Για να πούμε λοιπόν τα βασικά: Η οργανωμένη προβοκάτσια και η δημόσια πρόκληση με στόχο άλλες ομάδες ή υποσύνολα σε μία πολιτισμένη κοινωνία, μόνο σαν «ειρηνική» παρέμβαση-διαμαρτυρία δεν νοούνται. Ότι δεν χρησιμοποιείται φυσική βία, δεν σπάνε, δεν δέρνουν, δεν χτυπάνε με καδρόνια ή δεν πετάνε μολότοφ, δεν σημαίνει ότι δεν ασκείται ψυχολογική βία, που μοιραία δημιουργεί αντιδράσεις στους στοχοποιούμενους, όσοι και όποιοι είναι αυτοί. Να το πούμε διαφορετικά; Το φιτίλι ανάβει βραδυφλεγώς και είναι θέμα χρόνου η έκρηξη. Και επίσης στο δικό μου μυαλό, στόχος μιας τέτοιας πρόκλησης είναι να υπάρξει υπεραντίδραση της άλλης πλευράς, ώστε δημιουργηθεί έκρυθμο σκηνικό και μεγάλη δημοσιότητα. Το περίεργο είναι ότι δεν χρειάστηκε καν να ανάψουν τα κάρβουνα οι προβοκάτορες…

Τα άναψε με την παρέμβασή του ένας βουλευτής, που με πομπώδεις εκφράσεις και λέξεις, όπως «σαδισμός» και «κτηνωδία», έθεσε θέμα «ποινικοποίησης» τέτοιων ενεργειών, μιλώντας σε επιτροπή της Βουλής. Τον αντέκρουσε βουλευτής άλλου κόμματος, ο οποίος θεώρησε «λογική» απάντηση στην κωμικοτραγική παρέμβαση του συναδέλφου του την επίκληση του δικαιώματος των Ελλήνων στη βρώση χοιρινού και την κατανάλωση αλκοόλ! Αλλά αντί άλλων και φυσικά αμφότεροι κέρδισαν όχι απλά το δεκάλεπτο δημοσιότητας, αλλά ώρες ολόκληρες! Στα δε social media ξέσπασε εμφύλιος: Και να οι ακροδεξιοί φασίστες, οι ρατσιστές κρυπτοχρυσαυγίτες από τη μία πλευρά, και να οι ισλαμολάγνοι εθνομηδενιστές αριστεροί από την άλλη. Και να τα βρισίδια, οι απειλές, τα τερατώδη fake news και οι γεμάτες μίσος αναρτήσεις ένθεν κακείθεν. Και να οι επώνυμες παρεμβάσεις -λάδι στη φωτιά, κόντρα στις ελάχιστες νηφάλιες φωνές, που μάταια προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο…

Η πενία λοιπόν, η πενία ενός χώρου που εδώ και τρεις δεκαετίες αναζητά νέα ταυτότητα διεθνώς, οδηγεί συνεχώς σε ακατανόητες έως εξωφρενικές στη σύλληψή τους πολιτικές θέσεις, που διατυπώνονται πάντα μανιχαϊστικά και πάντα στη διαπασών. Και από την άλλη πλευρά, που δεν υπάρχει πενία, υπάρχει φοβία… Ακατανόητη για εμένα, αλλά προφανώς κατανοητή για όσους επενδύουν πολιτικά στο φόβο ή νιώθουν πράγματι απειλούμενοι. Και στις δύο περιπτώσεις ο λαϊκισμός κάνει πάρτι…

Ο παλιός είναι αλλιώς...

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης -πλέον αντιπρόεδρος του ΕΛΚ και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ στο Ευρωκοινοβούλιο- είχε και έχει την ικανότητα να αναλύει με τετράγωνη λογική το όποιο πολιτικό πεδίο… Προσωπικά πάντα τον θαύμαζα γι’ αυτήν την ξεκάθαρη χωρίς γιρλάντες και πολιτικάντικες αναλύσεις σκέψη του, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν είδα ότι αυτό ακριβώς το προσόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί και… εκτός. Διάβασα λοιπόν ότι ανέλαβε να ελέγξει και να γνωμοδοτήσει για δύο εκθέσεις που αφορούν τον οικονομικό έλεγχο του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού για το 2018 και τη χρήση της χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης (EEAS). Τι έκανε; Πέραν των γενικών, ζήτησε ειδικά αυξημένο έλεγχο και συστηματική έρευνα όλων των ευρωπαϊκών κονδυλίων, που προορίζονται για μη κυβερνητικές οργανώσεις, κυρίως για όσες δραστηριοποιούνται κάτω από την «ομπρέλα» των Ηνωμένων Εθνών, όπως η πλειονότητα των ΜΚΟ που ασχολούνται με την προσφυγική κρίση. Και στην άλλη έκθεση, αυτήν της EEASν επεδίωξε και συμπεριέλαβε σαφείς δεσμεύσεις για να μπορούν να διαδραματίσουν έναν ουσιαστικό ρόλο στη ευρωπαϊκή διπλωματία αντιπρόσωποι μικρότερων χωρών… Απλά, αλλά πολύ ουσιαστικά πράγματα!

Οι λεπτομέρειες που όλοι αγαπάμε

Το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα είχε φυσικά και επίσκεψη στην Cosco! Οι λεπτομέρειες, όπως τις αποκάλυψε ο απεσταλμένος των «Παραπολιτικών», ήταν ομολογουμένως έξοχες. Καταρχήν οι εργαζόμενοι υποδέχτηκαν παρατεταγμένοι τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον υπουργό Ναυτιλίας Γιάννη Πλακιωτάκη, τον περιφερειάρχη Αττικής Γιώργο Πατούλη, το δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη κ.ά. ανεμίζοντας σημαιάκια Ελλάδα και Κίνας. Την ίδια στιγμή έπαιζε σαν μουσικό «χαλί» το υπέροχο και πασίγνωστο εκτός συνόρων -λόγω Μελίνας- τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Τα παιδιά του Πειραιά». Μετά ακολούθησε στην κεντρική αίθουσα συνεδριάσεων της Cosco η συζήτηση για τις προοπτικές της επένδυσης στο λιμάνι του Πειραιά, με τον πρόεδρο της Cosco να ευχαριστεί τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Nαυτιλίας για τη γρήγορη έγκριση του νέου master plan, το οποίο, όπως είπε, «είναι ορόσημο για τη μελλοντική συνεργασία των δυο πλευρών» και… πιο μετά ήρθε το δείπνο Το μενού το φωτογράφισε ο συνάδελφος και, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, είχε απ’ όλα και στις δύο γλώσσες! Εγώ ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι η χορτοφαγική χήνα και φυσικά το κρασάτο ρυζιού με γλυκομύριστο οσμάνθου. Πού θα πάει, θα μάθω!

Μία επιστολή που προβληματίζει

Εστάλη σε κάθε αρμόδιο και συναρμόδιο με πρώτο φυσικά το ΥΠΕΘΑ. Προσωπικά με προβλημάτισε ιδιαίτερα, διότι, χωρίς να διατυπώνεται ευθέως, υπονοείται διακριτικά ότι ΔΕΝ έχει γίνει το αυτονόητο. Ποιο είναι το αυτονόητο; Ότι στο πολύ σημαντικό και υψηλού κόστους πρόγραμμα προμήθειας των γαλλικών φρεγατών Belh@rra θα μετέχουν, ως είθισται και ως οφείλουμε να διασφαλίσουμε, ελληνικές εταιρείες. Αυτό κατάλαβα από την επιστολή της Ένωσης Ελληνικών Εταιρειών Αεροδιαστημικής Ασφάλειας & Άμυνας (EEΛEAA), που είναι ο συλλογικός φορέας της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας. Προσέξτε τη διατύπωση

«Έχουμε εκφράσει και δηλώσει κατ’ επανάληψη την εθνική αναγκαιότητα για την ενεργό συμμετοχή της Εγχώριας Αμυντικής Βιομηχανίας σε εξοπλιστικά προγράμματα του ΥΠΕΘΑ. Η συμμετοχή πρέπει να εξασφαλίζεται από το αρχικό στάδιο σύναψης των σχετικών συμφωνιών, ώστε οι αμυντικές βιομηχανίες να αναλάβουν ουσιαστικό έργο παραγωγής και υποστήριξης που θα διασφαλίσει, αφενός την επιδιωκόμενη για την χώρα ασφάλεια εφοδιασμού και πληροφοριών, και αφετέρου θα συμβάλει στην ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας….». Σε άλλο σημείο επισημαίνεται ότι «με την ανάληψη υποκατασκευαστικού έργου από ελληνικές εταιρείες, σε συνεργασία με κύριους γαλλικούς οίκους. Έτσι, οι ελληνικές εταιρείες, εκτός από την κατασκευή και προμήθεια των υποσυστημάτων για τις φρεγάτες του Πολεμικού Ναυτικού, θα αποτελέσουν στη συνέχεια πιστοποιημένους προμηθευτές των συστημάτων αυτών σε μελλοντικά προγράμματα προμήθειας των φρεγατών από τρίτες χώρες. Η πρακτική αυτή αποτελεί την πλέον σύγχρονη τάση σε διεθνή αμυντικά προγράμματα προμηθειών με επιτυχή αποτελέσματα για τις οικονομίες των συμμετεχουσών χωρών». Και φυσικά αναφέρονται αναλυτικά σε ποιες τεχνολογικές περιοχές μπορούμε να εμπλακούμε. Υπάρχει άραγε περίπτωση να μη συμμετάσχουμε στην παραγγελία που… εμείς δίνουμε; Δεν μπορώ να το πιστέψω.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Νοεμβρίου 2019