Του Νίκου Ασλανίδη

Το όνειρο τους ήταν να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο «εκτός δρόμου»… Δεν τους σταμάτησε ούτε η πανδημία και έγιναν γνωστοί ως οικογένεια του «The World Offroad». Πρόκειται για ένα αντρόγυνο από τη Θεσσαλονίκη που επιχειρεί να κάνει το γύρο του κόσμου για… δεύτερη φορά!

Την πρώτη φορά με ένα Land Rover αποφάσισαν να εξερευνήσουν τον κόσμο σε 800 ημέρες. Έτσι πέρασαν στην Αφρική και την Ινδία, από την ΝΑ Ασία πήγαν στην Αυστραλία και από τον Καναδά οδικώς έφτασαν μέχρι την Ουσούγια! Η αποστολή τους ολοκληρώθηκε με επιτυχία τον Σεπτέμβριο του 2010.

Αυτή τη φορά αποφάσισαν να κάνουν για δεύτερη φορά το γύρο του κόσμου με ένα αυτοκινούμενο, το οποίο είναι σπίτι, γραφείο και σχολική τάξη για την οκτάχρονη κόρη τους…

O Άκης Τεμπερίδης είναι δημοσιογράφος και φωτογράφος, εξειδικευμένος στα ταξίδια, τα αυτοκίνητα και τις δραστηριότητες περιπέτειας. Μετά από μακρά καριέρα ως συντάκτης αυτοκινήτου στην Ελλάδα αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του «The World Offroad». Από το 2007 είναι εθισμένος στη νομαδική ζωή και αν μπορούσε θα ήθελε να ζει πάντα ταξιδεύοντας.

Η Βούλα Νέτου είναι πρώην χορεύτρια σύγχρονου χορού και χορογράφος. Εργάστηκε για χρόνια στο θέατρο και ως δασκάλα χορού για παιδιά και ενήλικες και έγινε η πρώτη Ελληνίδα που έκανε το γύρο του κόσμου από τη στεριά. Μετά την επιστροφή από την πρώτη αποστολή «The World Offroad», εργάστηκε στην Τανζανία ως μάνατζερ πολυτελούς safari lodge και εκεί έμεινε έγκυος. Είναι το ανθρώπινο GPS της αποστολής…

Η σύλληψη της Αναστασίας έγινε στην Τανζανία, όμως τελικά γεννήθηκε στο Σκαντιάνο της Ιταλίας το 2012. Είναι Έλληνας πολίτης αλλά το πρώτο της ταξίδι στην Ελλάδα το έκανε όταν ήταν τριών μηνών χωρίς διαβατήριο! Πήγε για τρία χρόνια σε νηπιαγωγείο του Ρέτζιο, μιλά άπταιστα ελληνικά, καλά ιταλικά και μαθαίνει αγγλικά. Αγαπά τα ζώα και θέλει να γίνει παλαιοντολόγος. Εξαιρετική αφηγήτρια, φτιάχνει εκπαιδευτικά βίντεο για παιδιά ως #anastasiaroundtheworld.

Αυτή την περίοδο η πολυταξιδεμένη οικογένεια βρίσκεται στη Νορβηγία και η συνάντηση μας ήταν διαδικτυακή…

Αρχικά πείτε μας πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι εν μέσω πανδημίας;

Άκης Τεμπερίδης: Η αλήθεια είναι ότι το δεύτερο ταξίδι μας στον κόσμο ξεκίνησε τον Μάιο του 2018, όταν αφήσαμε το διαμέρισμά μας στην Ιταλία. Από τότε ζούμε στο αυτοκινούμενο. Ταξιδέψαμε για μήνες σε όλη την Ελλάδα, ώστε να μάθει το παιδί την πατρίδα του, μέχρι το Σεπτέμβριο του 2019 που αναχωρήσαμε για Ουκρανία και στη συνέχεια για Τουρκία και κεντρική Ασία. Το ξέσπασμα της πανδημίας μας βρήκε στα κλειστά σύνορα Τουρκίας - Γεωργίας, οπότε και αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Με όλα τα σύνορα κλειστά αλλά ανοιχτά από τον Ιούλιο στην Ευρώπη, είπαμε να ξεκινήσουμε για το βόρειο ακρωτήρι, όπου φτάσαμε τον Οκτώβριο και έκτοτε είμαστε στην αρκτική ζώνη της Νορβηγίας. Ο COVID-19 άλλαξε εντελώς τα σχέδιά μας, όμως δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να δώσει τέλος στο εγχείρημά μας…

Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε μέχρι τώρα εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων;

Βούλα Νέτου: Το πρώτο μεγάλο σοκ ήταν όταν πήγαμε να μπούμε στη Γεωργία και έκλεισαν τα σύνορα. Αυτό δεν το είχαμε ξαναζήσει ποτέ.

Άκης Τεμπερίδης: Μετά το πρώτο lockdown στην Ελλάδα, είχαμε θέματα και στην Ευρώπη και έχουμε ακόμη και τώρα. Θυμάμαι την αγωνία που είχαμε αν θα μας έβαζαν σε καραντίνα στην Ουγγαρία, όπου τελικά μπήκαμε χωρίς προβλήματα. Μετά, όταν ήμασταν στην Πολωνία, μας ειδοποίησαν και περάσαμε εσπευσμένα στη Λιθουανία διότι την επόμενη μέρα θα εφάρμοζαν μέτρα καραντίνας για ξένους. Στη Νορβηγία περάσαμε μία χαλαρή απομόνωση 10 ημερών και είχαμε κάποιους ελέγχους έκτοτε, όμως δεν μας έχει πειράξει κανείς. Σήμερα δεν θα μπορούσαμε να μπούμε στη χώρα ενώ είναι περίπλοκο θέμα να βγούμε, καθώς όλες οι γειτονικές χώρες απαιτούν πλέον PCR test και επιβάλλουν καραντίνα στους επισκέπτες.

Πώς προέκυψε η ιδέα να κάνετε την πρώτη φορά τον γύρο του κόσμου;

ΒΝ: Ήταν ιδέα καθαρά του Άκη, την οποία μου εκμυστηρεύτηκε στον πρώτο μας χρόνο και αμέσως του είπα «πάμε μαζί, γιατί όχι;»

ΑΤ: Η ιδέα μου ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν ήδη είχα κάνει κάποια ταξίδια περιπέτειας στην Αφρική, στη Σιβηρία, στο Βόρνεο και στην κεντρική Αμερική. Ήθελα να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι -πείτε το και γύρο του κόσμου- με μοτοσυκλέτα. Όμως η ιδέα ωρίμασε την επόμενη δεκαετία και αυτό το οφείλω και στη Βούλα που εξαρχής ήταν θετική. Αλλά και στην τότε δουλειά μου και στο περιοδικό στο οποίο εργαζόμουν, που μας βοήθησαν πολύ να το πετύχουμε. Έτσι, η τρελή ιδέα εξελίχτηκε σε ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα πρότζεκτ μέχρι το 2007 που ξεκινήσαμε το πρώτο μεγάλο ταξίδι.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε μέχρι τώρα τη μεγαλύτερη εντύπωση;

ΑΤ: Έχουμε δει και βιώσει τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να σας αφηγηθώ. Θα στρέψω την ερώτηση προς τα εμάς και θα σας πω ότι μου κάνει εντύπωση πόσο ενθουσιασμό έχουμε ακόμη για εξερεύνηση, παρότι έχουμε δει τόσα πολλά. Και αυτό γιατί όσα γνωρίζεις, τόσο καταλαβαίνεις πόσα ακόμη έχεις να δεις, να μάθεις και να αισθανθείς. Κάποιες φορές το κουράγιο και ο ενθουσιασμός χάνονται, όμως ξέρουμε καλά και οι δύο ότι αυτό οφείλεται σε μία πρόσκαιρη κούραση και μόνο.

ΒΝ: Εμένα με εντυπωσιάζουν ακόμη οι διαφορετικοί πολιτισμοί που υπάρχουν στον κόσμο μας και πόσο κλεισμένοι είμαστε σε ένα καλούπι. Ο καθένας μας. Στο τελευταίο μας ταξίδι στη Νορβηγία, απορώ για παράδειγμα με το πώς μπορούν και επιβιώνουν οι άνθρωποι σε τόσο χαμηλές θερμοκρασίες και πώς αντέχουν μήνες χωρίς φως. Και να έχουν ποιότητα ζωής...

Πώς βιώνει όλη αυτήν την περιπέτεια η κόρη σας;

ΒΝ: Πιστεύω ότι είναι λίγο δύσκολο για την ίδια αυτήν την περίοδο λόγω πανδημίας και μέσα στο χειμώνα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να είναι έξω όσο θέλουμε. Όμως όταν βρίσκει παρέα για να παίξει της αρέσει πολύ.

ΑΤ: Αν της κάνατε αυτήν την ερώτηση πιθανόν να απαντούσε με μπλαζέ τρόπο. Σίγουρα δεν ενθουσιάζεται με αυτό που ζει για τον απλό λόγο ότι είναι η κανονικότητά της. Θα το εκτιμήσει, πιστεύω, όταν κλειστούμε σε ένα σπίτι. Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην γίνει πραγματικά αδιάφορη, πιστεύοντας ότι τα έχει δει όλα και μάλιστα από τόσο μικρή.

Συνήθως οι Έλληνες γονείς είναι υπερπροστατευτικοί. Εσείς δεν ανησυχείτε μήπως προκύψει κάποιο θέμα υγείας ή οτιδήποτε άλλο έκτακτο;

ΒΝ: Σαφώς και ανησυχώ, μητέρα είμαι. Προσπαθούμε να προφυλασσόμαστε αλλά θα την αφήσω να πάει να παίξει με άλλα παιδάκια. Μία ζακετούλα όμως πάντα θα της δώσω (γελάει). Έχω μαζί μου σιρόπι αντιπυρετικό, αντιβιώσεις που δε χρειάζονται συνταγή ιατρού, αντισηπτικά και προσπαθώ να κάνουμε μία υγιεινή ζωή, όσο είναι δυνατό.

ΑΤ: Σκεφτείτε ότι ταξιδεύουμε χωρίς ιδιωτική ασφάλεια, όπως και στο πρώτο μας εγχείρημα. Στην Ευρώπη έχουμε ασφάλιση αλλά εκτός, αν μας τύχει κάτι, θα πρέπει να βρούμε λύση τοπική με το ανάλογο κόστος. Όμως εκεί ακριβώς κρύβεται όλη η φιλοσοφία μας: πάντα ξέρουμε ότι θα βρούμε τη λύση ό,τι και αν μας συμβεί. Και έχουμε μεγάλη πίστη. Όχι στο Θεό αλλά στον ίδιο τον άνθρωπο. Νιώθουμε ότι πάντα κάποιος θα μας βοηθήσει επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι και κάνουμε κάτι που αποπνέει θετικότητα και εμπνέει τον κόσμο.

Αυτή την περίοδο, πού βρίσκεστε πώς είναι η καθημερινότητά σας;

ΑΤ: Έχουμε κλείσει πέντε μήνες στη Σκανδιναβία και είμαστε πλέον κοντά στο Όσλο. Έχουμε περάσει μία περιπέτεια με το όχημά μας -ένα σπασμένο turbo- η οποία μας ακινητοποίησε για ένα δεκαήμερο. Τώρα θα κάνουμε μία τελευταία περιήγηση στα νότια Φιόρδ της Νορβηγίας και μετά ευελπιστούμε να περάσουμε στη Δανία και στη Γερμανία, απ’ όπου θέλουμε να στείλουμε το camper στη νότια Αμερική με πλοίο. Είμαστε αποφασισμένοι να μην κάνουμε πίσω λόγω της πανδημίας που συνεχίζεται.

Τελικά, τι χάνει κάποιος που δεν ταξιδεύει;

ΒΝ: Όταν είσαι πάντα σε ένα μέρος όπου έχεις μία ρουτίνα, έχεις την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή. Όμως όσο ταξιδεύεις, ακόμη και αν έχεις κάνει ήδη το γύρο του κόσμου, πάντα ανακαλύπτεις και βλέπεις καινούρια πράγματα. Τίποτα δε μένει ίδιο.

ΑΤ: Για μένα όποιος δεν ταξιδεύει χάνει τη μισή ζωή του. Καταλαβαίνω ότι το ταξίδι αναψυχής είναι ένα προνόμιο σχετικά ευκατάστατων ανθρώπων του δυτικού κόσμου, όμως όταν μιλάω για ταξίδι εννοώ ακόμη και εκείνο που επιχειρεί ένας πρόσφυγας για βιοποριστικούς λόγους. Μέσα στο μυαλό μου έχω πλάσει έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν, όχι απλά να ταξιδεύουν για διακοπές, αλλά έχουν τη δυνατότητα να πηγαίνουν να ζουν για μεγάλα διαστήματα σε εντελώς διαφορετικούς τόπους, κλίματα και πολιτισμούς. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο ισορροπημένος και ειρηνικός έτσι και οι πολιτισμικές και πολιτικές συγκρούσεις πιο ανθρώπινες.

Εάν προτείνατε σε κάποιον τους τρεις καλύτερους προορισμούς του πλανήτη, ποιους θα λέγατε;

ΒΝ: Μαλαισία, Τανζανία, Αργεντινή.

ΑΤ: Θα σας αναφέρω τις χώρες όπου θα ήθελα να ζήσω, όχι να ξαναταξιδέψω: Μεξικό, ΗΠΑ, Αργεντινή, Βραζιλία, Ταϊλάνδη, Ινδονησία και κεντρική Αφρική με πρώτη την αγαπημένη Τανζανία.

Τι σκέφτεστε να κάνετε με τις φωτογραφίες, τα βίντεο και γενικά με όλες αυτές τις εμπειρίες. Ετοιμάζετε κάποιο ντοκιμαντέρ ή βιβλίο;

ΑΤ: Αυτή είναι μία ερώτηση που με πονάει, Νίκο, διότι και από το πρώτο μας ταξίδι δεν κατάφερα να γράψω ούτε βιβλίο, ούτε να φτιάξουμε ένα ντοκιμαντέρ, παρά τις 200 ώρες βίντεο που φέραμε πίσω στις βαλίτσες μας. Αυτά τα δύο παραμένουν το αλατοπίπερο που θέλω να βάλω στη ζωή μας, είτε τώρα που ταξιδεύουμε, είτε όταν θα επιστρέψουμε. Όμως είμαι πιο δημιουργικός όταν ταξιδεύω, οπότε πρέπει να γίνει τώρα. Το ψάχνουμε με συνεργάτες για μία σειρά τύπου Netflix.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

ΒΝ: Πρώτον να καταφέρουμε να βγούμε από Νορβηγία και να φτάσουμε με κάποιον τρόπο στη Νότια Αμερική. Αλλά πάνω απ’ όλα υγεία.

AT: Όπως βλέπεις, η ταξιδεύτρια βλέπει το αύριο κυριολεκτικά. Αν πάμε ένα βήμα μπροστά, τα σχέδιά μας είναι να μπορέσουμε να ταξιδεύουμε μέχρι το 2024 που έχουμε βάλει ως όριο, μόνο και μόνο επειδή η μικρή μας θα φτάσει σε ηλικία γυμνασίου. Και τότε λέμε να βρούμε κάπου να ζήσουμε για μερικά χρόνια ώστε να πάει σε συμβατικό σχολείο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δε γνωρίζουμε σε ποια χώρα θα ζήσουμε μετά από 3-4 χρόνια και αυτό επειδή δεν θέλουμε να ζήσουμε ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ιταλία. Θα το κάναμε αλλά θα ήταν λύση ανάγκης. Θέλουμε και αυτό το ταξίδι να μας οδηγήσει κάπου αλλού, όπως έκανε και το προηγούμενο.

Τι μηνύματα θέλετε να στείλετε στον κόσμο;

ΒΝ: Αυτό που θέλω να πω είναι να μην φοβάται κάποιος να ταξιδέψει. Όχι τώρα με την πανδημία αλλά γενικότερα. Και να ταξιδέψει με τα παιδιά του εννοώ.

ΑΤ: Μέσα από τη θετικότητα και το κουράγιο που μας χαρίζει η ιδιαίτερη ζωή μας, θα ήθελα να περάσω ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε όσους μας διαβάζουν, ειδικά τώρα που όλοι ζούμε μία πρωτόγνωρη για τη γενιά μας κρίση: να μη φοβόμαστε. Να το βλέπουμε και αυτό ως μία περιπέτεια και ως μία ευκαιρία να βελτιωθούμε ως είδος, τόσο στις μεταξύ μας σχέσεις, όσο και στη σχέση μας με τη φύση. Η πανδημία είναι το όπλο μας και των παιδιών μας, από τη στιγμή που παραμείνουμε ζωντανοί. Φαίνεται ότι μας πηγαίνει πίσω σε κάποια πράγματα, όμως σε άλλα θα μας πάει πολύ μπροστά. Το κάνει ήδη…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Φεβρουαρίου 2021