ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν μπορεί να ολοκληρωθεί η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα εάν πέραν των βασικών οικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας δεν υπάρξει διόρθωση στο πολιτικό σύστημα.

Ο παροντικός κακέκτυπος δικομματισμός ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι προωθητικός για τη χώρα, καθώς διαμορφώθηκε την ιστορική στιγμή της μεγάλης οργής, της μεγάλης αμφισβήτησης. Είναι δε αποτέλεσμα κολοσσιαίων ψευδών, αδιανόητων ιδεολογημάτων, κοινωνικού μίσους και τοξικού διχασμού. 

Αυτά ήταν τα υλικά της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και στην εξουσία. Αυτή είναι η πολιτική του μήτρα -το αντιμνημόνιο- όσες προσπάθειες και αν γίνουν για τη μετεξέλιξή του.

Αυτό σημαίνει ότι ή όποια στροφή στο ρεαλισμό, όποια προσπάθεια κανονικότητας είναι ψευδεπίγραφη και εργαλειακή. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρέφεται από το διχασμό, το διαχωρισμό και δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της εκπροσώπησης της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης στη συνέχεια. 

Δεν μπορεί να σταθεί με υπευθυνότητα, δεν έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα και δεν μπορεί να ελέγξει την επελαύνουσα Νέα Δημοκρατία, διότι έχει ηττηθεί κατά κράτος, τόσο σε ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα όσο όμως και σε αμιγώς διαχειριστικά, καθώς επέδειξε τραγική ανεπάρκεια.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετατραπεί σε ένα αντίστροφο 1981, με την κεντροδεξιά σε ρόλο ιδεολογικού ηγεμόνα. 

Η ανερμάτιστη πολιτική ΣΥΡΙΖΑ σπρώχνει το εκκρεμές προς τα δεξιά, καθώς για πρώτη φορά βλέπουμε να έχει διαρραγεί η κοινωνική συμμαχία της μεταπολίτευσης μεταξύ μη προνομιούχων - μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων. Επίσης, για πρώτη φορά βλέπουμε μία μετατόπιση προς θέσεις οικονομικά πιο φιλελεύθερες, για μία διακηρυκτική έστω αποδοκιμασία του κρατισμού. Μέχρι εδώ θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως η εξέλιξη αυτή σε ορισμένα σημεία της ίσως να είναι έως και ευεργετική για τη χώρα, ιδιαίτερα στα ζητήματα της οικονομίας. 

Όμως αν ο προοδευτικός πόλος ηττηθεί στρατηγικά και δεν υπάρξει εναλλακτική, τότε ποιος θα εγγυηθεί τον κεντρικό ρόλο του κράτους πρόνοιας; Ποιος θα υπερασπιστεί πολιτικά και προγραμματικά το ρόλο του κράτους (ρυθμιστικό, επιτελικό); Ποιος θα υπερασπιστεί τη δυνατότητα ενός αναδιαρθρωμένου ΕΣΥ να παρέχει ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε όλον τον πληθυσμό; Αλλά και στην αγορά εργασίας ποιος θα φροντίζει να ακούγονται τα αιτήματα των εργαζομένων;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατασυκοφαντήσει όλες αυτές τις κατακτήσεις με δύο τρόπους. Πρώτα απονομιμοποίησε τα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης ως «το παλιό» που έπρεπε να ηττηθεί για να θυμηθεί λίγες ημέρες προ της συντριβής του τον Ανδρέα Παπανδρέου και τις κατακτήσεις του λαού. Δεύτερο, όταν η πολιτική σου οδηγεί σε αδιέξοδο οικονομία και κοινωνία, και εσύ ενεργείς στο όνομα των προοδευτικών δήθεν αξιών, σπιλώνεις τις ίδιες τις αξίες και οδηγείς την ελληνική κοινωνία σε ιδεολογική μετατόπιση. Αν το παρόν είναι αποτέλεσμα προοδευτικών πολιτικών τότε εύλογα πολλοί θα προτιμήσουν τις συντηρητικές.

Σε κάθε περίπτωση η χώρα στην επόμενη φάση θα χρειαστεί μία σοβαρή πολιτική δύναμη από τον προοδευτικό χώρο, που θα προσπαθήσει να ελέγξει τη νέα ισχυρή κυβέρνηση και θα βάλει αναχώματα σε πεδία που κρίνει σημαντικά. Μία τέτοια πολιτική δύναμη παρά τις μεγάλες υστερήσεις της είναι το ΚΙΝΑΛ. Το ΚΙΝΑΛ έχει τη θεσμική μνήμη του ΠΑΣΟΚ, έχει τη δυνατότητα να αντιπαρατεθεί με τη Νέα Δημοκρατία και στο επίπεδο των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών σε κράτος και οικονομία αλλά και στο επίπεδο των προνοιακών πολιτικών. Μπορεί να υπερασπιστεί την παρακαταθήκη του εκσυγχρονισμού της χώρας και τη δυνατότητά της στο άμεσο μέλλον να αναπτυχθεί. Δεν είπε ποτέ ψέματα στον ελληνικό λαό και δεν μετείχε σε ένα οργανωμένο σχέδιο εξαπάτησής του.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 6-7 Ιουλίου 2019