Ο Αντώνης Λιβάνης για τους νεότερους πασόκους (τους πιο πολλούς) ήταν σύμβολο.

Οξύνοια, ευφυΐα εμπιστοσύνη, εργατικότητα, στοχοπροσήλωση, μαζί με απλότητα, προσήνεια, συνθετική ικανότητα. Όλα αυτά μαζί, τον έκαναν για μας ζηλευτό, ξεχωριστό, οδηγό ζωής και δράσης. Μα πιο πολύ, μοναδικό για την πίστη του στον Ανδρέα Παπανδρέου και την παράταξη.

Όσοι δείχναμε το σεβασμό μας και εκδηλώναμε αισθήματα τιμής και συντροφικότητας στον Αντώνη Λιβάνη, αποκτήσαμε την εσωκομματική λοιδορία του «Λιβανέζου», που στην πορεία μετατράπηκε σε τίτλο τιμής καθώς η προσωπικότητα του Αντώνη Λιβάνη υπερέβαινε τις συγκρουόμενες κομματικές «γραμμές» και έχαιρε εκτίμησης πέραν και πάνω από το «όλον» ΠΑΣΟΚ και τον μικρόκοσμό του.

Με συγκίνηση θυμόμαστε πάντοτε τον Αντώνη Λιβάνη στα πολλά χρόνια των Κεντρικών Επιτροπών, στην μετά τον Ανδρέα εποχή, ανάμεσα στον Κάρολο Παπούλια και τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, να κάθεται στις τελευταίες σειρές της Συνόδου («για να έχω συνολική εποπτεία του χώρου!»,μας έλεγε χαμογελαστά),πρόθυμο συνομιλητή των νεοτέρων, σπάνιο αναλυτή των πολιτικών εξελίξεων, ετοιμοπόλεμο μαχητή του ΠΑΣΟΚ. Κι όταν οι εξ ημών επισπεύδοντες τον αποκαλούσαμε «Γερουσιαστή» και οι πιο οικείοι «Θείο Αντώνη», κερδίζαμε το σπάνιο χιούμορ και το πλατύ ανεπιτήδευτο χαμόγελό του. Μα και την ορμήνια του. «Να μη ξεχνάτε ότι το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε να υπηρετεί το Λαό και την Πατρίδα!»

Ο Αντώνης Λιβάνης ανήκει, τώρα πια, στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της πατρίδας μας. Και η μεγάλη σε συνεισφορά, πολύπλαγκτη σε μεταβολές και καταστάσεις, σεμνή σε δημόσια και ιδιωτική παρουσία, διαδρομή του θα λάβει τη θέση που της αξίζει, καθώς προστάζει ο ποιητής.

«….Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς, Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,…»

Κώστας Γ. Μαμέλης