Έζησε πολλά η γενιά μας -στους σημερινούς μεσήλικες αναφέρομαι- αλλά αυτά που περνάμε τους τελευταίους μήνες, δεν θυμίζουν κάτι από όσα περάσαμε και ξεφεύγουν από κάθε κατάσταση που θα μπορούσαμε να προβλέψουμε.

Μην πολυλογώ: η τεχνολογία αλλάζει ραγδαία τα πάντα γύρω μας και τροποποιεί σε δραματικό σημείο την καθημερινότητά μας, ενώ η φύση τρελάθηκε (ή μάλλον την τρελάναμε) και χτυπάει με πρωτόγνωρα φαινόμενα κατά το δοκούν. Την ίδια ώρα, οι αγορές ενοποιούνται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, ενώ τα κράτη ανταγωνίζονται για την επιρροή και τα συμφέροντά τους. Πληθυσμοί μετακινούνται, οι ανθρώπινες τραγωδίες διαδέχονται η μία την άλλη, τα όπλα δεν σταματούν να σκορπούν θάνατο και η πείνα να λιανίζει τους… άτυχους της εποχής.

Αλλά κι εμείς, οι… τυχεροί, καθώς σε σύγκριση με άλλους αποφύγαμε τα χειρότερα, τους τελευταίους μήνες βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού εξαιτίας της πανδημίας που ταλαιπώρησε εκατομμύρια και κάλεσε δεκάδες χιλιάδες στο τελευταίο τους ταξίδι.

Σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά, να σου κι ένας αιματηρός πόλεμος συνοδευόμενος από μια τελείως αδικαιολόγητη και προκλητική πυρηνική απειλή. Βλέπετε ο… ρωσικός γίγαντας που ξύπνησε από τον λήθαργο, βάλθηκε να μας τρομοκρατήσει ή να μας τρελάνει εντελώς.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έφερε την φρίκη του πολέμου στην περιοχή μας, με τεράστιες δυσάρεστες επιπτώσεις στην ζωή όλων των Ευρωπαίων πολιτών. Δεν είναι μόνο το κύμα προσφύγων που θα ξεσηκωθεί, ούτε η ακρίβεια που ξεκινώντας από την ενέργεια θα επεκταθεί σε προϊόντα και υπηρεσίες. Είναι -κυρίως- η ανατίναξη του ευρωπαϊκού status όπως το συνηθίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες και η συνακόλουθη ανασφάλεια. Άσχημο συναίσθημα ο τρόμος και η αίσθηση της αβεβαιότητας για το μέλλον των παιδιών μας.

Αμάν έκανε η ανθρωπότητα να ζήσει με κάποιους κανόνες, αυτό που ονομάζουμε διεθνές δίκαιο, ενώ έχει πληρωθεί τεράστιος φόρος αίματος ώστε να σταθεί στα πόδια του ο ΟΗΕ, ακόμη κι αν σε αρκετές περιπτώσεις υποχρεώθηκε κυριολεκτικά να…τρεκλίζει, καθώς τα πόδια του παρέπαιαν λόγω αυθαιρεσιών των ισχυρών (κυρίως οι ΗΠΑ). Αυτό που επιχειρεί τώρα η Ρωσία, είναι άνω ποταμών. Όχι επειδή το ποδοπάτημα των θεμελιωδών αρχών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, γίνεται από ένα μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά επειδή είναι η πρώτη φορά που δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για την συνέχεια.

Κοντολογίς, προσπερνώ το αν έγινε κάτι ανάλογο στο μακρινό ή το εγγύς παρελθόν (που έγιναν πολλά εξίσου ή και περισσότερο αποτρόπαια και προκλητικά), καθώς είναι απαράδεκτος κάθε συμψηφισμός εγκλημάτων, όπως και προσπερνώ επιχειρήματα του τύπου «μην προκαλέσουμε τον ισχυρό θύτη», «ας δούμε μόνον το συμφέρον μας».

Μένω σταθερός στην βασική αρχή: πάντα είμαι με τον αμυνόμενο. Η βία δεν είναι ποτέ η ενδεδειγμένη λύση. Ακόμη κι αν ένας άνθρωπος- ή ένα κράτος- ζήσει την απόλυτη αδικία, η απάντηση δεν είναι η αυτοδικία. Τα δικαστήρια για τους ανθρώπους και οι μηχανισμοί του ΟΗΕ και των διεθνών δικαστηρίων είναι οι αρμόδιοι για την επιβολή νόμιμων ποινών.

Και συμπληρώνω, ότι πάντα ο αμυνόμενος, δικαιούται την αλληλεγγύη μας, ώστε να απαλύνει τον πόνο του και να επουλώσει κατά το δυνατόν τις πληγές του.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 05-06.03.2022