Των Ηλιάνας Σακκά, Χριστίνας Σαράφη

«Από τον Φεβρουάριο έχουμε δημοσιεύσει πάνω από 500 ιστορίες παρενόχλησης και κακοποίησης σε όλα μας τα μέσα. Είναι λυπηρό αλλά καθημερινά λαμβάνουμε αμέτρητες ιστορίες με περιστατικά παρενόχλησης, σεξισμού και βίας», αναφέρει η Μαρία Νεφέλη Χατζηιωαννίδου, ιδρύτρια της σελίδας “Υπέροχες Γυναίκες”.

Μετά την δημόσια καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, όλο και περισσότερο ακούμε και διαβάζουμε ιστορίες κακοποιημένων γυναικών. Οι “Υπέροχες Γυναίκες”, έχουν διαμορφώσει ένα ειδικό χώρο στην ιστοσελίδα τους, που μια γυναίκα μπορεί να “σπάσει την σιωπή της”, χωρίς φόβο (https://www.yperoxesgynaikes.com/syzitiseis/metoo).

Συνολικά υπάρχουν 106 ιστορίες και μια από αυτές έχει ως εξής: «Πρόσφατα μετακόμισα στην Ελλάδα μετά από 6 χρόνια στο Ντουμπάι. Δυστυχώς αντιλαμβάνομαι πλέον στα 34 έτη μου, ότι η κοινωνία μας στα θέματα ισότητας είναι πολλά χρόνια πίσω, ακόμα και αν την συγκρίνω με απολυταρχικά και θεοκρατικά κράτη. Μεγαλώνοντας και ξεκινώντας την καριέρα μου στην Αθήνα βίωσα πολλές φορές παρενοχλήσεις: Επιδειξίας στα 12 μου, ταξιτζής με μακριά χέρια στα 16, αφεντικό στα 22 που μου την έπεφτε και αναγκάστηκα να αλλάξω δουλειά και προφανώς πολλά κακόβουλα σχόλια, πεσίματα κτλ. Και αυτά είναι πταίσματα συγκριτικά με άλλες περιπτώσεις φίλων και γνωστών που βίωσαν κακοποίηση (ακόμα και στο ίδιο τους το σπίτι ως παιδιά). Οι δικές μου εμπειρίες όμως είναι απλά το «στάνταρ» που βιώνει μια μέση Ελληνίδα. Όταν συνέβησαν αυτά δεν σκέφτηκα να τα μοιραστώ ή να τα καταγγείλω προφανώς- ένιωθα υπεύθυνη γιατί boys will always be boys. Αυτό που βλέπω και με στεναχωρεί περισσότερο είναι ότι νέοι άνθρωποι, με σπουδές και εμπειρίες στο εξωτερικό δεν μπορούν να αντιληφθούν καν τι μπορεί να έχει περάσει μια γυναίκα στην Ελλάδα. Το αστείο του «ασθενούς φύλου» δίνει και παίρνει, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στον δικό μου περίγυρο που θεωρούν ότι υπάρχει ισότητα μεταξύ των φύλων. Είναι άνθρωποι που παρόλο που δεν έχουν κακή προδιάθεση- δεν έχουν διαβάσει, δεν έχουν ενημερωθεί για τα τραγικά νούμερα στη θνησιμότητα και κακοποίηση γυναικών».

Ωστόσο, παρά τις αλλεπάλληλες καταγγελίες που γίνονται, ακόμη δεν υπάρχει ένα ασφαλές και ευνοϊκό πλαίσιο για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Για παράδειγμα στο ΑΠΘ, από τον Ιανουάριο έχουν έρθει στο φως πολλές καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης. Έξι μήνες μετά, δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. «Θεωρώ πως το ΑΠΘ πρέπει να επισπεύσει την ίδρυση της δομής διαχείρισης περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης και άλλων έμφυλων διακρίσεων, όπως έχει δεσμευτεί, ώστε να δώσει έμπρακτα το μήνυμα της ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΝΟΧΗΣ παίρνοντας τα κατάλληλα μέτρα που θα συμβάλλουν σταδιακά στη δημιουργία ασφαλών εργασιακών/ εκπαιδευτικών περιβαλλόντων που θα σέβονται τις ανθρώπινες σχέσεις, με ισότητα και πλήρη σεβασμό της αξιοπρέπειας όλων των μελών της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Χρειάζεται να υπάρξουν και άλλες δημόσιες καταγγελίες για να το πράξει;» επισημαίνει η Δήμητρα Κογκίδου, Καθηγήτρια και Πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας των Φύλων του ΑΠΘ.

Η Επιτροπή έχει εκφράσει απογοήτευση για τη μη υλοποίηση, με επιστολή προς (20/5/2021) τις Πρυτανικές Αρχές. «Αμέσως μετά θα περάσουμε στο στάδιο των ενεργειών έτσι ώστε να πάρει σάρκα και οστά η δομή. Είναι καθαρά θέματα διοικητικά και εμπλέκονται και άλλες υπηρεσίες», σχολιάζει ο πρύτανης του ΑΠΘ Νίκος Παπαϊωάννου.

Στον ίδιο τόνο, ο Βασίλης Νανούρης, εκπαιδευτικός και ιδρυτής της σελίδας “Μη γεννήσεις κοριτσάκι”, περιγράφει στο makthes.gr «Δέχομαι και τέτοιου είδους μηνύματα πολύ συχνά. Όταν είναι πολύ σοβαρή η κατάσταση συνήθως στέλνω τηλέφωνα επικοινωνίας που σχετίζονται με τέτοιες μορφές βίας. Δεν μπορώ να “παίζω” με επείγουσες καταστάσεις, ούτε να “το παίζω” ειδικός. Η σελίδα δεν κάνει από μόνη της καταγγελίες, ούτε εγώ προσωπικά. Όμως πολύ συχνά λαμβάνω μηνύματα από κακοποιημένες γυναίκες, που περιγράφουν πώς τις βοήθησε η σελίδα να προβούν σε καταγγελία ή να εξωτερικεύσουν το τραύμα τους. Σε κάθε περίπτωση η συναισθηματική υποστήριξη (από μέρους μου) είναι δεδομένη και απλά εξηγήσιμη. Και λέω απλά εξηγήσιμη γιατί έχει όνομα. Ενσυναίσθηση λέγεται.

Τα περισσότερα μηνύματα “σπασίματος σιωπής” αφορούν κυρίως στην κακοποίηση που έχουν δεχτεί γυναίκες στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Όλα έχουν μέσα λεκτική και ψυχολογική βία και πολλά απ’ αυτά και σωματική. Απλά έχει ανάγκη να μοιραστεί το βίωμά της. Αν βγούμε από τον “οικογενειακό κλοιό”, τα υπόλοιπα αφορούν το “δρόμο”. Κυρίως συμβάντα σε μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και απόπειρες βιασμού κατά τη διάρκεια επιστροφής στο σπίτι νυχτερινές ώρες», (https://www.facebook.com/migenisiskoritsaki/ ).

Νεφέλη Χατζηιωαννίδου

Βασίλης Νανούρης