ΑΠΟΨΕΙΣ

Κουράστηκα να ακούω για τις δύο δύσκολες επόμενες βδομάδες.

Κουράστηκα να γράφω για την κρισιμότητά τους.

Φαντάζομαι ότι το ίδιο- αν όχι περισσότερο- κουραστήκατε κι εσείς να μας διαβάζετε να το επαναλαμβάνουμε μονότονα.

Όλοι μας κουραστήκαμε σε αυτήν την πρωτοφανή δοκιμασία, για να μπορέσουμε να κρατηθούμε στην πλευρά των αλώβητων από τον ιό. Των ζωντανών.

Όλοι μας κουραστήκαμε να νιώθουμε σαν τον Σίσυφο ένα πράμα, να φτάνουμε με κόπους και βάσανα στο τέλος των… δύο κρίσιμων βδομάδων, για να ακούσουμε πως οι επόμενες δύο είναι ακόμη κρισιμότερες και ούτω καθεξής.

Ούτε ψέματα μας λένε, ούτε μας περιπαίζουν. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια.

Φτύσαμε αίμα (με την αλληγορική έννοια της φράσης) για να δούμε τα νούμερα των κρουσμάτων να πέφτουν και φτάνοντας στις γιορτές, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: ή συνεχίζουμε κλειδαμπαρωμένοι, ή χαλαρώνουμε λίγο. Επιλέχτηκε η μερική χαλάρωση (ανοιχτά τα κομμωτήρια κλπ, click away στα εμπορικά, διευρυμένο ωράριο στα τρόφιμα, λειτουργία με περιορισμούς στις εκκλησίες).

Στον αντίποδα, παραμένουν αυστηροί περιορισμοί στις συναθροίσεις των γιορτών, πράγμα που σημαίνει πως δεν πρέπει να παρασυρθούμε από το κλίμα των ημερών και να θυμηθούμε τα σχετικά με τις γιορτές της αγάπης, της οικογένειας, των φίλων , της μεγάλης αγκαλιάς.

Να το πω, όσο πιο πολύ καθαρά μπορώ: αν δεν προσέξουμε πολύ, τις δύο επόμενες- γιορταστικές- βδομάδες, το δίμηνο Γενάρη- Φλεβάρη, θα είναι από υγειονομικής άποψης, χειρότερο από αυτό του Νοεμβρίου- Δεκεμβρίου που μας ταρακούνησε.

Δυστυχώς, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Χωρίς φουσκώματα και υπερβολές. Ο ιός πλέον βρίσκεται παντού στην κοινότητα- κυρίως σε ασυμπτωματικούς νεαρούς. Αν παρασυρθούμε λόγω των ημερών σε πολλές μετακινήσεις (λεωφορεία), σε οικογενειακά τραπέζια, σε γιορταστικά γλέντια και σε ρεβεγιόν, τελειώσαμε.

Και θα είναι τελείως κρίμα, την ώρα που έχουν ξεκινήσει οι εμβολιασμοί, να κατρακυλήσουμε σε ένα τρίτο κύμα της πανδημίας, το οποίο αν έρθει θα αποδειχθεί χειρότερο από το δεύτερο.

Το ότι ξεκινούν οι εμβολιασμοί, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι ξεμπερδέψαμε με τον κορονοϊό. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, αν κι εφόσον όλα πάνε καλά μέχρι τότε (Αν δεν καταφέρουμε δηλαδή ως Έλληνες να τα κάνουμε ρόιδο και στο θέμα των εμβολίων!!!). Ενδέχεται μάλιστα, η έναρξη των εμβολιασμών και η αίσθηση πως φτάνουμε στη νίκη της ανθρωπότητας, να επιδράσει αρνητικά στην μάχη κατά του ιού, διαμορφώνοντας μια ψυχολογία εφησυχασμού και περάτωσης της εγρήγορσης.

Με αυτά ως δεδομένα, η ευχή για τον φετινό γιορτασμό της μεγάλης γιορτής της χρισιανοσύνης, δεν είναι το «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», αλλά το «ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ και ΑΣΦΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ».

********************************************************************************************************************************

* Όλοι μας κι εμείς οι δημοσιογράφοι ένα παραπάνω, αρεσκόμαστε στο να ευλογάμε τα γένια μας. Όμως στο θέμα της πανδημίας δε χωράνε ούτε ευχολόγια, ούτε ευλογίες, ούτε περιαυτολογίες. Η δικαίωση «Μακεδονίας της Κυριακής» που από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματος της πανδημίας και ειδικά του δεύτερου κύματος που ήρθε ορμητικά μετά από σωρεία λαθών, παλινωδιών κλπ, δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο του κατευνασμού και της απλής καταγραφής, αλλά αυτόν της ανάδειξης των ευθυνών επομένως και της σύγκρουσης, είναι δυστυχώς πικρή. Άλλωστε, σε θέματα ζωτικής σημασίας, η δικαίωση δεν είναι λόγια, αλλά πράξεις για την επόμενη ημέρα.

* Όλο το προηγούμενο διάστημα η «ΜτΚ» επέλεξε να παρακολουθεί στενά, να καταγράφει και να αποκαλύπτει τόσο τα προβλήματα που ανέκυπταν παρά τα μέτρα όσο και τις ευθύνες όλων όσοι έπαιρναν ή –ακόμη χειρότερα- απέφευγαν να πάρουν αποφάσεις, με αποτέλεσμα η χώρα και ειδικά η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα να βυθιστεί στο πένθος. Σ’ αυτό το τραγικό διάστημα η κριτική μας επικεντρώθηκε στην τοπική πολιτική ηγεσία, η οποία φυσικά και δεν μπορούσε να πάρει τις αποφάσεις, όμως όφειλε να επιβάλλει στην κυβέρνηση την υλοποίηση των δεσμεύσεων που εκείνη είχε αναλάβει και φυσικά να προλάβει το κακό. Κι εκεί, ήρθε η πρώτη πικρή δικαίωση, αφού έστω και την ύστατη ετούτη ώρα, οι τοπικοί άρχοντες άρχισαν να δείχνουν κάποια αντανακλαστικά, να βγαίνουν μπροστά και να υπερασπίζονται την πόλη και τους ανθρώπους της.

* Η δεύτερη δικαίωση ήταν η πιο... μακάβρια. Στο πρωτοσέλιδο της 6^ης Δεκεμβρίου αποκαλύπταμε πως οι αρμόδιοι φορείς κρύβουν τον αριθμό των νεκρών κάθε περιοχής και δη της δικής μας. Ενώ όλες οι πληροφορίες που είχαμε μιλούσαν για μεγάλο αριθμό θανάτων στην πόλη μας, από τα κεντρικά επιχειρήθηκε μια συσκότιση, την οποία η δημοσιογραφική έρευνα καταδείκνυε ως εσκεμμένη ώστε να μην αναληφθούν ευθύνες για την μεγάλη διαφορά θνησιμότητας και θνητότητας στη Θεσσαλονίκη σε σχέση με την Αθήνα και να μην φανεί πως το σύστημα υγείας είχε καταρρεύσει τοπικά και πώς κάτι πήγαινε τραγικά λάθος. Τώρα, τα στοιχεία του iMEdD Lab, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που μετά από ενδελεχή έρευνα, δημοσιοποίησε τα πραγματικά νούμερα ανά Περιφερειακή Ενότητα, κάτι που ακόμη τώρα αρνείται ο ΕΟΔΥ, δικαιώνει όσα βλέπαμε και επισημαίναμε.

* Τέλος, η εσπευσμένη άνοδος του Νίκου Χαρδαλιά στην «κόκκινη» ακόμη Θεσσαλονίκη, αλλά και το νέο μοντέλο lockdown που μπήκε σε εφαρμογή στη Δυτική Αττική πριν καν συμπληρωθούν πέντε μέρες από το «χαλάρωμα» και τις οδηγίες εορτασμού των Χριστουγέννων, φέρνουν και την τρίτη πικρή δικαίωση της «ΜτΚ». Γιατί επιμέναμε πως η διασπορά στην κοινότητα συνεχίζεται κανονικά και ανέδειξε έναν από τους κύριους λόγους που συμβαίνει αυτό: τις «τρύπες» στην ιχνηλάτηση και την ανυπαρξία ελέγχου της σωστής καραντίνας των στενών επαφών αλλά και το γεγονός πως το κρασάρισμα των νοσοκομείων αναγκάζει το προσωπικό να στέλνει πριν την πλήρη ίαση τους ασθενείς σπίτι με αποτέλεσμα αυτοί να κολλούν τους υπόλοιπους και να συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος. Εκ των υστέρων, λοιπόν, το lockdown σκληραίνει χωρίς κανείς να λέει το γιατί, ενώ μετά τις αποκαλύψεις τρέχουν να προσλάβουν προσωπικό για την ιχνηλάτηση.

* Όλα αυτά συνιστούν την πικρή δικαίωση της «Μακεδονίας» που έβλεπε τα οφθαλμοφανή κενά, τα επεσήμανε σε κάθε τόνο και τώρα περιμένει, όπως κι όλοι οι άνθρωποι που ζουν μέσα στο φόβο και την αγωνία, το πάθημα να γίνει μάθημα, οι ελλείψεις να γίνουν προσλήψεις, η γραφειοκρατία να πάψει να μας πεθαίνει και η κεντρική κυβέρνηση να καταλάβει επιτέλους πως η χώρα είναι ενιαία και κανείς δε μπορεί να αφήνεται στην τύχη του...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 20.12.2020