Μαμουλή, είναι συνέχεια στο πλευρό μου και την ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις έναν καλό γιατρό κοντά σου. Αυτή την περίοδο είμαστε σε φάση συντήρησης και αντιμετωπίζουμε κάθε τι έρχεται εκείνη τη στιγμή. Προσπαθούμε να διατηρηθούμε σε ένα καλό για τα δεδομένα επίπεδο».

«Άμα κάτσω και σκεφτώ ότι δεν μπορώ πλέον να περπατάω φυσιολογικά, πάει, το έχασα το παιχνίδι»

Το ηθικό της είναι ακμαιότατο και εξηγεί γιατί: «Η αισιοδοξία παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Έτσι όπως είμαι τώρα, άμα κάτσω και σκεφτώ ότι δεν μπορώ πλέον να περπατάω φυσιολογικά, πάει, το έχασα το παιχνίδι. Η δυσκολία που προέκυψε στη ζωή μου, με βοήθησε πολύ, γιατί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να φροντίζεις τον εαυτό σου και να τον αγαπάς. Το ηθικό είναι πάρα πολύ καλό. Αν κάτσεις να παραδοθείς σε όλα όσα σου συμβαίνουν, θα χαθεί το παιχνίδι. Αισιοδοξία, προσοχή και ο Θεός με βοηθάει να τα αντιμετωπίζω όλα».

«Να υπάρχουν κατανόηση, σεβασμός και ενσυναίσθηση»

Στην καθημερινότητά της η Ελληνίδα πρωταθλήτρια αντιμετωπίζει κάθε λογής δυσκολίες, αφού η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα φιλική προς τα άτομα με αναπηρία:

«Στην καθημερινότητα, όπως κι εσείς ξέρετε, τα πράγματα δεν είναι και πάρα πολύ καλά. Πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός σε άτομα με αναπηρία. Μερικοί -και δυστυχώς είναι πολλοί- αδιαφορούν και είναι πολύ λυπηρό αυτό. Αντί να διευκολύνουν τη ζωή των ατόμων με αναπηρία, την κάνουν δυσκολότερη: ράμπες, προτεραιότητα. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Καλό θα ήταν να υπάρχουν κατανόηση, σεβασμός και κυρίως ενσυναίσθηση. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει αρχικά από το σπίτι και από το σχολείο. Εάν από μικρή ηλικία τα παιδιά πάρουν τις σωστές πληροφορίες και κατευθύνσεις σχετικά με το θέμα, τότε τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται ακόμα καλύτερα και μελλοντικά. Βλέπω όμως ότι υπάρχει μία κινητικότητα τελευταία, γίνεται μια προσπάθεια και θεωρώ ότι όλα θα πάρουν το σωστό δρόμο».