Ποτέ μη λες… ποτέ!
«Never say never» (ποτέ μη λες ποτέ για όσους δεν χειρίζονται καλά την αγγλικήν)… Αυτό είναι το μότο της παλιοπαρέας για την περασμένη χρονιά που δεν έχει ούτε ένα δεκαήμερο που έφυγε. Μας πήρε αρκετούς δικούς μας ανθρώπους, μέχρι και την τελευταία της μέρα…
Μας έφερε όμως και άλλους: νέους, αξιόλογους, έμπιστους, ετοιμοπόλεμους, αφηρημένους ή συγκεκριμένους (;)… ο χρόνος θα δείξει…
Μας έδωσε λύπες και χαρές, πιο πολλές οι πρώτες, λιγότερες οι δεύτερες αυτή τη φορά, μας χάρισε όμως και αφορμές για να αναλογιστούμε.
Να καταλάβουμε πως τίποτε δεν είναι απόλυτο, πως τα πράγματα δεν εξαρτώνται πάντα από εμάς, πως εκεί που λες «δεν υπάρχει περίπτωση» σου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι και αναθεωρείς και διαπιστώνεις πως όλες οι περιπτώσεις, τα μέτωπα ή οι συνθέσεις είναι ανοιχτές.
Κι έρχεται η κατραπακιά και σε χτυπάει στο δόξα πατρί και ψάχνεις τρόπους, απ’ τους πιο εύκολους μέχρι τους πιο περίπλοκους, για να απαλλαγείς από αυτήν, όμως δεν είσαι πάντα εσύ αυτός που θα ελέγξεις το μυαλό ή την ψυχή σου.
Υπάρχουν και οι πινέζες και οι τσίχλες. Και όταν καρφώνεται κάτι και κολλάει σαν αυτές, τότε καμία πένσα, κανένα κατσαβιδάκι, καμία λίμα δεν είναι ικανή να αποσπάσει την περιττή ουσία.
Ή κι αν ακόμη το κάνει αφήνει σίγουρα πίσω της, έστω μικρά, υπολείμματα: Μια μικρή τρυπούλα για να ξαναδιαρεύσει το αέριο με την πρώτη ευκαιρία, κόκκους ή ψήγματα που πάντα τυχαία θα ακουμπάει το δάχτυλό σου και θα θέλεις να πετάξεις.
Θα τα πετάξεις; Ή θα τα αφήνεις εκεί να βρίσκονται για να υπάρχει η ανάμνηση;
Η επιλογή είναι του καθένα ξεχωριστά, δική του μόνο, χωρίς πολλές περιστροφές. Είτε τα αφήσεις είτε όχι όμως ένα να θυμάσαι πάντα: never say never (ποτέ μη λες ποτέ για όσους δυσκολεύονται με την αγγλικήν).
Γιατί είπαμε: έρχεται η κατραπακιά και σε χτυπάει στο δόξα πατρί και τότε γίνεσαι περίγελως. Πρώτα του ίδιου σου του εαυτού. Μετά των φίλων που σου κάνουνε καζούρα…
Δεν βαριέσαι όμως… Ευχάριστη είναι κι αυτή. Αν είναι να σκάτε όλοι στα γέλια ακόμα και στα δύσκολα πες το. Έχεις και κότσια και αντοχές για να παραδεχτείς ότι συχνά η ζωή σε κάνει να δείχνεις και να πράττεις σαν ένα μικρό και άβγαλτο μαθητούδι.
Αλλιώς, ποια θα ήταν η νοστιμιά της;
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 09.01.2002
