ΑΠΟΨΕΙΣ

Έγραφα το Δεκέμβρη του 2021, εδώ στις σελίδες της «ΜτΚ», «ως πότε θα ζούμε από τύχη;».

Αναφερόμουν στις μικρές ή μεγάλες παραλήψεις στα αστικά κέντρα της χώρας, που μπορεί να μας κοστίσουν τη ζωή ή ένα σοβαρό τραυματισμό. Επουδενί δεν φανταζόμουν ότι τα πράγματα είναι τόσο στον αυτόματο, στο σύνολο της χώρας.

Όποτε περνούσα με το αυτοκίνητο μια αφύλακτη διάβαση τρένου, ναι μεν κοιτούσα δεξιά αριστερά όπως μας μάθανε από παιδιά, αλλά δεν έδινα και τόσο σημασία μια και θεωρούσα δεδομένο πως είναι όλα αυτοματοποιημένα, οργανωμένα. Την ώρα άλλωστε που καθισμένος στη Μητροπόλεως βλέπω στο κινητό μου τα αεροπλάνα που προσγειώνονται στο Τόκιο και αυτά που απογειώνονται από το Cape Town, τόσα χρόνια ταξιδεύαμε με το τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα και η ζωής μας κρεμόταν από έναν άνθρωπο που είχε το «κλειδί». Σίγουρα είχε το κλειδί της ζωής μας…

Σαφώς και θα συμφωνήσουν όλοι στα τηλεοπτικά παράθυρα, πως η ώρα και η στιγμή δεν είναι η πρέπουσα για να αποδώσουμε ευθύνες. Πότε άλλωστε είναι, σ’ αυτή τη χώρα; Ευθύνη δεν έχει κανείς. Είμαστε η χώρα των ανεύθυνων υπεύθυνων. Στα αγγλικά θα το λέγαμε απλά, «yolo». Στη χώρα που βλέπουμε σε real time πού βρίσκεται το delivery όταν παραγγέλνουμε φαγητό στο σπίτι ή στο γραφείο, τα τρένα δεν είχαν. Αυτό, αναρωτιέται ολόκληρη η χώρα, τόσες μέρες.

Σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες, είμαι και λίγο προληπτικός δεν το κρύβω, πως τέσσερα χρόνια αυτή η κυβέρνηση δεν ξέχασε να μας θυμίζει τους νεκρούς από το Μάτι, όχι από ανθρωπιά αλλά από διάθεση απόδοσης πολιτικών ευθυνών. Οι ποινικές έχουν πάρει άλλωστε ορθά το δρόμο της δικαιοσύνης. Λες και υπήρχε κάποια αδιανόητη ικανοποίηση υπενθύμισης των λαθών και των παραλείψεων που οδήγησαν σε μία άλλη εθνική τραγωδία, και που θα κουβαλά μαζί της η προηγούμενη κυβέρνηση. Η ίδια μοίρα όμως έφερε αυτή την κυβέρνηση να μετρά σχεδόν ισάριθμο αριθμό νεκρών, στο μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ιστορία της χώρας. Όταν μάλιστα ο υπουργός της, ένα μήνα νωρίτερα, καθησύχαζε από τα έδρανα της Βουλής για την ασφάλεια των τρένων. Ήταν οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι που φωνάζανε για τα προβλήματα των υποδομών, που κανείς δεν έβλεπε. Ας μην ξεχνάμε πως είναι και μερικοί από αυτούς ανάμεσα στους νεκρούς.

Βαρεθήκαμε να ακούμε 4 χρόνια για το «βέλος». Έρχεται το «βέλος», να το το «βέλος», τόσο μειώθηκε η ώρα στο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, όλα αυτά που τώρα στο μυαλό μας φαντάζουν σαν κακό όνειρο. Διαχρονικά, οι έχοντες την διοίκηση της χώρας, επιλέγουν συνειδητά όλα αυτά που γίνονται τίτλοι στις εφημερίδες και όχι αυτά που βελτιώνουν και σώζουν τη ζωή μας. Αυτή είναι η μοίρα τούτης της χώρας, μέχρι σήμερα, δυστυχώς.

Στις επερχόμενες εκλογές, φοβάμαι πως η αποχή θα είναι τεράστια. Αν και βαθειά πολιτικοποιημένος αντιλαμβάνομαι στον περίγυρό μου ότι την βλέπουν ως τη μόνη λύση για να σταλεί ένα ηχηρό μήνυμα σε όλο το πολιτικό σύστημα. Δεν μπορώ να αντιπαραβάλω τίποτα στις συζητήσεις μας όταν μιλούν για ένα σύστημα, μια κλίκα, μια παρέα, που έχει διαχρονικές ευθύνες για την κατάσταση των υποδομών της χώρας στους σιδηροδρόμους, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στο οδικό μας δίκτυο, παντού στη χώρα.

Φτάνει πια η χώρα να μετρά τους νεκρούς της. Και μετά να κινητοποιείται…