Φωτογραφίες Προσωπικό αρχείο Απόστολου Βεϊζαδέ

Σήμερα ο «πρωινός καφές» δεν είναι πρωινός καφές, γιατί ο καλεσμένος μας δεν πίνει εδώ και σαράντα χρόνια καφέ. Το κρατάει από την εποχή του σχολείου και του πανεπιστημίου που ο καφές και το τσιγάρο του δημιουργούσαν στο διάβασμα άγχος. Ο Απόστολος (για τους φίλους του Τόλης) Βεϊζάδες είναι πρόεδρος της Α’ Δημοτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, οδοντίατρος και άνθρωπος του κέντρου. Με μνήμη -όπως λένε όλοι- ελέφαντα. Μπορεί να θυμηθεί τα πάντα σε ό,τι αφορά στους ανθρώπους της πόλης, αλλά και τα στέκια της. Μαζί συζητήσαμε για την παλιά Θεσσαλονίκη του ’70, του ’80, του ’90, την πολιτική, τον κινηματογράφο και τις Κάννες, όπου βρέθηκε κάποτε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ κινηματογράφου χωρίς σμόκινγκ. Όσο για τη Θεσσαλονίκη του σήμερα απάντησε ότι «για κάποιους ανθρώπους που είναι μεθοδικοί και νοικοκύρηδες είναι πολύ ωραίος τόπος για να ζήσουν καλά και να περάσουν καλά».

-Πότε πίνετε τον πρώτο πρωινό σας καφέ;

Η αλήθεια είναι πως δεν πίνω καφέ, εδώ και σαράντα περίπου χρόνια.

-Γιατί;

Γιατί το έχω συνδεδεμένο με πάρα πολύ διάβασμα και άγχος για το πανεπιστήμιο. Εμείς δίναμε με το παλιό σύστημα εξετάσεις εισαγωγικές για τα ΑΕΙ τον Σεπτέμβριο, όπου εξεταζόμασταν σε όλη την ύλη όλων των σχολικών ετών των μαθημάτων. Οπότε ξεκίνησα να διαβάζω από την αρχή της Τετάρτης γυμνασίου. Τετάρτη γυμνασίου καλοκαίρι διάβασμα, Πέμπτη γυμνασίου καλοκαίρι διάβασμα, Έκτη γυμνασίου καλοκαίρι διάβασμα. Και αυτό , επειδή διάβαζα μόνον νύχτα όποτε και είχε απόλυτη ησυχία, δώδεκα με οκτώ δηλαδή. Και αυτό γινόταν με τσιγάρο καφές, τσιγάρο καφές, τσιγάρο καφές. Έτσι μετά όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο και προχώρησα στα μεσαία έτη είπα «δε θέλω να πιώ ξανά ποτέ καφέ ούτε να ξανακαπνίσω τσιγάρο». Είναι γεγονός πως πέρασα στο Πανεπιστήμιο και πήρα πτυχίο αποκλειστικά και μόνο με διάβασμα τη νύχτα!

-Άρα το πρωί λεμονάδα;

(Γελάει). Kαμιά φορά Pepsi max ή Cola zero

-Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη. Δημοτικό στο 41ο στην οδό Ικτίνου. Με τον σημερινό πεζόδρομο να είναι κανονικός δρόμος και το «Λίγα απ’ όλα» στη μέση. Αναμνήσεις;

To πατρικό μου ήταν επί της Τσιμισκή 75, πάνω από το φαρμακείο Ζωγράφου. Εκεί που γεννήθηκα εγώ, εκεί μεγάλωσε η μητέρα μου και εκεί ζούσαν και οι παππούδες μου. Εκεί κατοικώ ακόμη σήμερα και διατηρώ και το ιατρείο μου Οπότε όλα τα πρόσωπα της πόλης τα έβλεπα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έβγαινα με τον παππού μου , τον παιδίατρο Δημήτρη Ζωγράφο βόλτα και χαιρετούσαμε επί της Τσιμισκή καθημερινά τουλάχιστον 20 ανθρώπους. Όλους τους θυρωρούς, τους τρεις λούστρους στη γωνία Αγίας Σοφίας με Τσιμισκή, περιπτερούχους, κουρείς, εφημεριδοπώλες, καταστηματάρχες, αλλά και όλους τους ιατρούς που κατοικούσαν στην Τσιμισκή. Αυτό με εκπαίδευσε σε μιας μορφής κοινωνικότητα από τότε που ήμουν παιδί.

Λεζάντα: Στο μπαλκόνι του πατρικού του σπιτιού στην Τσιμισκή το 1974. «Από εδώ περνούσε όλη η Θεσσαλονίκη»

-Από εκείνα τα χρόνια τι θυμάστε ακόμη;

Θυμάμαι την Τσιμισκή, όπως λίγοι πια τη θυμούνται. Με σπίτια διώροφα που είχαν κήπους και αυλές στο πίσω μέρος, με πολλά φυτά, όπως ροδακινιές, βερικοκιές, ηλιοτρόπια. Χωρίζονταν με χαμηλούς τοίχους από την αυλή των δύο σχολείων, του 41ου και του 42ου. Η Τσιμισκή ήταν διπλής κατεύθυνσης και με ελάχιστα αυτοκίνητα. Τότε για να φανταστείτε δίπλα στον θρυλικό Φλόκα στην Αγίας Σοφίας υπήρχε κατάστημα ξυλεμπορίου, λίγο παραδίπλα ένα μπακάλικο…

Λεζάντα: Στιγμές από την τάξη του νηπιαγωγείου Κοραή. Ο Βεϊζαδές διακρίνεται τρίτος από αριστερά

Λεζάντα: Σεπτέμβριος 1967, πρώτη τάξη στο 41ο Δημοτικό Σχολείο. Ο Βεϊζαδές τελευταία σειρά δεύτερος από δεξιά

-Μπάλα ή μπάσκετ;

Παρόλο που το Αμερικανικό Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ, όπου ήμουν μαθητής, έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο μπάσκετ σε μια εποχή, όπου ήταν άγνωστο ως άθλημα στην Ελλάδα και παρόλο που έχω δει σχεδόν όλα τα ματς του Άρη στο Παλαί με τον Γκάλη από το ‘79 που ήρθε στην Ελλάδα, αλλά και προηγουμένως πολλούς αγώνες τη χρονιά του πρώτου πρωταθλήματος με τον Χάρη Παπαγεωργίου, ο οποίος ήταν το ίνδαλμά μου, είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Τότε κοντά στο 1983 κυκλοφορούσε μια φήμη πως τον Γκάλη τον ζητάει η Ρεάλ και είναι θέμα χρόνου να φύγει, οπότε επεδίωκα να τον ζήσω όσο περισσότερο στο γήπεδο.

Λεζάντα: Σε τελικό του Ευρωμπάσκετ μαζί με πολλούς Θεσσαλονικιούς

-Και μετά πήγατε στο Αμερικανικό Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ. Με ποιους συμμαθητές;

Οι πιο στενοί μου φίλοι από το Κολλέγιο είναι οι τέσσερεις κουμπάροι μου, τους οποίους έχω παντρέψει: ο Σοφοκλής Πενλίδης, ο Άκης Σακελαρίου, ο Γιώργος Παπούλης και ο Δημήτρης Αθυρίδης Στενοί μου φίλοι, και περισσότερο αναγνωρίσιμοι, είναι ο γενικός διευθυντής του ΕΚΑΒ Δημήτρης Πύρρος, ο πλαστικός χειρούργος Ζήσης Μπουκουβάλας, ο ξενοδόχος και δημιουργός του ΟΛΥΜΠΟΣ ΝΑΣΟΥΣΑ Ντίνος Τορνιβούκας, ο δημιουργός των Ζύθος, Οινάνθη και Αγιολί Γιώργος Κώστογλου και ο μουσικός συνθέτης Γιώργος Χριστιανάκης. Επίσης πολύ αγαπητός μου συμμαθητής είναι ο Κώστας Χρυσόγονος, με τον οποίο μας συνδέει μια προπαντός αρειανή φιλία. Ήδη από την εποχή που συμμετείχαμε στο Μαθητικό Συμβούλιο στην Τετάρτη Γυμνασίου, με το ΠΑΣΟΚ στο 13%, το οποίο από τότε συμπαθούσε, ανήκε στον προοδευτικό χώρο, ενώ εγώ στον συντηρητικό. Aπό μικρότερους ηλικιακά, ο ορθοδοντικός Θανάσης Νασιόπουλος, που είναι ίσως ο πιο πολυτάλαντος άνθρωπος που έχω γνωρίσει και από μεγαλύτερους, ο Θέμης Καζαντζιδης που είναι και ανάδοχος του γιου μου Φίλιππου.

Λεζάντα: Τελετή αποφοίτησης τη χρονιά του 1979 στο κολλέγιο. Ο Απόστολος Βεϊζαδές διακρίνεται δεύτερος από δεξιά στην πρώτη σειρά

Λεζάντα: Με τον Ακη Σακελλαρίου στην πλατεία Αριστοτέλους τα Χριστούγεννα του 1990

-Το Κολλέγιο βοήθησε στο να γίνεται αυτός που γίνατε;

Νομίζω πως ό,τι έχω κάνει το οφείλω στο Κολλέγιο. Η επιλογή μου π.χ. για τη δημοσιογραφία ξεκίνησε από τη συνεργασία μου με τον «Μαθητικό Κόσμο», που ήταν η εφημερίδα του σχολείου Η ενασχόλησή μου με το σινεμά προέκυψε από συμμετοχή μου στο θεατρικό όμιλο του Κολλεγίου, το Drama Club που ανέβαζε αγγλόφωνα μιούζικαλ Ήμασταν εκεί τρεις στενοί φίλοι, με παρόμοιες ανησυχίες, που ακολουθήσαμε και άλλους δρόμους. Ο Άκης Σακελλαρίου από δικηγόρος κατέληξε ηθοποιός, ο Δημήτρης Αθυρίδης από τις σπουδές του ως ηλεκτρολόγος μηχανικός έγινε φωτογράφος και σήμερα πια σκηνοθέτης και εγώ ασχολήθηκα με τον κινηματογράφο και τη δημοσιογραφία. Τέλος , η εκλογή μου επί τριετία στο Μαθητικό Συμβούλιο του σχολείου ενθάρρυνε προφανώς και την εμπλοκή μου στα κοινά.

Λεζάντα: Δεκέμβριος του 1983, στη θεατική παράσταση του drama club του Anatolian college. Στη μέση ο Απόστολος Βεϊζαδές, αριστερά η Σοφία Τσιλιγιάννη

-Οι γονείς σας επηρέασαν στις αποφάσεις για την Οδοντιατρική;

Ο πατέρας μου ήταν ιδιωτικός υπάλληλος και δούλευε στη ΣΕΚΕ και η μητέρα μου, όπως οι περισσότερες τότε οικιακά.

-Σας επηρέασαν;

Επειδή ο παππούς μου ήταν παιδίατρος και από τη μητέρα μου ο παππούς της ήταν φαρμακοποιός στην Πόλη και ο προπάππους της επίσης μου έδωσαν μια κατεύθυνση προς την Ιατρική. Εγώ την πρώτη χρονιά πέρασα στη Στρατιωτική Ιατρική και δεν μπήκα στην Ιατρική για μισή μονάδα. Όταν παρουσιάστηκα στον αρχίατρο Βουτσά της ΣΣΑΣ του είπα ότι θα ήθελα να ασχοληθώ και με την πολιτική και με τη δημοσιογραφία ως φοιτητής και έτσι παραιτήθηκα από τη Στρατιωτική Ιατρική. Ευτυχώς τη θέση μου κάλυψε κάποιος άλλος επιλαχών υποψήφιος και έτσι δε ζημίωσε κανείς. Ξανάδωσα την επόμενη χρονιά και πέρασα στην Οδοντιατρική στη Θεσσαλονίκη, ενώ είχα εισαχθεί και στην Ιατρική Σχολή της Νάπολης στην Ιταλία. Τελικά προτίμησα να συνεχίσω εδώ.

-Ο Γιάννης Σταύρου μου είπε όταν τον ρώτησα για τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης «γι΄αυτά να ρωτήσετε τον Τόλη τον Βεϊζαδέ που έχει μνήμη ελέφαντα».

(Γελάει). Καλοσύνη του, του αγαπημένου μου Γιάννη η διατύπωση. Όντως έτσι είναι. Ισχύει αυτό. Τα θυμάμαι όλα, για τη νυκτερινή Θεσσαλονίκη μιας εποχής. Εξάλλου νομίζω πως ό,τι έχει δημοσιευθεί για εκείνη την εποχή στα τοπικά περιοδικά, όπως στην Παράλλαξη, το Glow και το Close Up, είναι δικά μου άρθρα.

Λεζάντα: Οι γραβάτες: Διακρίνονται μεταξύ των άλλων οι Βασίλης Καμάς, Μαργαρίτης Σχοινάς, Παναγιώτης Σάκκουλας, Γιώργος Παπούλης και Σοφοκλής Πενλίδης

Λεζάντα: Η μεγάλη παρέα του που κρατά χρόνια

-Μαθαίνω ότι εκείνα τα χρόνια τα Σάββατα το βράδυ η εκκίνηση για τη διασκέδαση δινόταν από το σπίτι σας στην Τσιμισκή. Περιγράψτε μου μια τέτοια εξόρμηση!

Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε. Στο σπίτι μου τελείωνε η βραδιά, μιας και εκείνη την εποχή αποτελούσε ένα κάποιο κέντρο συναντήσεων για όλες τις συντροφιές μας. Εκείνη την εποχή στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχαν πολλά μαγαζιά, οπότε βγαίναμε έξω και συναντιόμασταν στο Μουταφάκι, όπως λεγόταν και μετά ανεβαίναμε απέναντι στο σπίτι μου.

-Στην «Ωραία»;

Όχι στη γωνία Τσιμισκή με Κούσκουρα Στην «Ωραία» συναντιόσασταν εσείς που ήσασταν λίγο πιο μικροί. Εμείς πηγαίναμε στο Μουταφάκι. Τα ήθη τότε, από το 1975 και μετά, ήταν τα κορίτσια να επιστρέφουν σπίτι πολύ νωρίς. Οπότε μετά την έξοδο μαζευόμασταν στο σπίτι μου μέχρι πολύ αργά. Αργότερα ως φοιτητές αγοράζαμε τις εφημερίδες που κυκλοφορούσαν το βράδυ του Σαββάτου, δηλαδή τον Ελληνικό Βορρά και τη Μακεδονία και μετά ανεβαίναμε στο σπίτι μου και καθόμασταν ως τις 6 με 7 το πρωί. Αυτό συνέβαινε κάθε Σάββατο βράδυ. Στη συνέχεια αυτό άρχισε να γίνεται και σε πολλές καθημερινές - ειδικά μετά από μετάδοση κάποιων αγώνων.

-Ποιο ήταν το πιο in μαγαζί τότε;

Στην αρχή ως μαθητές πηγαίναμε στις καφετέριες της παραλίας. Τόττης, Castello, Ρωξάνη, Λήδρα, Corfu, El Bongo. Μεγαλώνοντας τελειόφοιτοι στην «Ανατολή» του αξέχαστου Γιώργου Ζήκα. Αυτός μας επηρέασε θετικά σε όλα και μας έδειξε έναν δρόμο. Μικροί πηγαίναμε στην American, που μετά έγινε Figaro. Απέναντι ήταν ο «Τάφος». Στη συνέχεια Pierro στη Λασσάνη (που έκλεισε το 1978 με τους σεισμούς) και αμέσως μετά άνοιξε η Lavalbone και βέβαια το Μικρό Καφέ. Ως φοιτητές πάντα στο Sante του Κίκι και στο Tango του Δαβίδ και την 51 του Ραπτάκη, όπως και στην Palladium. Αυτά το 1981 με 82. Την ίδια εποχή οι αδελφοί Ζουμπούλη άνοιξαν το Basement στην Κορομηλά και μετά τα Housemobile, Container, Convoi, Wellington. Το πιο σημαντικό για όλους μας ήταν η δημιουργία του Belair, το οποίο ήταν το μόνιμο στέκι για όλους μας, μέχρι να παντρευτούμε. Ήταν καταπληκτικό μαγαζί και για εμένα ήταν καλή τύχη που συμμετείχε στο πρώτο σχήμα και ο πολύ στενός μου φίλος Δημήτρης Αθυρίδης. Τα καλοκαίρια βέβαια Σπιτάκι, Every Day, φυσικά Λαγουδέρα και στο τέλος Summer Mobile στη Χαλκιδική.

Λεζάντα: Με τον αείμνηστο Μπάμπη Ζουμπούλη (Βasement,κλπ), που φορά το πολύ αγαπητό σε πολλούς τότε καπέλο του και τη Νάτασα Καλαφάτη

Λεζάντα: η θρυλική Αμνησία κάπου το καλοκαίρι του 1990. Με τους φίλους Μιχάλη Σιώψη, Αστέριο Τσουκαλά, τους αδελφούς Ζαφειριάδη και Λεωνίδα Φάκα

Λεζάντα: Με τον θρυλικό Πιέρο (Πέτρο Παπαϊωάννου) κάπου το 1997

-Χόμπι τότε; 

Το πρώτο «χόμπι» μου από πάντα ήταν η πολιτική , την οποία όμως δεν έκανα ποτέ παραπάνω από ένα όριο. Δεύτερο χόμπι ο κινηματογράφος, με τον οποίο είχα τότε μια μανία. Στο τελευταίο με παρέσυραν πάντα και οι συμφοιτητές και στενοί και πολυαγαπημένοι μου φίλοι. Ο επί πάρα πολλά χρόνια συνεργάτης της εφημερίδας σας Βασίλης Κεχαγιάς και ο Χρήστος Μήτσης, οι οποίοι ασχολήθηκαν επαγγελματικά με το σινεμά. Ο Βασίλης, ο οποίος ασκεί και αυτός την οδοντιατρική, νομίζω πως είναι ο καλύτερος επιφυλλιδογράφος που έχω διαβάσει ποτέ και με εξωθούσε πάντα να ανανεώνω έναν τρόπο γραφής των κειμένων μου.

-Με τη δημοσιογραφία πώς έγινε η αρχή;

Με τη δημοσιογραφία ξεκίνησα να ασχολούμαι μόλις πέρασα στο Πανεπιστήμιο, το 1980 . Μάλιστα η πρώτη μου συνεργασία ήταν με την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στο αθλητικό τμήμα, με υπεύθυνο τον Άγγελο Μοσχούλα. Ήμασταν μια ομάδα νέων δημοσιογράφων που καλύπταμε τους ερασιτεχνικούς αγώνες της ΕΠΣΜ, για το φύλλο της Δευτέρας που ήταν μια πολυεφημερίδα από μόνο του, με απίστευτες πωλήσεις. Τότε μας έδιναν τριάντα δραχμές αμοιβή για κάθε αγώνα που καλύπταμε συν έξι δωρεάν εισιτήρια για διάφορους κινηματογράφους, τα οποία πολλές φορές με κάλυπταν πιο πολύ από τα χρήματα.

Θυμάμαι υπήρξαν Κυριακές το 1984 που δεν έπαιζε ο Άρης στη Θεσσαλονίκη (γελάει), που έστηνα ένα δικό μου multiplex στη γειτονιά μου. Πήγαινα σε 4 προβολές: από τις 5 μέχρι τις 7 στο Θυμέλη, από τις 7 μέχρι τις 9 στον Έσπερο, από τις 9 μέχρι τις 11 στο Βακούρα και από τις 11 μέχρι τη 1 στο Αριστοτέλειο. Βοηθούσε βέβαια που είχα και μια μορφής ατέλεια εισόδου ως δόκιμο μέλος της Ενώσεως Συντακτών Περιοδικού Τύπου.

-Στην πολιτική γίνατε ενεργό μέλος της ΟΝΝΕΔ από πότε;

Μέντοράς μου σε όλα σχεδόν στη ζωή μου, ιατρικά, πολιτικά, φοιτητικά και κάποια συναισθηματικά, είναι ο Δημήτρης Τσάμης. Από αυτόν ξεκίνησαν όλα. Αυτός ως πρωτοετής φοιτητής Ιατρικής και νέο στέλεχος της ΔΑΠ με πήρε από το χέρι και με πήγε πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 στη Νέα Δημοκρατία Εγώ ήδη ήμουν Πέμπτη Γυμνασίου, αλλά ήδη από την επιρροή του παλιού κοινού μας φίλου Μιχάλη Σιώψη ήξερα πως αυτός είναι ο χώρος μου. Με απασχολούσε πάρα πολύ το θέμα του Φιλελευθερισμού. Και όταν μετά μου συνέστησε το Κέντρο Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης (σήμερα Ινστιτούτο Κωνσταντίνος Καραμανλής), το οποίο εξέδιδε το περιοδικό «Επίκεντρα». που πραγματεύονταν ζητήματα φιλελευθερισμού. κατάλαβα πως ανήκω εδώ.

Λεζάντα: Με τον Νίκο Ταχιάο στις Κάννες το 1993

-Φίλοι από τα πολιτικά χρόνια υπάρχουν σήμερα;

Πολλοί. Κατά πρώτον ο Μαργαρίτης Σχοινάς. Με τον Μαργαρίτη ήμασταν φίλοι από μαθητάκια. Γνωριστήκαμε μέσα από τη ζωή της πόλης, κάπου πριν τους σεισμούς. Λίγο στα μαγαζιά και στο clubbing, σίγουρα στου Χαριλάου. Ε, μόλις περάσαμε και οι δυο στο Πανεπιστήμιο βρεθήκαμε κάποια στιγμή και μου λέει. «Τολάκο, πρέπει να ασχοληθούμε με την πολιτική και την ΔΑΠ γιατί τα θέματα αυτά με απασχολούν πάρα πολύ». Και έτσι ξεκινήσαμε μαζί. Αλλά και ο δικηγόρος Σάκης Κεχαχιόγλου, ο Νίκος Ταχιάος, ο Κώστας Γκράτζιος, ο ορθοπαιδικός Κώστας Παρίσης και άλλοι αποτελούσαμε τη Γραμματεία Ιδεολογικής Διαφωτίσεως στην δραματικά ολιγομελή εκείνη την εποχή ΟΝΝΕΔ. Και τέλος να αναφέρω και αυτόν που με διαδέχθηκε στη θέση, τον Αντώνη Γυφτόπουλο. Αλλά και με όλους τους υπόλοιπους που είχαμε κοινές αναφορές: με τον Δημήτρη Τσάμη ως ιατροί, με φυσικό ηγέτη το Δημήτρη Βαρτζόπουλο και με τον Απόστολο Χατζητόλιο, το Θέμη Καζαντζίδη, την Τζίνα Λακασά και άλλους διατηρούμε ακόμη πυκνές σχέσεις. Αλλά και με την ομάδα των λεγόμενων «Βιομηχάνων» κρατάμε ακόμη πολύ στενές σχέσεις, ειδικά με τον Θεόδωρο Καράογλου, αλλά και με τον Κώστα Ταγγίρη, τον Νίκο Φώτο, τον Δημήτρη Πανοζάχο και τους αξέχαστους Κώστα Μόσχο και Μένιο Φορίδη. Είχα από όλους σχεδόν τους προαναφερθέντες και μεγάλη επαγγελματική υποστήριξη ως οδοντίατρος.

-Μεταπτυχιακά στην Καρλσρούη. Πώς προέκυψε αυτό;

Τότε δύσκολα κάποιος φοιτητής έφευγε. Παρακολουθούσα σε μια Οδοντιατρική Κλινική κάποια ολιγοήμερα σεμινάρια. Στην απόφαση αυτή με επηρέασε περισσότερο ο Χρήστος Καραστεργίου (επειδή η Κλινική κατά τύχη ήταν στο παραδιπλανό του σπίτι) και ο Χρήστος Μαρίδης που ήταν ήδη στην Καρλσρούη. Με πρωτοβουλία του τελευταίου, ο οποίος ήταν απίθανος αμφιτρύωνας, γυρίσαμε σε πάρα πολλά μέρη στην Κεντρική Ευρώπη, συντροφιά και με τους αδελφούς Τακβοριάν. Σε μια άλλη ζωή πρέπει να του ανταποδώσω τις τόσες ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί, γιατί σε αυτήν μάλλον δεν προλαβαίνω (γελάει). Περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Συν το γεγονός ότι κατεβαίνοντας για μια εκδρομή στις Κάννες, για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου συναντηθήκαμε με τον Χρήστο Ζαμπούνη και ο τελευταίος με ξαναέβαλε στο κόλπο της δημοσιογραφίας, οδηγώντας με στα αθηναϊκά έντυπα.

Λεζάντες: Στις Κάννες κάπου το 1990. Δεξιά ο Χρήστος Ζαμπούνης και ο Απόστολος Βεϊζαδές, στη μέση ο Ιταλός σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι

-Πώς ήταν οι Κάννες;

Ήταν «κάτσε καλά». Μιλάμε ότι τότε ήταν διαπιστευμένοι μόνο 1.500 δημοσιογράφοι και σήμερα είναι 8.000. Την πρώτη φορά που πήγαμε με τον Χρήστο βρίζαμε τους εαυτούς μας που δεν είχαμε πάρει σμόκινγκ μαζί μας. Έτσι κάθε φορά που ξαναπήγαινα το πρώτο πράγμα που έβαζα στη βαλίτσα ήταν το σμόκινγκ (γελάει). Με το TV-100 στην πρώτη αποστολή μας για 15 ημέρες ήμασταν τότε εκτός της ΕΡΤ το μοναδικό ελληνικό κανάλι στις Κάννες. Σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ.

Λεζάντα: Στις Κάννες με τον Κατρίν Ντενέβ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη

-Είστε ένας άνθρωπος που έζησε τα καλά και τα κακά χρόνια της ελληνικής διασκέδασης. Ποιο είναι το δυνατό σημείο της;

Εγώ την έζησα στη διασκέδαση περισσότερο μέσα από μια rock’n’roll εκδοχή. Αυτό που αισθανόμουν τότε ήταν mainstream, ήταν ένας μικρόκοσμος, ένα πολύ μικρό και συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο μιας Θεσσαλονίκης 5.000 ανθρώπων, από τους οποίους διασκέδαζαν τα βράδια το πολύ 500 άτομα. Ήταν αμελητέες ποσότητες σε σχέση με αυτό που συμβαίνει σήμερα. Αυτό που έζησα βέβαια ήταν κάτι πολύ ευχάριστο για την πόλη και μια πολύ ωραία κατάσταση. Πρόσωπα με τα οποία ζήσαμε και μεγαλώσαμε μαζί σε ένα μεγάλο πάρτυ της πόλης.

-Πώς ήταν τα χρόνια στον δήμο Θεσσαλονίκης; Πώς ξεκίνησε το ταξίδι;

Εκλέχτηκα για πρώτη φορά το 1994. Μου το είχε ζητήσει ο τότε δήμαρχος, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος Η δουλειά μου όμως είναι τέτοια που δεν μπορείς να ασχοληθείς εντατικά με τα κοινά. Οπότε δεν επιδίωκα ποτέ να προχωρήσω πέρα από αυτό που τελικά έκανα. Διετέλεσα, σε άλλες δυο θητείες με δήμαρχο το Βασίλη Παπαγεωργόπουλο Πρόεδρος στη Κοινότητα και τώρα σε μια τρίτη θητεία .

-Τι λείπει σήμερα από τη Θεσσαλονίκη; Τα έργα; Οι άνθρωποι;

Δεν μπορώ να το απαντήσω. Πριν 35 χρόνια, ήταν μάλιστα Σεπτέμβριος του 1987, είχα κάνει ένα άρθρο στο περιοδικό ΕΝΑ, επί εποχής Κοσκωτά. Είχα βάλει 25 προσωπικότητες από τη Θεσσαλονίκη να μιλούν για την πόλη. Δεν ξέρω αν σήμερα θα μπορούσα να ξαναβρώ 25 προσωπικότητες, όπως π.χ. ο Ανδρόνικος, ο Μαρωνίτης, ο Πεντζίκης, η Άλκη και ο Στέλιος Νέστωρας, η Καρέλη, ο Βαρβιτσιώτης ή ο Μοσκώφ.

-Άρα λείπουν οι άνθρωποι;

Άλλαξε η εποχή νομίζω. Δεν ξέρω, μπορεί να υπάρχουν οι άνθρωποι και να μην τους ξέρω εγώ.

-Μήπως και το σύνδρομο της συμπρωτεύουσας μας κάνει κακό; Έξω δεν υπάρχει τέτοιος όρος. Είναι οι πρωτεύουσες και οι υπόλοιπες πόλεις. Δεν έχουν τη δεύτερη πόλη.

Δεν το έχω απαντήσει αυτό. Από την άλλη -όπως λέμε καμιά φορά και με τη γυναίκα μου Λαμπρινή- η Θεσσαλονίκη για κάποιους ανθρώπους που είναι μεθοδικοί και νοικοκύρηδες είναι πολύ ωραίος τόπος για να ζήσουν καλά και να περάσουν καλά. Αν μπεις στη συμπεριφορά των Αθηνών χάνεσαι σε μια συμπεριφορά που δεν συμβαδίζει με τις αξίες που έχουμε εμείς εδώ στο Βορρά.

Λεζάντα: Στην αποφοίτηση του γιού του Φίλιππου μαζί με τη σύζυγό του Λαμπρινή Σταύρου

-Ας πάμε και στα επαγγελματικά τώρα. Ο οδοντίατρος ως επάγγελμα έχει κερδίσει ή έχει χάσει από την κρίση;

Μας επηρέασε και η κρίση, αλλά και ο ανταγωνισμός από τα Σκόπια, όπου μπορείς να κάνεις όλες τις εργασίες σε πολύ πιο φτηνές τιμές. Μέσα στην κρίση πάρα πολλοί οδοντίατροι, κάποιες εκατοντάδες, έχουν φύγει έξω για να εργαστούν. Ενώ άλλοι βγήκαν πρόωρα στη σύνταξη. Ήρθε μετά και η πανδημία …

-Με τι χαλαρώνετε σήμερα;

Νομίζω πως μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην Περαία είναι πολύ ανακουφιστική για εμένα. Είναι μια αγαπημένη μου διαδρομή για εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα. Και πολλές φορές παίρνω το αμάξι για να πάω να χαζέψω τη θέα και να ξαναγυρίσω. Υπάρχουν χρονιές που μπορεί να το έχω κάνει πάνω από 70 φορές…

-Άρης από κούνια, έτσι;

Ναι, βέβαια. Ο πατέρας μου ήταν ΠΑΟΚ και κεντρώος πολιτικά. Βλέπετε ο θείος μας ήταν ο αρχηγός του κεντρώου Αγροτικού Κόμματος Αλέκος Μπαλτατζής, αλλά δεν τον ακολούθησα ποτέ. Ήταν όμως φίλαθλος και όχι οπαδός. Κάποια φορά σε μια εκδρομή στην Καβαλά είπαν οι μεγάλοι να πάνε να δουν το Καβάλα-Άρης, για να περάσει η ώρα, παρόλο που μερικοί ήταν ΠΑΟΚ. Εκεί είδα τον Αλέκο Αλεξιάδη. Και είπα αυτό είναι. Επίσης καταλυτικό ρόλο στην απόφασή μου αυτή έπαιξε ο Λάμπρος ο Σκόρδας, με τον οποίο είμαστε πολύ φίλοι από μικροί. Ειδικά μετά την κατάκτηση του κυπέλου το 1970, με γαλούχησε συστηματικά στα αρειανά ιδεώδη (γελάει).

-Πάμε στα της πολιτικής: Δεξιός, νεοδημοκράτης, πατριώτης ή φιλελεύθερος;

Εμείς που μεγαλώσαμε την εποχή της χούντας μέσα στο ευρύτερο αστικό περιβάλλον βρεθήκαμε να ανήκουμε στη λεγόμενη εθνική πατριωτική δεξιά. Όχι μονοσήμαντα, όπως το αντιλαμβάνεται κανείς, όμως για μένα στο συνειδησιακό μου κόσμο ήταν και παραμένει τιμή να πεθάνω για την πατρίδα μου. Από τα 17 και τα 18 μου χρόνια όμως με απασχολεί πολύ το θέμα του φιλελευθερισμού, όπως το πραγματεύεται ο Καρλ Πόπερ στο βιβλίο του «Η ανοιχτή Κοινωνία και οι εχθροί της», αλλά και η Αυν Ραντ. Με ενδιαφέρει φιλοσοφικά ο φιλελευθερισμός, η αποδοχή προς το άλλο και ο σεβασμός της διαφορετικότητας. Αυτό είναι το θεμελιώδες για μένα.

-Τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη πώς τον βλέπετε;

Πολύ διαβασμένο και πολύ ικανό. Εκφράζει και ιδεολογικά τη φιλελεύθερη τάση που με ενδιαφέρει. Προφανώς έχει και τις ατέλειές του. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου καραμανλικό και είμαι θαυμαστής του Κωνσταντίνου Καραμανλή -με τις όποιες ατέλειές του. Βέβαια ανήκω στην παλιά σχολή Καραμανλή και δεν έχω ξεφύγει ποτέ.

Λεζάντα: Με τον Κώστα Καραμανλή στην αρχή της πολιτικής του πορείας, κάπου το 1989. Διακρίνονται ακόμη ο Ακης Γκιουλέκας, ο Αλκης Σαλίκας και ο Νάκος Τρυφωνίδης

-Και τον Μαργαρίτη Σχοινά που είναι ένας Έλληνας που κατάφερε να αναρριχηθεί στην Ευρώπη, κάτι που δεν είναι εύκολο; Πώς βλέπετε το ρόλο του;

Έχει ξεπεράσει οποιαδήποτε προσδοκία θα μπορούσα να έχω γι΄ αυτόν. Εμείς μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο την εποχή του Νόμου 815/78 με τις καταλήψεις και τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στο 7%. Και ήταν ελάχιστοι οι φιλελεύθεροι και ακόμη πιο λίγοι οι ευρωπαϊστές. Ο πρώτος ευρωπαϊστής που ήξερα σε αυτήν την πόλη ήταν ο Μαργαρίτης. Δεν υπήρχε άλλος. Γι΄ αυτό και το έκανε πρώτος από όλους και γι΄ αυτό έφθασε και τόσο ψηλά στη σταδιοδρομία του. Γιατί πίστευε και υπηρετούσε από πάντα το ευρωπαϊκό ιδεώδες.

-Τελειώνοντας θα σου ζητούσα να ξεχωρίσεις ένα μαγαζί της Θεσσαλονίκης όλα αυτά τα χρόνια;

Αυτό που μου έδειξε έναν άλλον κόσμο είναι το πρώτο Βasement στην Κορομηλά.

Λεζάντα: Στο ιστορικό Basement του Μπάμπη Ζουμπούλη