ΑΠΟΨΕΙΣ

Στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο με τις τριπλές εκλογές μία μεγάλη πλειοψηφία μας ήταν λίγο πολύ υποψήφιοι κάπου. Άλλοι στις ευρωεκλογές, άλλοι στις δημοτικές, άλλοι στις βουλευτικές. Εκείνα τα βιβλία έκλεισαν τώρα, και προτού σκονιστούν, οι 3 λέξεις «μακρά προεκλογική περίοδος» άρχισαν και πάλι να ακούγονται στα ΜΜΕ.

Που σημαίνει πως σε αυτή τη μακρά προεκλογική περίοδο εμείς πρέπει να ακούμε, να βλέπουμε, να κρίνουμε ώστε να επιλέξουμε. Να δούμε τις εναλλακτικές και να διαλέξουμε ποιά θα ψηφίσουμε. Ποιό κόμμα, ποιά ιδεολογία, ποιόν υποψήφιο πρωθυπουργό.

Το ερώτημα λοιπόν είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Πώς επιλέγουμε; Φίλους, συντρόφους, δουλειά, κανάλι που θα δούμε, δώρα που θα κάνουμε, κόμμα που θα ψηφίσουμε;

Πώς επιλέγουμε ανθρώπους;

Όταν ψηφίζουμε πολύ συχνά μαυρίζουμε. Ψηφίζουμε θυμωμένοι. Δεν θα ψηφίσω αυτόν, επειδή ακρίβυναν όλα. Επειδή αύξησε τον ΕΝΦΙΑ. Επειδή ψήφισε τη συμφωνία των Πρεσπών. Επειδή έβαλε αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Επειδή έστειλε βοήθεια στην Ουκρανία. Επειδή μας διέλυσε με τους φόρους.

Και καταλήγουμε με την εναλλακτική χωρίς θετικό πρόσημο. Σκεφτείτε την αρνητική διαφήμιση στην οποία επιδίδονται όλα τα κόμματα προεκλογικά, και αντιπαραβάλλετε την θετική διαφήμιση, όπου το κάθε κόμμα παρουσιάζει τα επιτεύγματα του. Τι προτιμάτε;

Όταν είμαστε σε φάση ανασφάλειας τείνουμε να επιλέγουμε άλλους ανθρώπους βάση αρνητικών κοινών μας χαρακτηριστικών. Για παράδειγμα, λέμε «θα είμαι με αυτόν, επειδή και αυτός έχει χάσει τον πατέρα του σε νεαρή ηλικία» ή «επιλέγω αυτήν γιατί και εκείνη είναι χωρισμένη και έχει πληγωθεί και τα παιδιά της θα είναι προβληματικά». Και καταλήγουμε με τα αρνητικά χαρακτηριστικά, χωρίς να μας ικανοποιούν τα αντίστοιχα θετικά, απλά διότι δεν τα επιλέξαμε.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα. Όταν ψηφίζουμε αρνητικά σε κάθε περίπτωση είμαστε χαμένοι. Αποδοκιμάζουμε αντί να επιβραβεύουμε. Και μένουμε με την αποδοκιμασία.

Ρώτησα τα SOS της επιλογής στις φίλες μου.

«Χαμόγελο, χιούμορ, συμπεριφορά. Στο εδώ και τώρα και όχι στο παρελθόν του», μου απάντησε το αυτοκολλητάκι.

«Ήθος, συνέπεια, ειλικρίνεια», μου είπε η άλλη κολλητή μου. «Ένστικτο, μην το ξεχνάς» μου είπε η άλλη. «Αν κάτι μου στραβώσει, θα μου στραβώσει από την αρχή».

Και κατέληξα (όπως πάντα) στις δύο Όλγες κουκλάρες συναδέλφους μου, την Δαδίνη και την Ψαρίδου. Τις ρώτησα πώς επιλέγουν. Μπερδεύτηκαν λίγο με τα κόμματα και τους ανθρώπους αλλά μετά ήταν σαφείς.

«Με την καρδιά», είπε η Δαδίνη. «Και τώρα τελευταία και με το πρόσωπο. Βλέπω εάν το πρόσωπο είναι λαμπερό και καθαρό».

«Εντιμότητα και συνέπεια», μου είπε η Ψαρίδου. «Δεν με πειράζουν τα λάθη, ας κάνει λάθη, όλοι κάνουμε, αλλά με ενδιαφέρει η σκοπιμότητα πίσω από τα λάθη.»

Σε μερικές φάσεις της ζωής μας εμφανιζόμαστε ως αναποφάσιστοι. Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε ποιόν να ψηφίσουμε. Συμβαίνει να μην έχουμε βρει τα δικά μας θετικά κριτήρια. Εκεί (μάλλον) πρέπει να κάνουμε πίσω και να ψάξουμε λίγο πίσω από το εκλογικό παραβάν, για να τα βρούμε. Σε κάθε περίπτωση, παρότι είμαι στα χαμένα (κριτήρια) με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι τα κριτήρια πρέπει να έχουν θετικό πρόσημο. Και πολύ συγκεκριμένο. Για παράδειγμα, μου αρέσει που μείωσε τον ΕΝΦΙΑ, μου αρέσει που φέρεται καλά στους φίλους μου, μου αρέσει που χαμογελάει συχνά. Και μετά βλέπουμε.

Υ.Γ. Δεν έχει. Υπάρχει χρόνος.